De voorzitter van Ravaksur heeft recentelijk gepleit voor een jaarlijkse loonsverhoging voor landsdienaren, zulks overeenkomstig het gebruik in de particuliere sector. De vakbondsman wijst ook op de achterstandspositie van landsdienaren in vergelijking met werknemers in de private sector. Een notitie die een interessante discussie zou kunnen losweken. Immers, zo zou een criticus zich kunnen afvragen, in welk opzicht is hier sprake van achterstand? Werkgevers belonen hun werkers voor het verrichten van taken waarvan aard, inhoud en niveau voorvloeien uit de posities van betrokken functiehouders. Juist vanuit de invalshoek van ‘loon voor geleverde prestaties’ bestaat het grote verschil tussen deze categorieën: werknemers in publieke en private organisaties. Het valt te betreuren dat veel goed opgeleide en plichtvaardige ambtenaren, die goede prestaties leveren, de geestelijke last moeten meedragen die het gevolg is van het ernstige misbruik van departementen door politiek machtigen. Een last die veroorzaakt wordt door het stigma, rustende op landsdienaren dat zij een korps luilakken vormen. Personen met tijdelijke politieke macht en invloed dragen op hun manier bij aan het verder kapot maken van publieke organisaties die een belangrijke verbindingsfunctie hebben tussen openbaar bestuur en samenleving. De ene regeerder loopt hier in de voetsporen van de voorganger. Heeft de Ravaksur- topman een goed beeld van het aantal personen op de betaalrollen van departementen die maandelijks geld op de rekening gestort krijgen zonder te presteren, vaak zonder zelfs op de werkplek te verschijnen? Heeft deze vakbondsexponent zicht op de mate waarin ambtelijke vakbondsleiders zich ertegen verzetten dat belangrijke overheidsorganisaties disfunctioneel gemaakt worden door overtollig personeel? Over de gecreëerde ‘spoken’ zal maar gezwegen worden. Personeelsformaties die tot stand komen en in kwantitatieve zin alsmaar toenemen door onverantwoorde instroom, neen, toestroom van personeel? Alvorens beloningsgebruiken in de particuliere sector op enigerlei wijze te introduceren in het overheidsapparaat, waaronder de jaarlijkse loonaanpassingen, moet de gelijkwaardigheid tussen deze sectoren op het gebied van ‘loon naar werken’ nadrukkelijk voor ogen gehouden worden. Recentelijk heeft de president in het parlement de ‘nieuwe politiekvoering’ in ons land aangekondigd. Het zou goed zijn als de regeringsleider de samenleving nader informeert hierover. Het ‘Nieuwe Werken’ en de ‘Nieuwe Politiekvoering’ zouden daarbij, met ondersteuning van ter zake kundigen, in hun onderlinge samenhang gepresenteerd kunnen worden. Wat recentelijk in het parlement heeft plaatsgevonden houdt in elk geval geen verband met de nieuwe politieke praktijk. Enkele maanden terug hebben drie PvdA- leden van de Eerste Kamer van Nederland zich onvoorwaardelijk verzet tegen een eerder door de Tweede Kamer goedgekeurd wetsvoostel op het gebied van de medische zorg ( kwestie vrije artsenkeuze ). Let wel: de Partij van de Arbeid is thans regeringspartner in Nederland. De partijleiding was niet bepaald content met de houding van deze senatoren tevens partijleden. Wat is deze tegenstemmers in de Eerste Kamer verder overkomen? Volstrekt niets! Democratie ten voeten uit. Wat gebeurt recentelijk in ons parlement? Een lid van de NDP stelt tijdens een recente openbare vergadering geargumenteerd voor dat het bustarief voor schoolvervoer in Saramacca aangepast wordt. De fractieleider intervenieert onmiddellijk en verkondigt in zijn interruptie dat deze aangelegenheid binnen de partijfractie reeds is besproken en het standpunt van de partij derhalve bekend is bij haar DNA-leden. Einde Saramacca-verhaal. Een manifestatie van ondemocratische politiekvoering. Immers, de ware democratie kent elk assembleelid het recht toe zo nodig ook een minderheidsstandpunt in het parlement in te nemen. Geen partij-of fractievoorzitter heeft het recht een volksvertegenwoordiger het zwijgen op te leggen. Zelfs binnen het partij- of fractieberaad mag een volksvertegenwoordiger aankondigen tegen een zekere opvatting van de partij te zullen opkomen tijdens het publieke debat in het parlement. Waar wij in ons land nog leven in het tijdperk der veranderingen, gaat de verandering van tijdperken waarschijnlijk aan ons voorbij. De slaafse gehoorzaamheid van gekozen assembleeleden aan de partijleiding domineert de politieke werkhouding van deze personen nog te zeer om van democratie te kunnen spreken, waarin het recht van elke gekozen volksvertegenwoordiger op een eigen mening prominent aanwezig is. Suriname is nog een jonge democratie, vertellen ingewijden ons. Een jongeling weliswaar die opgroeit in een totaal andere wereld, die steeds kleiner wordt en aan volksgemeenschappen daardoor ook de mogelijkheid biedt eerder tot wasdom te komen middels het sneller van andere democratieën kunnen leren. Voorheen waren landen meer dan in geografische zin gescheiden van elkaar. Hier kan voorts ook niet voorbij geggan worden aan de recente uitspraak van NDP-er R. Hooghart, dat het verbinden van voorwaarden aan het verkrijgen van de Surinaamse nationaliteit niet nodig is. Zo onderricht het DNA-lid ons, dat niet de Nederlandse taal, doch het Surinaams als inburgertaal moet gelden voor de toekomstige Surinamer. Een opmerking zonder belangenafweging. In toenemende mate doet bij ons de ontwikkeling zich voor dat ouders en verzorgers in de Nederlandse taal communiceren met de schoolgaande kinderen van het gezin, van de familie, van de woonomgeving. Waarom? Het antwoord is bekend: ouders en verzorgers trachten nu het leren op school ook in de prive sfeer zoveel mogelijk te stimuleren door de onderwijstaal, het Nederlands, te spreken in het dagelijkse contact met kinderen. Het Nederlands valt reeds daarom onder de inburgerplicht. Regeren is vooruitzien! De uitspraak van NDP-er Hooghart dat het land open moet staan voor een ieder die maar komen wil is passend bij een maatschappij die weinig of geen waarde hecht aan het eigene. Niemand in ons land weet op dit moment of met de reeds tijden durende instroom van personen in Suriname ook veroordeelden en ander criminelen vrij rondlopen en genieten van ons gastvrije en tolerante grondgebied.
Stanley Westerborg
Organisatieanalist
[email protected]
