‘Toen de verpleegsters mijn lange broek weghaalden, viel de kogel naar beneden’, begint slachtoffer van een schietincident A.S. tegenover Dagblad Suriname. Het incident heeft zich voorgedaan op 31 december 2016. Een jaar verder en het slachtoffer kan nog steeds niet lopen. Haar eigen inkomen heeft zij moeten opzeggen, omdat zij zich niet kan voortbewegen. Haar gezin met een zoon die studeert, heeft het zwaar te verduren. Deze zaak die in onderzoek was bij de recherche Geyersvlijt is reeds geruime tijd overgedragen aan het Openbaar Ministerie. Zij heeft het afgelopen jaar een brief gericht naar de procureur-generaal (pg). Helaas dit heeft niet mogen resulteren in bespoediging van deze zaak.
A.S. vertelt hoe het allemaal aan is toegegaan. Op 31 december 2016 zat zij in de avonduren samen met haar zoon, haar man en kinderen uit de buurt voor haar inrit. Tegen tien over half twaalf gingen de kinderen naar huis, terwijl A.S. samen met haar zoon en man ook naar binnen liep om de bombels in orde te maken voor het afschieten. De zoon die voorop liep, was al in het huis. A.S. liep al pratende naast haar man. Net toen zij haar balkon zou binnenstappen, viel zij achterover. ‘Ik heb een kraak gevoeld in mijn been’, weet het slachtoffer zich nog te herinneren. Maar op dat moment waren zij, haar man en haar zoon zich niet bewust van het feit dat ze door een kogel was doorboord.
‘Ik lag daar. Ik probeerde op te staan, maar het lukte niet.’ Haar been was aan het opzwellen. ‘Ik gilde het uit van de pijn.’ Zij werd door haar zoon en man opgetild en met veel moeite in de wagen gestopt. De pijn die A.S. voelde was onbeschrijfelijk. Tegen kwart voor twaalf gedurende de jaarwisseling 2016-2017 reden zij temidden van alle pagara’s en vuurwerkgeknetter naar de Spoedeisende Hulp. Klokslag twaalf uur werd zij behandeld. Er was bloed zichtbaar aan haar jeansbroek. ‘Ik had nog steeds dat krakend gevoel aan mijn bovenbeen’, vertelt A.S. Vervolgens werd zij naar de röntgenafdeling gebracht voor het maken van een foto. ‘En toen de verpleegsters mijn lange broek weghaalden, viel de kogel naar beneden.’ Toen pas drong het tot een ieder door dat A.S. in haar boven dijbeen geraakt was door een kogel. Niet alleen geraakt, maar de kogel had haar dijbeen doorboord, met als gevolg dat haar hele bot van haar dijbeen was verbrijzeld. Van waar het schot kwam, is tot nu toe niet duidelijk geworden.
De politie werd ter plekke gebeld en werd de 9 mm kogel ook meegenomen. A.S. werd de volgende dag geopereerd aan haar dijbeen. De operatie duurde 3 uren. Het slachtoffer heeft een snee van 30 centimeter overgehouden.
‘Ik kan nog steeds niet lopen. Mijn gezin lijdt eronder. Ik kan niets voor mijn gezin doen. Ik heb een jongen die naar school gaat’, aldus het relaas van A.S., die van de een op de andere dag niet kan lopen door onverantwoord en wangedrag van derden. Maandelijks moet zij naar de dokter voor controle. Het slachtoffer beschikt wel over een basiszorgverzekering. Zij vindt het verschrikkelijk dat zij als slachtoffer van een schietincident niet gekend wordt. Dat de zaak bij de pg ligt alsof er geen vuiltje aan de lucht is, terwijl het onverantwoord handelen van een burger het gezinsleven van haar ingrijpend heeft veranderd.
Asha Gajadien-Bhagwat
