Er is weer een staking uitgebroken in een ziekenhuis in Suriname. Geld is de oorzaak van de ruzie tussen de bond en de ziekenhuisdirectie. Er zouden afspraken zijn gemaakt en de directie is niet in staat geweest om deze afspraken na te komen. Onder andere zou het gaan om toelagen bestemd voor het personeel. Gevaarlijk is de mededeling dat het hele ziekenhuis staakt, dus dat er geen dispensatie zal worden verleend aan het personeel. Dat wil zeggen dat er op alle afdelingen zal worden gestaakt. Staken betekent dat de werknemers hun werk in het ziekenhuis neerleggen, dus dat ze de patienten niet meer verzorgen, hun niet meer controleren en hun geen medicijnen toedienen. Dit besluit van de bond en zijn leden is onbegrijpelijk, vooral tegen de achtergrond dat er afdelingen binnen een ziekenhuis zijn waar ernstig zieke patienten worden opgevangen en verpleegd. Het kan heel snel bergafwaarts gaan met deze patienten als ze worden verwaarloosd. Wie zal verantwoordelijk worden gesteld als er iets met de patienten gebeurt? Het is onvoorstelbaar dat er patienten in een ziekenhuis liggen en dat ze niet worden verzorgd en aan hun lot worden overgelaten. Mensen kunnen onherstelbaar ziek worden, maar patienten kunnen ook overlijden. Mag er uberhaupt gestaakt worden in ziekenhuizen? Dat is de vraag die eens in Suriname moet worden beantwoord. Het opvallende aan deze en andere stakingen in Suriname is dat alles spontaan gebeurt, dat betekent dat de bond vergadert, gemoederen raken altijd verhit, mensen krijgen een ‘winti’ en er wordt besloten om het werk ‘per direct’ neer te leggen. We lezen vaak in berichten over stakingen in het buitenland dat bonden de werkgever weken en soms zelfs maanden van tevoren melden dat als bepaalde arbeidsvoorwaarden niet worden ingewilligd, dat er door het personeel zal worden gestaakt. Het gevolg hiervan is dat soms die staking niet eens hoeft te worden uitgeroepen omdat voor het verstrijken van de tijd, de eisen zijn ingewilligd of dat oplossingen zijn aangedragen waardoor niet hoeft te worden gestaakt. In Suriname wordt de werkgever ‘5 voor 12’ geconfronteerd met een staking. Hij krijgt de ruimte meestal niet van de bond om te werken aan een oplossing. Het mes wordt heel scherp op de keel van de werkgever gezet en werkgevers worden eigenlijk gedwongen om snel ondoordachte toezeggingen te doen en te beloven alleen zodat het werk kan worden hervat en er geen schade ontstaat bij afnemers van diensten. Dit zorgt ervoor dat er een vijandige houding ontstaat tussen de werkgever en de werknemers en met name de sfeer met de bond, vijandig wordt. Die vijandigheid wordt slepend waardoor werkgevers op gegeven moment over heel simpele zaken moeilijk beginnen te doen. Er worden daarbij ook nog subtiele en openlijke pogingen ondernomen om de positie van de bond dan te ondergraven. In het nieuws was enkele weken terug de persconferentie van de vakbonden, waarin werd aangegeven dat er werkgevers zijn die werknemers een beloning beloven als ze geen lid worden van de bond. Ook worden allerlei foefjes bedacht om te voorkomen dat werknemers lid worden van de bond. De uiteindelijke verliezer van deze vijandigheid zijn de werkgevers zelf die te maken krijgen met een mindere motivatie van de werknemers (lage arbeidsproductiviteit) en ook de werknemer die in een organisatoe komt te zitten die niet rendeert door een lage productiviteit. De koek om te verdelen wordt en blijft daardoor klein. Er zijn in het verleden lange stakingen geweest in ziekenhuizen, steeds gaat het dan om geld. Verontrustend was in dit kader ook het bericht dat verplegenden hun opgedane kennis in de praktijk niet gebruiken. Wat is het resultaat geweest van de stakingen in de ziekenhuizen? Wat is het effect geweest van de stakingen in de zienhuizen, met andere woorden, zijn mensen chronisch ziek geworden, hebben ze onnodig pijn geleden en zijn ze overleden door verwaarlozing in de ziekenhuizen? Er zijn geen onderzoekingen ter beschikking waaruit te lezen valt wat het resultaat is van stakingen in de ziekenhuizen. Het ministerie van Volksgezondheid kan als medeschuldige worden aangewezen voor de regelmatige werkneerleggingen in de ziekenhuizen. VGZ moet een forum in het leven roepen dat voorkomt dat er conflicten in deze sector ontstaan. In dit forum moeten de werkgevers, de werknemers en de overheid zitten. Alle problemen moeten in dit platform worden uitgesproken, waardoor er geen aanleiding is voor stakingen. In dit platform kunnen de partijen afspreken dat er niet wordt gestaakt door de werknemers in deze branche. Alhoewel wij niet meten hoeveel schade patienten en families lijden door onnodige ziekte, pijn, leed en overlijden, zal de politiek zich eens moeten uitspreken over de vraag of het niet verboden moet zijn om in ziekenhuizen te staken. Er zijn landen in de wereld waar dit niet mag.
