In de media is melding gemaakt van enkele markante punten waarbij het toch nodig is om bij deze stilte staan. Ten eerste is goed nieuws dat Inter Moengotapoe ons land heel goed heeft vertegenwoordigd op een toernooi, dat aangeduid wordt als de Concacaf Caribbean Club Shield 2018. In 4 wedstrijden heeft IMT 19 keer gescoord en slechts 1 doelpunt tegen gehad. Inmiddels zit ze in de finale waar ze het zal opnemen tegen een club van Bonaire of Martinique. Als IMT de finale wint dan komt ze uit tegen de nummer 4 van de Caribbean Club Championship Tier 1 (groep 1). In deze hoogste categorie komen full prof teams uit, IMT is dat nog niet. Nu is even onduidelijk wat de vooruitzichten zijn als IMT ook van deze nummer 4 wint. Uit onderzoek blijkt dat de Concacaf Caribische clubkampioenschappen in 2 poules plaatsvinden: Tier 1 (ook genoemd de Concacaf Caribbean Club Championship) waarin de full prof of semi prof teams zitten en de Tier 2 die ook wel de Concacaf Caribbean Club Shield wordt genoemd: dat zijn de landen die geen full prof of semi prof competitie hebben. Dit systeem van gescheiden wedstrijden is pas dit jaar begonnen. De kampioen van Tier 1 zal zich kwalificeren voor de Concacaf Champions League 2019, IMT zal dit niet kunnen doen. In de Champions League spelen de 16 winnaars uit Noord-Amerika (9 teams), Centraal Amerika (5 teams) en de Caribische winnaar van Tier 1. Een 16de plaats komt toe aan de winnaar van de Concacaf Champions League. Dus IMT kan gaan voor deze 16de plaats. Als IMT de volgende wedstrijd wint (de finale van de Shield) dan komen ze uit dus tegen de no 4 van Tier 1. Winnen ze dat dan zijn ze in de Concacaf League. De nummers 2 en 3 van Tier 1 kwalificeren zich voor de Concacaf League 2018. Ook de winnaar van de wedstrijd tussen IMT en de nummer 4 van Tier 1 kwalificeert zich voor de Concacaf League 2018. Ook in de Concacaf League doen er dus 16 teams mee: 13 uit Centraal Amerika en 3 teams uit de Caribbean en IMT kan tot deze 3 behoren als ze de finale wint. Dus er is nog een lange weg te gaan voor IMT naar echte Concacaf voetbal waarin onder andere Ameikaanse, Mexicaanse, Costa-Ricaanse en enkele Centraal-Amerikaanse landen en misschien uit Jamaica en Trinidad tot de sterkere behoren. De resultaten zijn goed, maar we bevinden ons nog wel op het laagste niveau van Caribisch voetbal.
Opmerkelijk is ook het nieuws dat de Satca (de luchtverkeerleiders) staken. Ze handelen nog slechts de in Suriname aankomende en de van hier vertrekkende vluchten af. De overvliegende vliegtuigen worden niet bediend. Het is opvallend dat op allerlei gebied Suriname steeds afhankelijk wordt van hulp uit Guyana. De klachten bij de luchtverkeersleiders zijn niet van nu maar zelfs meer dan 20 jaar terug, beginnende met tekort aan personeel. Er is altijd een probleem in deze sector en de Satca moet altijd dreigen met stakingen. Het lijkt wel een wildwest en een chaos van jewelste. Waarom is het de Surinaamse regeringen niet gelukt om deze sector te ordenen? Het kan liggen aan slecht management vanuit de luchtvaartdienst en het transportministerie (de ministers) en/of verkeersleiders die niet graag werken en excuses zoeken om niet te werken of om de kantjes ervan af te lopen en/of kan het liggen aan een slechte communicatie tussen de Satca en de luchtvaartdienst en het transportministerie. Aan deze laatste zijn dan beide partijen schuldig, onder andere willen Surinamers teveel mondeling regelen. Er zijn bonden die onder de hoede staan van bepaalde vakcentrales die een bepaald patroon vertonen van staken, steeds onder dezelfde argumenten. De transportministers, de luchtvaartdienst en de Satca zijn alle debet aan de situatie in de toren. Het is onvoorstelbaar dat een hoofd van een luchtverkeersdienst zegt dat de luchtvaartveiligheid goed is, omdat hij ook in vliegtuigen zit. Het kan namelijk zijn dat hij wetende dat zaken niet goed zijn, een kans neemt. De meneer moet echte argumenten aandragen om aan te tonen dat de vliegtuigen die overvliegen of hier landen en opstijgen, goed worden begeleid. Door politieke regelarij worden mensen op posities geplaatst in Suriname en vooral de laatste tijd, die daarvoor niet berekend zijn. Deze personen gaan ervan uit dat alles wat in het openbaar gebeurt en transparant wordt gemaakt, goed is, maar dat is heus niet zo. Openlijk stelen en mismanagement voeren of duidelijk rancuneus zijn, blijft slecht. In de luchtvaartsector wordt er steeds gevochten en steeds is te horen dat systemen niet werken en uitvallen. Komt het omdat hardware en software koste wat kost door vrienden en familie van de hoogste leiding van het land moet worden geleverd? Wanneer zal deze derdewereldmentaliteit, die nog alleen in zuidelijk Afrika te zien is, ophouden? De vraag rijst overigens ook of het verantwoord is toe te laten dat luchtverkeersleiders het werk neerleggen. Moet er niet naar een ander systeem worden gekeken, waardoor het voor deze sector onmogelijk wordt om het werk neer te leggen?
