Zal ook het begrotingsevenement 2016 het jaarlijkse terugkerende ritueel worden? Wat mogen wij verwachten van het niveau van de debatten? Zullen de golven van emoties en tekenen van haatverhoudingen nog krachtiger de boventoon voeren? Wie zal vervolgens voor “politiek moordenaar” worden versleten? Begrotingsdebatten moeten aanspreken. Burgers aanzetten tot het volgen daarvan. Hen aan het denken zetten. Uit de vele interessante en leerrijke analyses van politieke issues en beleidsvraagstukken kunnen leren. Tenminste, zo mag je verwachten van mensen die lid zijn van ons hoogste staatsorgaan. Mensen in gewichtige functies zijn enerzijds zo vaak exact als het om onbelangrijke zaken gaat die hier en nu spelen en waarvoor weinig denkkracht en verbeeldingsvermogen vereist zijn. Anderzijds toch zo onbeholpen waar het juist gaat om kwesties van gewichtige aard, waarvan de gevolgen ernstig kunnen zijn die echter op langere termijn zicht-of voelbaar worden. Om wie het hier gaat? U weet ongetwijfeld het antwoord daarop.
Het niveau van uitspraken van de volksvertegenwoordiger? Zijn of haar wijze van benaderen van maatschappelijke vraagstukken? Het kunnen identificeren en analyseren van het beleidsprobleem? Voor het eenmalige probleemgeval komen met het nieuwe concept van waaruit langs betere of nieuwe wegen gezocht kan worden voor de beste probleemoplossing? Interessante vragen en aandachtspunten. Ongetwijfeld. Wij zijn getuigen geweest van de wijze van omgaan met de introductie van de naschoolse opvang en begeleiding als eenmalig probleem. Vanuit het parlement is vooraf niet met enige diepgang gewezen op de valkuilen als serieuze bedreiging van deze operatie. DNA-leden krijgen binnen eigen partijgelederen klaarblijkelijk geen onderricht op het gebied van de problematiek en analyseren van ontwikkelingsprojecten.
Assembleeleden verwijten de regering steeds van ondeskundigheid, terwijl velen onder hen maar niet erin slagen een zinvolle uiteenzetting in het parlement ten beste te geven over de aanpak van een knellend beleidsvraagstuk. Neen, nadrukkelijk niet de recente, emotioneel geladen analyse van het corruptievraagstuk onder religieus leiders. De probleemanalist in kwestie heeft zich in zijn vernietigende oratie ernstig vergaloppeerd en daardoor van zijn geestelijke zwakte blijk gegeven. Waarom heeft deze praatwaterval dat in hemelsnaam toch gedaan?
Kritiek op de overheid in het kader van beleid en bestuur is nu meer dan ooit doortrokken van emotie, aversie, haat, sarcasme, cynisme, maar ook van frustratie over het eigen politieke falen in het verleden. Het beleid van de huidige regeringsleider verdient geen schoonheidsprijs. Het zij zo. Politieke samenwerking met deze bewindspersoon heeft evenwel nogal wat persoonlijke voordelen voor profiteurs, judasfiguren, inlikkers, chanteurs en parasieten opgeleverd. Het niet-inwilligen van al hun verlangens bracht de politieke echtbreuk, de pijn, de diepe frustratie, soms met tranende ogen gepaard gaande. Die bewuste vertoning op het podium ligt ons nog op het netvlies.
“De politiek heeft mij kapot gemaakt”, was de treurzang van een andere partijprominent. Mega- onzin, zou je kunnen zeggen. De politiek als begrip is strikt neutraal en objectief. ‘’politiek’’ als begrip kan evenals de economie of de religie nimmer beschadigen. Boosdoeners zijn degenen die daaraan invulling geven in de praktijk. Zij maken elkaar ook kapot.
Regering Bouterse moet naar huis? Gedwongen middels massale protestdemonstraties? Een replica of afgietsel van het sensatiejaar 1999, toen gericht tegen de regering J.A. Wijdenbosch? Wat overkwam de vakbeweging die toen de straatacties krachtig had ondersteund? Welneen, het “Burgercollectief” wil geen alternatief kabinet in elkaar zetten. Tot geruststelling van de paars-gezinden. Maar het regime – Bouterse moet naar huis. Vervroegde verkiezingen? Ook niet expliciet uitgesproken door het Collectief. Nieuwe namen, nieuwe gezichten. Nieuw intellect, nieuwe veranderaars, nieuwe beleidspersonen, nieuwe dromers. Tussen de groep van de opkomende nieuwelingen voor het zo begeerde politieke ambt en de ervaringsmensen van het Collectief ligt het gebied zonder alternatieven. Zij die de fakkel zouden kunnen overnemen, willen overigens niet in het drassige gebied van de Surinaamse politiek.
De Kustwacht wordt in logistiek en operationeel opzicht onafhankelijk. Neen, slagvaardiger, dat wordt waarschijnlijk bedoeld. Dat klinkt ook mooier. Want tegen dat “onafhankelijke”, dat ons steeds meer wordt voorgeschoteld, moeten wij als burgers intussen met de nodige kritische instelling aankijken. Zoals de nog altijd onbegrijpelijke ‘onafhankelijkheid’ van het Hof van Justitie, simpelweg losgeweekt door “eigen logistieke ondersteuning”. Functioneerden onze rechtsprekers voorheen dan “in de staat van zekere afhankelijkheid?” Afhankelijk van wie of wat? Tussen onafhankelijkheid en zelfstandigheid ligt veel meer dan een kleurspeling.
In een klimaat van grootschalige verduistering van staatsmiddelen heb je als weldenkende belastingbetalende burger alleszins het recht te weten welke garanties ingebouwd zullen worden dat door de Kustwacht geïnde boetegelden en gelden opgebracht door verkoop van verbeurdverklaarde goederen, op controleerbare wijze zullen worden beheerd en aangewend ten dienste van de verdere ontwikkeling van de kustbewaking zelf. Er wordt hier niet getwijfeld aan de eerlijkheid van de topmensen van de Kustwacht. Geenszins. De kopzorg voor de gemeenschap wordt wel de in te stellen raad van toezicht van de Kustwacht. De ondeugdelijkheid van zoveel raden van commissarissen is ons inmiddels bekend. Wij hebben ze ook bij de vele parastatale organisaties , alwaar de functionering van toezichthouders meermaals onvervalste manifestaties van ongeschiktheid zijn. Weldra komen ook de financiële opbrengsten van het vuilniszakkenproject terecht in het corruptie- of fraudevaarwater, waarin zoveel ervaren bootslieden reeds tijden laveren tussen de klippen. President van Suriname, uw beste adviseurs bevinden zich niet binnen uw dagelijkse blikveld, maar juist daarbuiten. Raadpleeg hen. Strakke controle op overheidsfinanciën is juist nu dringend vereist. Vooral hier geen zand over zaken gooien.
Weer een andere categorie erbij? De “Essentiële Diensten” van de Arbeidsminister? Naast de bestaande strategische en constitutionele aanduidingen? In essentie heeft elke beleidssector zijn essentiële primaire en strategische functies te vervullen. De vraag welke overheidsorganisaties in het primaire , secundaire , strategische, ontwikkelings- of essentiële domein passen wordt ongetwijfeld het niet bepaald duidelijke thema van een toch nog boeiend lijkende discussie. Hopelijk komt die spoedig op gang.
Stanley Westerborg
Organisatieanalist
