Max Nijman is gisteren op 74-jarige leeftijd overleden. Dat maakt de familie via deze weg bekend. Op dit moment verzoekt de familie om rust, om dit grote verlies te kunnen verwerken.
Met het overlijden van Max Nijman is Suriname beroofd van een van haar allergrootste zangers. Ai Sranan, Farawe, Adjosi, Mama, Iene Miene Mutte; Surinamers van jong tot oud kunnen zijn hits woord voor woord meezingen.
Max Reinier Nijman (Moengo, 1941) trad op zijn zestiende voor het eerst op tijdens een feest van de plaatselijke voetbalclub. Het publiek raakte buiten zinnen door zijn loepzuivere vertolking van het repertoire van de Amerikaanse soulster Brook Benton. Op aandringen van de Amerikaanse staf van bauxietbedrijf Suralco vloog Nijman elk weekend naar Paramaribo waar de theaters en nachtclubs voor hem volstroomden.
Nadat hij in de club van Mighty Sparrow op Trinidad had opgetreden met Johnny Nash, Wilson Pickett en Ben E. King ging hij op advies van zijn grote voorbeeld Brook Benton zelf liedjes componeren en teksten schrijven. Daarin zong hij gepassioneerd over het moederland, zijn overleden moeder en het slavernijverleden. Bij voorkeur in het Surinaams, waarmee Nijman de ontwikkeling van de culturele identiteit van de jonge natie versnelde.
In 1968 vertrok hij met zijn grote liefde Rinia naar Nederland. Zijn afscheidsconcert in Paramaribo werd rechtstreeks uitgezonden op televisie. Als een van de eerste Surinaamse artiesten kreeg Nijman een platencontract aangeboden. Hoewel zijn vele singles en elpees het goed deden bij het Surinaamse publiek moest Nijman het vooral van zijn live optredens hebben. Met zijn band The New Faces toerde hij door Nederland, België, Zwitserland, Zweden en vooral Duitsland.
In november 2012 zette Nijman, op advies van zijn onafscheidelijke vrouw Rinia, een punt achter zijn ruim vijftigjarige carrière. Tijdens zijn allerlaatste concert, in Paramaribo, kreeg hij de titel ‘Grootofficier in de orde van de Palm’, de hoogste presidentiële onderscheiding, voor zijn buitengewone verdiensten voor Suriname.
