Op 25 november a.s. halen wij ons het feit dat Suriname 42 jaar geleden staatkundige onafhankelijkheid heeft verkregen, weer voor ogen. De balans opmakend, blijkt dat na 42 jaar, wij nog steeds de hand ophouden voor het buitenland. Suriname is in een “precaire situatie” terechtgekomen met fors oplopende buitenlandse en binnenlandse staatsschulden. Een lege staatskas, gierende inflatie, forse prijsverhogingen in alle sectoren o.a. voor elektriciteit, benzine, water, eerste levensbehoeften (brood, melk, rijst, medicijnen, transport ) en fors gestegen valuta-wisselkoersen. Stijgende armoede en dalende koopkracht. De Surinaamse dollar vertegenwoordigt nog maar de helft van de waarde in vergelijking met 2010, tegenover de salarissen die gelijk zijn gebleven.
De samenleving heeft het vertrouwen in de politiek verloren omdat het grootste deel van het volk te pletter is geslagen door verarming in een recordtijd. Het vertrouwen in de bekwaamheid en betrouwbaarheid van politici, van machthebbers, van bestuurders en overheid is behoorlijk gekelderd. Er is een politieke elite ontstaan die zich sinds jaar en dag onttrekt aan de verdediging van het publieke belang en zichzelf schaamteloos verrijkt met staatsmiddelen en staatsdomeingronden. Noch Srefidensi 1975 en noch de revolutie 25 februari 1980 hebben hieraan een einde kunnen brengen. Het volk voelt zich neergestoken en ontredderd “stabbed” & “shattered”. Surinaamse politici zijn mensen die beloven een brug te bouwen op locaties waar er zelfs geen rivier is! Treuriger kan het niet, maar velen trappen er wel in.
Suriname heeft leiders nodig die geloofwaardig zijn en vertrouwen uitstralen. Goed, integer, bekwaam en kundig leiderschap wordt benadrukt. Verdeel – heerspolitiek, etnische politiekvoering, staatsvleespotten politiek, wip-wap politiek moeten plaatsmaken voor nationale politiekvoering in nationaal belang en voor nationale doelen. Samenwerken en eenheid in lange termijn denken, lange termijn gericht economisch beleid, economische groei, importvervanging ,scheppen van werkgelegenheid en diversificatie van de economie (meer productie en export) zullen de basis moeten zijn voor de groei, bloei en nationale opbouw van Suriname. Politieke confrontatie om macht en machtsbehoud van machtspolitici zal ons wederom nergens leiden. Zonder eenheid, saamhorigheid en vertrouwen geen duurzame vooruitgang en ontwikkeling!
Wim Bakker (NPS):
…”Er is een strijd gaande om de natuurlijke hulpbronnen van Suriname. Kongsi’s van politici, kapitalisten en imperialisten tuimelen over elkaar, graaiend naar goud, hout en olie. De instituten van het land kunnen het niet aan. Grote delen van het land zijn ”uitgegeven” aan mensen die speculeren met hout – en mijnbouw-concessies. Door corruptie en vriendjespolitiek wordt eerlijk ondernemerschap ondermijnd. De huidige wanorde zal opgeruimd moeten worden. Dit boek is een oproep tot de vorming van een progressieve maatschappelijke coalitie met en breed draagvlak in de samenleving. Een handleiding voor de constructie van een nieuwe meerderheid die in staat is de corrupte kongsi’s te beteugelen. Vanwege de “Surinaamse conditie” , die gekenmerkt wordt door het samenleven van verschillende etnische groepen, zal de nieuwe maatschappelijke meerderheid alleen gevormd kunnen worden als de ETNISCHE FRAGMENTATIE wordt overwonnen.
Het politiek-bestuurlijk systeem is vastgelopen en niet in staat wezenlijke nationale problemen op te lossen. Het parlement opereert als verlengstuk van de regering volgens het principe van de dictatuur van de meerderheid.
Corruptie, geldverspilling, graaicultuur van politici samen met hun partij loyalistenclub , eigenbelang, opportunisme en politieke overloperij hebben het vertrouwen van de burgers in de politiek geschonden. De burgers zijn door dit alles geen echte burgers geworden, die participeren in politieke organisaties, maar cynische calculators, die kijken wie iets voor hen kan doen. Het politiek –bestuurlijk systeem wordt gedomineerd door kongsi’s van importeurs en concessiehouders, die met elkaar vechten om de opbrengsten van de natuurlijke hulpbronnen (goud, hout, olie enz.). Nationale problemen worden niet opgelost. Het is slechts een kleine machtskliek die de beslissingen neemt. Volgens Bakker is de huidige politieke constellatie niet in staat om de NATIONALE PROBLEMEN van het land op te lossen……”; aldus Bakker in zijn boek: Srefidensi.
Richard Kalloe:
“Ons ontwikkelingsprobleem heet etniciteit. We kunnen het ontkennen, we kunnen net doen alsof dat niet zo is, maar wie de economische geschiedenis van dit land kent, kan alleen maar bevestigen wat ik hier beweer. Er is geen geld voor industrieontwikkeling, geen geld voor agrarische ontwikkeling geen geld voor andere productie sectoren die deviezen opbrengen en een positieve bijdrage leveren aan het nationaal inkomen. Er is wel geld voor sectoren waarvan men denkt dat het alleen die mensen die deel uitmaken van hun achterban ten goede zal komen. …”; Kalloe in DBS , editie 26 oktober 2017.
Regeerders moeten overschakelen van een politiek van confrontatie, etnische polarisatie en etnische verdeeldheid naar een politiek van SAMENWERKING en NATIONALE EENHEID. Overleg en consensus, goed bestuur en “rule of law” zijn essentieel voor natievorming, eenheid, harmonieus samenleven en een duurzame solide ontwikkeling van de economie, van land en volk. Het ontwikkelingsbeleid van Suriname zal omgebogen moeten worden naar meer import substitutie, meer lokale productie van eerste levensbehoeften, meer productie en export waarbij de totale bevolking betrokken zal moeten worden. De roep om eerlijke, integere, kundige, geloofwaardige, dienende politieke leiders die de publieke zaak, het nationaal belang willen dienen, is groot.
Leendert Doerga
