De oproep die we hierbij doen, dat gebeden wordt voor onze artsen omdat ze menen als gewone werknemers het werk neer te kunnen leggen, hadden wij een dag eerder moeten doen. Dan was massaal voor deze groep gebeden die de kluts en de weg volledig dreigt kwijt te zijn. Onze artsen leven in duisternis, en het gebed is dat ze het licht mogen aanschouwen in het kader van hun beroepsuitoefening. Het Divali-feest is gisteren in Suriname herdacht, er wordt dan veel gesproken over normen en waarden in relatie tot het echte leven. Dat is het leven dat niet alleen spiritueel maar ook tastbaar, fysiek en materieel is. Onze artsen hebben daags terug kenbaar gemaakt dat hun werkgever hun vakbondsrechten heeft vertrapt. De werkgever RGD c.q. Volksgezondheid heeft daarop heel zwak gereageerd, omdat binnen RGD kennelijk de juridische kennis niet aanwezig is om in de juiste context te plaatsen datgene waarmee de artsen bezig zijn. In de media is ooit uitgebreid uit de doeken gedaan hoe ver de rechten van gebundelde werknemers in het algemeen gaan volgens de internationale afspraken en volgens de eigen regels. In de eerste plaats weten we dat we in de grondwet erkennen dat er een recht is om te staken. In onze wetgeving is het echter ons niet bekend dat er een regel is die direct dan wel indirect de vrijheid geeft aan werknemers om tijdens werktijd een spoed-alv te bezoeken. Zo een activiteit moet bestempeld worden als onwettige afwezigheid en wanprestatie. De werkgever kan in zulke gevallen zonder meer vanuit de wet loon inhouden over de uren waarover niet is gewerkt. Voorts is het de werkgever ook vrij om disciplinaire maatregelen te treffen, waaronder een ontslag op staande voet. Wanneer het zou gaan om een afgekondigde staking, dan is er een andere situatie, omdat vooralsnog aan alle werknemers in Suriname, met uitzondering van de militairen, het recht is gegeven om te staken. Dit recht wordt in de grondwet erkend, hetgeen meebrengt dat in dit geval een ontslag of andere disciplinaire maatregel onrechtmatig zou zijn. Wel zou de werkgever het recht wel hebben om gedurende de tijd waarover gestaakt is, loon in te houden. In het geval van de VRA-artsen is gebleken dat het ging om een spoed-alv en geen afgeroepen staking. Dan vloeit uit onze regels voort dat het bezoeken van zulks tijdens werktijd onrechtmatig is. Ook onze internationale afspraken zijn in dezelfde richting. Deze zijn zelfs duidelijker en stellen dat eerst toestemming moet zijn verkregen van de werkgever, voordat men vakbondsactiviteiten uitvoert tijdens werktijd. De bescherming vanuit deze internationale afspraken geldt niet voor werknemers die zonder toestemming hun werkplek verlaten om bijvoorbeeld een alv te bezoeken. Deze internationale afspraak is begrijpelijk, omdat waar deze regels worden vastgelegd, gelukkig ook een belangrijke stem is weggelegd voor de werkgevers en de regeringen. De afspraken zijn daarom gebalanceerde afspraken. De bewering dus dat RGD/Volksgezondheid door maatregelen te treffen tegen een aantal artsen, de vakbondsrechten vertrapt, is bezijden de waarheid. Dat is alleen anders wanneer de maatregel getroffen zou zijn tijdens een aangekondigde actie. De regels die nationaal en internationaal zijn gemaakt, zijn niet gemaakt om chaos en wanordelijkheid te scheppen, maar juist om orde te brengen. Dat dient ook de VRA te begrijpen. Schermend met vakbondsrechten, moet men wanordelijkheid niet goed praten en verdedigen. Door deze stellingnames ontstaat een negatieve perceptie bij de burgerij over de vakbondsrechten en dat is onterecht. In principe moet de raad van vakcentrales met een bericht komen en desnoods aangeven wanneer in het algemeen wel en wanneer niet sprake zou zijn van vakbondsrechten wanneer het gaat om activiteiten tijdens werktijd. Bovendien is het volgens de internationale afspraken zo dat zowel voor landsdienaren als artsen strenge regels toelaatbaar zijn wat betreft stakingen. Zelfs een wettelijk stakingsverbod is toelaatbaar. Is het wel terecht dat artsen zich vergelijken met de normale werknemers? Wat ons betreft, is het een zeer gevaarlijke zaak als artsen zich vergelijken met werknemers van bijvoorbeeld Staatsolie. Het is een teken dat de artsen geen hoge dunk hebben van hun beroep. Aldus zouden ze leven in duisternis. Uit informatie die in de samenleving ter beschikking is over het basissalaris en ‘extra’ betalingen aan de hand van het patiëntenbestand, is bekend dat artsen tientallen duizenden verdienen, waarbij naar verluidt ook bedragen die aanleunen tegen een ton voorkomen. De RGD moet de samenleving voorhouden hoeveel de artsen verdienen in Suriname, dat zou een uiting van goed bestuur zijn. Er zijn studenten die medicijnen studeren om de verkeerde redenen: om rijk te worden. Waarom studenten medicijnen willen doen (op 18-/19-jarige leeftijd) moet eens grondig onderzocht worden, waardoor tijdige sturing en begeleiding kan plaatsvinden. Een vraag die opkomt, is of onze artsen, voordat ze hun beroep aanvangen, de ‘Eed van Hippocrates’ of een soortgelijke modernere ethische eed afleggen. Er zijn originele en moderne versies van deze eed, waarbij actuele onderwerpen als machtsmisbruik, euthanasie en abortus het verschil uitmaken. Van welke eed is de VRA voorstander van? Daarover heeft de VRA het nooit gehad. En mag men in staking gaan volgens die code? De VRA moet met de eedstekst in de had, de samenleving inlichten, opdat men ook uit de duisternis moge treden.
