“Als de boeren goed tellen, is de prijs van voer vorig jaar oktober verlaagd en niet aangepast”, zo reageert een verkoper van veevoer tegenover Dagblad Suriname over de op 13 maart aangepaste prijzen van veevoer in Suriname. De lokale boeren begrijpen niet wat er al zodanig veranderd is aan de Surinaamse situatie, dat de bepaalde prijzen ineens met ruim SRD 20 werden verhoogd. Dagblad Suriname sprak enkele veevoerbedrijven, die in dit artikel anoniem aan het woord zijn. De USD koers maakte in oktober 2016 een drop naar beneden de SRD 7, als gevolg waarvan de veevoerbedrijven ervoor kozen om hun prijzen aan te passen. Ondertussen is de USD tussen de SRD 7,70 en SRD 7,80 te vinden. Daarnaast is ook de prijs van rijst en slijpmeel met respectievelijk 30% en 75% gestegen. “Wij kunnen dit niet langer verhalen op onszelf. Toen wij stabiel zijn gebleven, is de prijs van ei naar SRD 32 per rek gestegen. De kippenprijs is ook naar SRD 24 gegaan per kilo. Laten ze ophouden. Het is steeds weer een geklaag. Men moet even in redelijkheid nagaan hoe de prijzen zich gedragen”, zegt een grootverkoper. De boeren geven aan dat de voerprijs 70% van hun kosten bedraagt. Daarvan uitgaande, hoeven volgens enkele verkopers de boeren de prijzen van hun producten niet te verhogen. “Wij hebben hen geen onrecht aangedaan. Wij hebben 4 maanden gewoon de ontbering doorstaan om de sector te helpen. Onze prijzen zijn niet eens met 10 % gestegen. Vergelijk dit met de rijstprijs die met 30% en de slijpmeelprijs die met 75% zijn gestegen”, stelt de verkoper. Alle soja en ‘premixen’ komen vanuit het buitenland. Mais wordt vervangen met rijst, maar ook rijst is momenteel duurder dan mais. De veevoerbedrijven vrezen dat zij zo meteen moeten werken met importmais. De regering vraagt dat zij de lokale productie stimuleren, maar dat lukt hen niet zolang zij hoge prijzen moeten betalen voor de lokale producten, die qua kwaliteit ook niet top zijn. De bedrijven begrijpen dat de veeboeren moeten concurreren met oneerlijke kwekers uit het buitenland, maar wensen niet de hand aan zichzelf te slaan door verlieslatend te blijven opereren.
