De golf van geweld die Israël en de Palestijnse gebieden sinds begin oktober overspoelt, richtte de schijnwerpers opnieuw op het Israëlisch-Palestijns conflict. Dit is de sterkste escalatie sinds de Gaza-oorlog in 2014. In navolging van andere landen in Zuid-Amerika heeft ook Suriname Palestina als onafhankelijke staat erkend. President Desi Bouterse heeft indertijd aan de Palestijnse president en aan de Verenigde Naties laten weten dat Suriname overgaat tot erkenning van Palestina. Bouterse ging daarbij uit van de grenzen van 1967.
Het ging zelfs zo ver in 2013 dat de minister van Buitenlandse Zaken, Winston Lackin, aangaf dat Suriname de samenwerking met Palestina wilde versterken. De gelegenheid om dit standpunt kenbaar te maken, is ook aangegrepen tijdens het bezoek van een Palestijnse delegatie in 2013.
Suriname heeft goede relaties met zowel Palestina als Israël. Dagblad Suriname vroeg Buza naar een reactie op de stand van zaken betreffende de onlangs weer opgewaaide escalatie tussen deze twee landen en de voortzetting van de bezetting van het Palestijns territoir. Buza heeft nooit iets van zich laten weten. Dit zwijgen kan het niet kunnen innemen van een standpunt betekenen, en is voor rekening van Buza zelf.
Palestijnse individuen vallen Israëlische burgers aan, veelal met messen. Gewapende groeperingen steunen deze aanvallen. De Israëlische veiligheidsdiensten gebruiken extreem geweld tegen Palestijnse betogers en beschermen hen niet tegen het geweld van Israëlische kolonisten. Begin oktober 2015 vonden twee incidenten plaats die Israël schokten. Twee Palestijnse schutters doodden bij Nabloes een Israëlisch echtpaar in hun wagen, voor de ogen van hun kinderen. Diezelfde week vond een steekpartij plaats in Jeruzalem, waarbij twee Israëlische burgers werden gedood, net als de Palestijnse dader.
Het gebrek aan hoop is een voedingsbodem voor geweld. In april 2014 trok Israël de stekker uit de vredesgesprekken. Sindsdien is er geen uitzicht meer op een politiek proces dat tot een Palestijnse staat kan leiden. Voor Israëli’s is de bezetting naar de achtergrond verdwenen. Sinds de Gaza-oorlog in 2014 waren er relatief weinig incidenten met geweld tegen Israëlische burgers. Voor Palestijnen is de bezetting, met huisvernielingen, de nederzettingenexpansie en gebrek aan bescherming tegen geweld, een dagelijkse realiteit.
Palestina weigert zich over te geven aan de bezetting en de strijd om vrijheid te staken. De boodschap is duidelijk: de status quo is onhoudbaar en vrede kan er pas komen als de bezetting stopt.
Kavish Ganesh
