Manoj Hindori, voorzitter van Nationale Ziekenhuisraad (NZR), heeft een realistisch beeld geschapen ten aanzien van toegankelijkheid van de diensten binnen de zorg. De algemene conclusie hierbij is dat de diensten nog niet toegankelijk zijn voor een ieder in de samenleving. Hierbij zijn de mensen wonende in de districten en het verre binnenland degenen die de zorg het meest ontberen, vooral wanneer het gaat om acute zorg. De NZR-voorzitter bekeek tijdens het Health Forum, gehouden op 6 april, de aanbieding van universele gezondheidszorg (universal health care) uit de optiek van de zorgverleners. De 3 belangrijkste factoren voor ‘universal health coverage’ zijn de verbetering van de gezondheidsstatus van een land, een goede gezondheidszorg die helpt armoede te bestrijden en zorgt voor economische groei en investeren in de zorg. Overall betekent het gelijke toegang tot zorg. Bekijken we volgens Hindori de toegankelijkheid van de diverse diensten, beginnend bij de spoedeisende hulp, dan zien wij dat het academisch ziekenhuis het enig ziekenhuis is met een SEH, wat niet ideaal blijkt voor mensen die van heinde en verre moeten komen. “Als we op primair niveau de huisartsen willen bereiken, blijkt dit ook niet gemakkelijk. Dat vormt ook een probleem voor personen die ver wonen en die de acute zorg snel nodig hebben. Specialistische zorg moet toegankelijker gemaakt worden.”
Zorgverleners
Onder zorgverleners verstaan wij in Suriname public health, primary health, ziekenhuizen, specialisten, apotheken, diagnostische centra, tandartsen, paramedici en natuurlijk de specifieke zorgverleners. Wanneer we naar de toegang van de zorg kijken en de toegang tot gezondheidsvoorlichting en preventie vanuit het concept van ziektecontrole (disease control), zien wij dat de mass media campagnes op de hele samenleving gericht zijn, maar dat er specifieke zaken zijn waarop niet 1 methodiek kan worden toegepast. Gezondheidsvoorlichting ten opzichte van het binnenland verschilt van de stad. Bij preventie moet er gekeken worden naar dekkingsrange van vaccinaties die klaarblijkelijk boven de 80% zijn, maar de 100% dekking nog niet hebben bereikt. Prenantale en postnatale zorg zijn ook niet altijd even goed geregeld, vooral voor degenen die vanuit de districten afreizen om gebruik te maken van deze diensten.
Financiële bescherming van de zorgverlener
De gezondheidszorg is geen handelswaar, wat wereldwijd en ook in Suriname een discussie lijkt te vormen. Het is een discussie, omdat er heel wat naties zijn die gezondheidszorg als een commodity zien. Er zijn stromingen die zeggen dat zodra men praat over financiële bescherming en het beschikbaar stellen van geld voor die burger, dat precies op dat moment de problemen beginnen zoals verspilling, subsidies, corruptie etc. Als men een ieder wil beschermen, zal men ook rekening moeten houden met de profiteurs die een graantje mee willen pikken. In Suriname is de basiszorg een grote stap geweest in de richting van financiële bescherming. Voor diegene die niet in het basispakket zit en dus niet gedekt worden door de zorgverzekeraar bestaat geen andere keus dan zelf in zijn zak te gaan. Dit is een situatie overigens die zowel voor de cliënt als de zorgverlener problemen oplevert. Want waar biedt de zorgverlener zijn rekening, als het bij het ministerie niet kan en ook niet bij de verzekeraar. Als dienstverlener zit men er ook mee als iemand gewoon niet kan betalen voor de dienst. Natuurlijk moet de zorgverlener ook financieel beschermd zijn.
NK
