“Verkiezingen en nieuwe politieke partijen blijken geen nut te hebben gehad. Zij hebben allemaal, direct of indirect, meegewerkt aan het kweken van kuddedieren”. Deze stelling stuurde Roy Bhikharie onlangs mee naar de laatst gehouden KennisKring bijeenkomst.
Het grootste deel van het electoraat is volgens filosoof Bhikharie afhankelijk gehouden van en verslaafd geraakt aan voedselpakketten, familieovermakingen, subsidies en andere onverdiende beloningsvormen. Op deze onmenswaardige manier hebben politici zich weten te verzekeren van de steun en de stem van deze ‘kuddedieren’ bij de verkiezingen. De genoemde onverdiende beloningsvormen zijn genoegzaam bekend, zoals gronden, concessies en dienstbetrekkingen. Bij deze dienstbetrekkingen gaat het voornamelijk om aanwerving van incompetente personen op basis van politieke loyaliteit. Vandaar dat de noodzakelijke overheidssanering een politiek probleem blijft, terwijl dit uit technocratische optiek een sinecure is. “Met een kritische noot hebben ook de functionele groepen, zoals de vakbeweging, het bedrijfsleven, de Kamer van Koophandel en Fabrieken, de Orde van Advocaten, de Vereniging van Economisten en verschillende culturele en godsdienstverenigingen, meegewerkt om deze politieke partijen te helpen meeliften: When money talks, bullshit walks”, stelt de filosoof.
De verantwoordelijkheid ligt volgens Bhikharie uiteindelijk toch bij de kiezers. De kiezers hebben niet gelet op de intellectuele bagage en prestatie van politici bij hun keuze. “Hebben deze politici een bestuur ideologie en bestuurservaring? Wat hebben zij in hun persoonlijk leven bereikt en wat hebben zij in het verleden gepresteerd? Welke competenties maken het aannemelijk dat deze politici een land kunnen besturen?”, somt Bhikharie op. Als men slechts deze criteria hanteert, zal men allicht tot de conclusie komen dat de meeste politici napraters, mislukkelingen en armoedzaaiers zijn op jacht naar geld. Dus in plaats van op kwaliteiten te letten, vallen de kiezers voor de fantasierijke beloften en retoriek van politici, die zelfs door sommigen worden aanbeden. Erger dan stamhoofdig denken. Besluitvormingsprocedures en processen, openbaarheid van bestuur, productiviteitsverhogende maatregelen en objectiviteit van beleid spelen hierbij geen rol.
“Voor alle duidelijkheid zal ik het bovenstaande figuurlijk toelichten. Iedereen weet wanneer een tv, auto of airco niet goed functioneert, maar weinigen zullen de reparatie kunnen doen. Evenzo weet een ieder dat er gecorrumpeerd, geroofd, bedrogen, gelogen en bedreigd wordt, maar er zijn weinig capabele personen die duurzame ontwikkeling kunnen realiseren. Zo lang corruptie is ingebed in onze trias politica zal duurzame ontwikkeling uitblijven”, aldus de filosoof.
