“De koe uitmelken totdat er bloed uit de uiers komt, dit is de situatie die zich reeds geruime tijd voordoet binnen de rijstsector. De rijstboer is de koe, terwijl de overheid degene is die blijft uitmelken totdat er bloed uit de uiers komt.” Dit voorbeeld geeft rijstmagnaat Imro Manglie tegenover Dagblad Suriname, om te illustreren hoe verschrikkelijk het gesteld is binnen de rijstsector. Vooral de verhoging van de grondhuur vindt de rijstproducent ‘onkan’ en ‘verschrikkelijk’. Indien de prijs van SRD 200 per hectare aan grondhuur gehandhaafd blijft, dan moet Manglie als de grootste rijstproducent jaarlijks het bedrag van SRD 1.400.000 (1,4 miljoen) geven aan de Staat. ‘Of dan moet een zak rijst SRD 150 worden.’ Maar hij zegt gelijk ook zich ervan bewust te zijn dat de consument geen rijst meer gaat kunnen kopen indien de prijs zodanig wordt opgeschroefd.
Volgens de rijstmagnaat is het zaak dat de feitelijkheden tot de overheid doordringen dat de prijs van alle onderdelen met meer dan 100 procent is gestegen, de olieprijs is 2 maal gestegen, ook is er een stijging van de prijzen van inputs en de arbeidslonen. De rijstboeren worden al in een wurggreep gehouden door al deze verhogingen en dan krijgen ze nog op de koop toe de verhoging van de grondhuurbelasting voorgeschoteld door de overheid. In alle landen in de wereld krijgt de agrarische sector juist een subsidie van hun overheden. Alleen in Suriname wordt deze sector uitgemolken door de overheid, betreurt de rijstproducent. Manglie vraagt zich in gemoede af waarom er geen belastingverhogende maatregelen worden ingevoerd in het binnenland, waar op grote schaal aan goudwinning wordt gedaan. Niet alleen het goud wordt weggehaald, de bomen worden vernietigd en het water wordt vergiftigd. Ook doet zich momenteel een trend voor waar aan Chinezen vergunning wordt verstrekt voor houtkap, waarbij vrijwel de gehele hoeveelheid aan hout die Suriname rijk is, wordt weggedragen. ‘Ze dragen al ons bos weg.’
Volgens Manglie is het ook belangrijk dat de overheid een vergelijking maakt van het aantal hectaren aan ingezaaid areaal in dit jaar met de voorgaande jaren. Dit aantal is systematisch aan het afnemen. Waar er voorheen een hoeveelheid van 60.000 hectare aan padie werd ingezaaid, is dat gedaald naar 25.000 hectare. Helaas hebben opeenvolgende regeringen verzuimd om grondig na te gaan op grond waarvan de inzaai van padie steeds aan het inkrimpen is. ‘Dat wil zeggen dat er iets helemaal verkeerd gaat.’
Asha Gajadien-Bhagwat
