Het heeft erg lang geduurd, maar uiteindelijk is men toch zover en is het nieuwe regeerteam compleet voor de laatste 2 jaren naar de verkiezingen toe. Natuurlijk heeft het lang geduurd want het moest met de nodige zorgvuldigheid gebeuren. Want reshuffelen van ministers, waarvan enkelen overigens toch wel een goede job hebben gedaan, doe je niet zomaar. Maar aangezien de noodzaak van een dergelijke reshuffeling, met uitzondering van de Ministeries van Onderwijs en Volksontwikkeling en van Justitie en Politie, niet duidelijk is aangetoond mag worden aangenomen dat er andere bedoeling hierachter schuilt. De president heeft immers zelf aangegeven dat hij dik tevreden was met alle ministers, maar dat er andersoortige deskundigheid en bekwaamheden vereist zijn om het werk verder te trekken. Dit argument is echter niet overtuigend en komt zelfs erg ongeloofwaardig over. Dit moet dan ook de laatste reshuffeling zijn, want nog een reshuffeling zo vlak voor de verkiezingen zou niet verstandig zijn. Deze laatste reshuffeling dient duidelijk een bepaald strategisch doel want over twee jaar zijn er verkiezingen. Dus kwamen de strategen van de NDP met een reshuffelingsstrategie. Met de gedachte van iedereen erbij betrekken van welke politieke partij deze ook mag zijn, werden de plannen gesmeed. Want zo is de NDP, het is een nationale partij die iedereen erbij betrekt ongeacht de politieke kleur. En zoals de president dat heeft aangegeven wordt dit, tot zijn frustratie, na zovele jaren nog steeds niet begrepen door de “oude” politiek. De vraag is echter hoe oprecht dit standpunt is en of hierachter misschien niet andere bedoelingen schuilgaan. Zorgvuldig werd er gekeken binnen de partijen van het voormalige Nieuw Front welke mogelijkheden er waren voor het uitvoeren van het stategisch plan met als doelstelling het winnen van de verkiezingen in 2020 met een ruime tweederde meerderheid, met of zonder colitiepartners. De strategie die hierbij is uitgezet is te trachten een groot deel van de kiezers van de partijen van het voormalige Nieuw Front naar zich toe te trekken. Eerst werd gekeken naar de NPS, want wat daarvan nog rest is niet zo gelukkig met de huidige leiding van de partij. Twee partijprominenten van de NPS werden dus benaderd voor een ministerspost. De ene zeer deskundig op haar vakgebied en de andere zeer deskundig in het veroorzaken van djoegoe djoegoe. Dat de ene zeer deskundige kandidaat niet heeft toegehapt was natuurlijk een teleurstelling. Maar men kreeg van de andere kandidaat wat men in geval van een weigering had gewild, namenlijk een heleboel trammelant in de pers. Dus kon men de NPS beschuldigen van a-nationaal gedrag, want zoals naar voren kwam had zowel de voormalige als de huidige partijtop hem gesteund in zijn weigering. De andere zeer deskundige kandidaat had wijselijk haar lippen stijf op elkaar gehouden om niet meer munitie aan te dragen. De tweede partij waar de partijstrategen van de NDP hun pijlen op gingen richten was de VHP. Als grootste overgebleven Nieuw Front partij valt hier nog een heleboel te halen. Een kandidaat was gauw gevonden om de toch al zwakke eigen LVV minister te vervangen. Een deskundige op landbouwgebied die toch niet meer actief was binnen de eigen partij, waarschijnlijk uit ontevredenheid. En nu kreeg hij eindelijk van uitgerekend de NDP de waardering die hij verdiende en die hij binnen de eigen partij niet kreeg. Het was natuurlijk “bingo”. Zeer tot ongenoegen van de partijtop van de VHP die hem vriendelijk doch dringend verzocht zijn partijlidmaatschap op te zeggen. Ook weer zo’n a-nationale opstelling in de ogen van de NDP en haar aanhang. En buitendien is hij ook nog Nickeriaan, uitgerekend het district waar de VHP het sterkst is. Beter kan dus niet. De ministers van de BEP en de HVB werden wijselijk met rust gelaten. Het past namenlijk niet in de stategie om coalitiegenoten tegen je in het harnas te jagen door twee jaar voor de verkiezingen het verzoek te doen hun ministers te reshuffelen, ook al zouden ze benedenmaats presteren. Bovendien moeten ze ook beloond worden voor de splitsing binnen PL en A-combinatie die ze hebben veroorzaakt. Daarnaast kan je ze ook weer nodig hebben na de volgende verkiezing. En een minister als Dodson ga je natuurlijk ook niet reshuffelen want het kwam zo goed uit dat hij bleef zitten toen zijn partij DOE uit de coalitie stapte. Die verdeeldheid moet natuurlijk ook nog even blijven duren en verder valt er ook wat winst te behalen gezien de ontevredenheid die ook daar heerst. Dus mag de uitgezette strategie voorlopig als geslaagd worden beschouwd. Meer djoegoe djoegoe in de NPS met mogelijk meer ontevreden kiezers die de overstap maken en een versterking van de positie van de NDP in Nickerie ten opzichte van de VHP met meneer Soerdjan als troef. Binnen de eigen gelederen werd Stephan Tsang als minister benoemd. Dit is natuurlijk altijd goed voor het herstel van vertrouwen en het aantrekken van meer kiezers uit de Chinese gemeenschap, na het debacle met mevrouw Noreen Cheung. En als etnisch feministische troef heb je ook nog de jonge en zeer charmante minister Gopal. En als, zoals wordt gehoopt en verwacht, de economische crisis in 2020 niet echt meer een issue is, wordt het nu dus afwachten wat voor resultaat er uit de bus zal komen.
R. Tjen A tak
