Eergisteren is door Dew Baboeram en Madzy Flemming een comité opgericht ter nagedachtenis van alle slachtoffers van politiek geweld in de periode ’80 en ’90 in Suriname. De militaire slachtoffers uit die periode schijnen een vergeten groep te zijn. “Zelfs een bloemetje leggen bij het Moiwana Monument mochten we niet”, zegt Madzy Flemming. Zij is een nabestaande van de slachtoffers aan de zijde van de militairen, die hun leven hebben gelaten tijdens de binnenlandse oorlogen in Suriname in de jaren 1986 tot 1991. In die periode kwamen 72 jonge militairen op zeer wrede wijze om het leven. Flemming die zelf militair was, verloor haar man aan de oorlog. Zij had ook de moeilijke taak in die periode om de nabestaanden van de gesneuvelde en vermiste mannen en jongens mede te delen dat hun geliefden er niet meer waren. Soms werden hun lijken gevonden, soms niet en soms slechts delen van de lijken. De nabestaanden leefden ook na de oorlogen steeds in vrees en durfden aan niemand te vertellen dat hun vader, broer, man of zoon een militair was in die periode.
Militairen werden in die tijd nog door velen geassocieerd met de revolutie uit de jaren’80, hetgeen ook de directe aanleiding was voor de binnenlandse oorlogen. Het ging er namelijk om dat men af wilde van het militaire regime. Vooral voor de nabestaanden van de militairen was de periode een zeer traumatische. Dit is volgens Flemming een verhaal waar nimmer aandacht aan is besteed en het lijkt er volgens haar ook op dat dat bewust is gebeurd. Dit is de reden waarom de nabestaanden nu ook erkenning wensen van deze militaire slachtoffers. Het comité wil zich richten op een proces van gezamenlijke rouwverwerking voor nabestaanden. Daarnaast willen zij de mogelijkheid voor compensatie voor geleden materiele en economische schade voor de nabestaanden bekijken. Voorts willen zij dat 8 december een nationale rouwdag voor alle nabestaanden van politiek geweld wordt.
