Kinderrechtenactivist en jurist Samantha Gadjradj heeft een uitgesproken mening hierover. De activist stelt dat er in Suriname helemaal geen ontwikkeling van zodanige aard te merken is als het gaat om kinderrechten. Suriname behoort tot één van de 195 landen die het Kinderrechtenverdrag hebben geratificeerd. Het Kinderrechtenverdrag is getekend in 1993 en vanaf 1999 in werking gebracht na publicatie. “Echter leven we het niet na”, zegt ze. “Het lijkt eerder op een soort spel om verdragen te ratificeren en er vervolgens niets meer aan te doen. Er is geen controle op de naleving van de wetten.
Men kan wel gaan naar de conferenties en geld nemen voor bepaalde projecten, maar doordat er geen controle uitgevoerd wordt, is er ook geen zicht wat er precies gedaan wordt. De instanties die onder andere in het leven zijn geroepen om zaken te monitoren, krijgen niet genoeg funding om zaken uit te voeren. Beleid met betrekking tot kinderen geniet geen prioriteit. Zo hebben we een ministerie van Sport en Jeugdzaken, waarvan het uit te voeren beleid ook onduidelijk is. De juiste mensen zitten niet op de juiste plaatsen, getrainde mensen worden weggestuurd of op non actief gesteld en uiteindelijk worden goede ideeën van al die instanties nooit uitgevoerd”, vindt Gadjradj. Maar wil men volgens Gadjradj serieus verandering brengen, dan moet men passie hebben om dit te kunnen doen. “Het werk van een kinderrechtenactivist bijvoorbeeld is een roeping. Net zoals het werk van een leerkracht. Je moet passie hebben voor het werk en dan pas kan je die goed uitvoeren.” Het Bureau voor Familierechtelijke Zaken (Bufaz) is volgens Gadjradj ook één van de organisaties die zwaar ondergewaardeerd is in Suriname. Ze doen meer dan waarvoor zij betaald worden. “Bufaz is een geweldige instantie, maar ze krijgen niet genoeg middelen van de overheid om datgeen te doen waarvoor ze daar zijn.” Als jurist komt Gadjradj ook genoeg gevallen tegen van echtscheidingen, waarvan alle zaken zoals alimentatie, bezoekregeling gaan via Bufaz. Ze moeten dan hun medewerkers sturen om informatie te krijgen en met de mensen te praten. “Het werk is gewoon veel. Wanneer je dan ziet dat zo’n organisatie zo weinig funding krijgt, vraag je af waar de prioriteiten dan liggen.’
Het beeld van jonge straatverkopers in Suriname is zeer bekend in de samenleving. De jurist vindt dat mensen in Suriname ervan houden om struisvogel te spelen. “We zien een bepaalde situatie, maar vinden dat het niet ons kind is, dus kan het je gewoon niet schelen. Maar het kan vooral in deze tijd niet mogelijk zijn dat er kinderen zijn die op straat knippa en of kranten verkopen, al is het om hun ouders te helpen. Jouw taak als kind, vooral als je 8-10 jaar bent, is naar school gaan, je best doen en verder te spelen. Kinderarbeid in welke vorm dan ook mag niet en men moet daartegen optreden.” De kinderrechtenactivist heeft ook zo haar eigen oplossing hiervoor. Zij stelt dat men dit uiteindelijk moet afstraffen in Suriname. “Zet een boete erop, neem de kinderen van deze ouders af en plaats ze in een tehuis. Als je het moeilijk hebt, kan je niet een 5-tal kinderen krijgen en die kinderen dan te werk zetten. Jo pina a pikin onnodig”, aldus de kinderrechtenactivist Gadjradj.
