Er is een kind dood. Een jongen van 17 jaar. Zaterdag 9 januari doodgeschoten na een beroving. Ik voel me geschokt en verdrietig als ik hierover hoor. Er zijn mensen die net als ik geschokt zijn, er zijn ook mensen die vinden dat hij zijn verdiende loon heeft gekregen. Wat ons verbindt, is angst. Angst dat je kind doodgeschoten kan worden omdat het iets doet wat niet mag. Angst dat je op klaarlichte dag beroofd wordt. Angst dat je zomaar geraakt kan worden door een rondvliegende kogel. Zoveel angst. Ik ben van mening dat deze angsten ons gevangen houden in de situatie waar we nu zijn.
In haar boek ‘Conscious Discipline’ geeft dr. Becky Bailey aan dat je onder bedreiging vooral reageert vanuit het onderste deel van je hersenen, vanuit een overlevingsstaat. In deze toestand vertoon je primitief overlevingsgedrag, zoals bijvoorbeeld vechten, schoppen, slaan, schreeuwen, niets doen of juist wegrennen. Eén stap daarboven reageer je vanuit een emotionele staat met gedrag dat je als kind hebt aangeleerd. In emotionele staat kun je onder andere schuldigen gaan zoeken, schelden, anderen uitsluiten of overdreven de aandacht zoeken. Dan is er de leidinggevende staat: in deze staat ben je relaxed en alert en kun je nieuw gedrag kiezen. Je bent bereid je eigen gedrag te evalueren, dingen van de kant van de ander te bekijken, je kunt emfatisch zijn, je voelt je emoties en je bent ze de baas, je kan problemen & conflicten oplossen en je doelen bereiken. Ik denk dat veel van het geweld en de frustratie die we nu om ons heen zien, voortkomt uit de overlevingsstaat en de emotionele staat. Schieten, vechten, agressieve taal gebruiken, schelden, lichamelijke straffen, elkaar beschuldigen, elkaar kleineren en belachelijk maken. Bang zijn om onze baas tegen te spreken, maar wel razen en tieren aan een loket. Vriendelijk praten tegen de ouders, en later het kind een klap geven. Teveel voorbeelden om op te noemen. Mijn droom is een Suriname waar iedereen veilig is, ongeacht hoe je eruit ziet, of waar je vandaan komt, wat je hebt gedaan, of hoe oud je bent. Een Suriname waar onze kinderen veilig zijn, ook al zijn we er zelf niet bij. Een Suriname waar we elkaar veilig houden, ook al doet de ander misschien dingen die we nu nog niet begrijpen. Die droom begint bij mij, bij jou, en bij u. In de kleine dagelijkse dingen die we doen. Ja, echt waar. De allereerste stap naar veiligheid is jezelf actief kalmeren, zodat je kunt werken vanuit je leidinggevende staat. Als je je bang, boos, verdrietig, of gewoon wer’ede voelt: glimlach, haal diep adem en vul je buik met lucht. Adem vervolgens langzaam uit en laat je buik plat worden. Doe dit minimaal 3x, en net zo vaak als je nodig hebt om rustig te worden. Zeg bij elke uitademing tegen jezelf: “Ik ben kalm, ik ben veilig, en ik kan dit wel aan!” Of kies jouw eigen versterkende zin. En bedenk daarna hoe je je probleem van dit moment kunt oplossen. Soms kan hulp vragen helpen. Het mooie is: we kunnen dit allemaal. En je kunt er nu gelijk mee beginnen. U ook. De vraag is: Ben je bereid? Bent u bereid?
Karina Jap a Joe
Vindlicht – Coaching, Training, en Projecten.
www.vindlicht.nu
