De ambtenaren, verbonden aan de Economische Controle Dienst, Dienst Waarborg en IJkwezen en de Technische Dienst gevestigd aan de Industrieweg-Zuid en ressorterende onder het ministerie van Handel en Industrie, hebben gisteren een vakbondsvergadering opgeëist van het vakbondsbestuur. In dit kader heeft vakbondsvoorman Glenn Swamipersad een openharig gesprek gehad met de leden van de bond. Er is openlijk gesproken over de knelpunten binnen de verschillende afdelingen, die zich vooral door de jaren heen hebben opgestapeld.
“Als men zegt dat ECD uitrukt en flink werkt, dan is dat niet waar. Er is niet eens vervoer om de operaties goed draaiende te houden”, stelt Swamipersad.Hij gaf aan het begin van de vergadering al aan dat hij niet daar was om het woord te voeren. Hij liet de werknemers aan het woord en die hebben gretig gebruik gemaakt van de gelegenheid.
Er zijn werknemers binnen de organisatie, die 32 jaren tot en met 40 jaren in dienst zijn en nooit een bevordering hebben gehad. Zeker uitgaande van het Fiso-systeem dat voor deze ambtenaren wordt gehanteerd, is er vooral financieel geen vooruitgang voor deze groep oude werknemers. Het financieel probleem is volgens Swamipersad het grootst. “Fiso heeft ons beperkt. Hoe zullen de problemen van de jongeren worden opgelost als de problemen van de ouderen nog niet zijn opgelost?” vroeg een werknemer retorisch op de bijeenkomst. Ook is opgemerkt dat er wel andere mensen worden bevorderd, terwijl zij in dezelfde positie zijn en geen significant verschil in prestatie hebben. Swamipersad haalde heel concreet aan dat het ook niet zo kan zijn dat politici, die pas zijn komen kijken, al salarissen van duizenden krijgen. Dit, terwijl hardwerkende werknemers jaren met dezelfde salarissen zitten.
Er is heel duidelijk gepraat over het meubilair binnen het gebouw en vooral de staat waarin het gebouw verkeert. Een voorbeeld van slechte aandacht aan deze tak van het ministerie is bijvoorbeeld de toilettengroepen. Voor de ruim 200 werknemers is er op het terrein maar 1 optimaal functionerend toilet, dat ook bijna langs de weg staat. “Wij alle mannen hier zijn gedwongen wildplassers. Als je een grote behoefte moet doen, moet je uitrijden”, gaf een andere werknemer aan. Nog niet eens sprekende over hoe de vrouwen het daar aan het werk doen. Verder zitten de ambtenaren met het ontbreken van beschuttingsmiddelen, terwijl de mensen wel aanspraak op maken. Ook de overuren zijn een heikel punt bij de werknemers. Indertijd is er door de regering aangegeven dat er geen overuren meer moesten worden gemaakt, omdat die niet zouden worden uitbetaald. Blijkt dat de minister van HI de tak van haar ministerie wel had toegezegd overuren te zullen betalen. Uiteindelijk hebben de werknemers overuren gedraaid, om te vernemen dat de overuren niet in geld, maar in compensatiedagen worden uitbetaald. Daar zijn de werknemers ook niet blij mee. Swamipersad stelde voor dat de werknemers die met deze problemen zitten nog een keer op papier met voorstellen komen, waarmee de bond vervolgens met de minister in communicatie zal treden en eisen zal stellen. De werknemers zijn gevraagd om hun werkzaamheden normaal uit te voeren. Daar er geen adequaat vervoer is om te werken, is het logisch dat de werknemers aan het werk verschijnen en niet bewegen.
Kavish Ganesh
