Zo nu en dan kunnen we de verleiding niet weerstaan om na te denken en te schrijven over hetgeen zich aan het voltrekken is in Syrië en als gevolg daarvan ook in Zuid- en West-Europa en nu zelfs in ons buurland Brazilië. Er wordt gezegd dat tussen de vluchtelingen/migranten er ook terroristen, dus de vijanden van de echte vluchtelingen, worden meegestuurd. In de betreffende Europese landen wordt er door burgers en politici kritiek en bezorgdheid geuit, puur vanuit het gegeven dat moslims in het land worden toegelaten en dat dat betekent dat het straks gedaan is met de vrede en leefbaarheid in die landen. Met refereert aan zelfmoordaanslagen met bommen, onthoofdingen, hangjongeren en molest en geweld tegen andersdenkenden, zoals christenen, Joden en LGBT’s. In Amerika wordt nu een aanloop genomen naar de profilering van de presidentskandidaten voor de Republikeinen en de Democraten. Veel bijval en interesse oogst de Republikein Donald Trump, van wie wordt gezegd dat die vooralsnog populair is vanwege de entertainmentwaarde van zijn campagne. Maar in de USA komt er een fase, waarbij men de entertainmentfase moet ontstijgen en het moet hebben over de serieuze dingen van het Amerikaans leven. Daar vermoedt men dat Trump zwaar zal uitglijden. Een voorbeeld was de manier waarop hij een reactie gaf vanuit het publiek over moslims. De opmerking was dat USA-president Obama een moslim is en dat moslims in de USA opgeruimd moeten worden. De man die de opmerking maakte, had een Trump-trui aan en Trump knikte mee met alles. Achteraf zeggen critici dat moslim zijn niet slecht is en dus Trump daarom de president niet hoefde te verdedigen. Trump zelf zegt dat hij niet altijd de president zal verdedigen als er iets ‘bad’ (slecht) ver hem wordt gezegd. In Trump zjn optiek is moslim zijn iets dat slecht is, men kan ervan ‘beschuldigd’ worden. Europeanen hebben al in de politiek ook een klankbord gevonden voor de vrees die er is voor moslims en een vrees om de eigen christelijke identiteit te verliezen. Recent nog is er in Goud, Nederland, de bouw van een moskee verboden. Er zijn al landen als Frankrijk waar een significant deel van de bevolking moslim is. Dat valt niet meer om te keren.
De Syriërs zelf die nu liefdevol of met enig tegenzin, maar toch worden opgevangen in de verschillende Europese landen moeten niet vergeten dat het christenen zijn die hen een ‘lifeline’ hebben gegeven. De kleine kinderen moeten ook beseffen dat ze niet door de rijke Golf-moslimlanden zijn opgevangen, maar door christenen. De Syriërs hebben nooit gedurfd om richting de even rijke Golflanden te gaan, ze zouden wellicht daar worden kapot geschoten of generatielang misbruikt. Deze Syriërs die nu lachend en vol geluk de landsgrenzen oversteken om bescherming en geborgenheid te vinden, moeten geen herrie gaan schoppen in die landen als ze opgroeien. Dat zou een enorme ondankbaarheid zijn naar hun opvangers en de opvangende landen toe. Deze Syriërs, die meestal ook moslims zijn, moeten gaan beseffen wie hun echte vijanden zijn, dat zijn de moslimradicalen en extremistische moslims. Er is een gewoonte en traditie in veel moslimlanden om een afkeer tegen de ‘kafiroen’ (ongelovigen waaronder vooral christenen en Joden) in te corporeren in de opvoeding. De ouders die nu huilend van geluk de landsgrenzen oversteken, moeten dat nalaten. Men moet het eigen geloof belijden, zonder een waardeoordeel te hebben over de andere religiën en levensstijlen die men er aantreft in de Europese landen. Er is in de Westerse wereld sprake van de zogenaamde Islamofobie: haat tegen moslims. Dat is veroorzaakt door een zeer intolerante houding die ten toon wordt gesteld door moslims in de moslimlanden en ook in de Westerse wereld. Er zijn moslimgeestelijken die aan de andere kant beweren dat de Islam de meest tolerante godsdienst is en dat er heel weinig moslimsop de wereld over zijn, die conform de tolerante houding hun religie belijden. In de media zijn vaal beelden te zijn waarbij kleine Westerse jongetjes speelgoed geven aan hun leeftijdgenoten in Syrië. Wanneer je naar die beelden kijkt, dan vraag je je af hoe deze jongeren over 20 jaar tegenover zichzelf zullen staan. Zullen elkaars collega zijn op straat of in een hight tech werkplek of zullen ze elkaar als antagonisten op straat bestrijden? Met de opvang van de Syriërs en andere vluchtelingen door de Europeanen is er een uitdaging op de weg gelegd voor de vele ouders met betrekking tot de wijze hoe ze hun kroost zullen opbrengen. Hoe de nationale politiek in 2015 over hun opvang heeft beslist, moeten ze niet vergeten. Men is barmhartig geweest, in tegenstelling tot hun rijke geloofsgenoten, die hen vierkant in de steek heeft gelaten. Er zij opiniemakers die positief staan tegenover de vele Syriërs die hun landen binnenstromen. Ze kunnen een boost geven aan de economie en deze herscheppen. Er kunnen nieuwe banen en nieuwe sectoren ontstaan, het landschap kan interessanter worden. In Zuid-Amerika zijn er ook landen die bereid zijn de vluchtelingen op te vangen, waaronder Brazilië. De vraag zal waarschijnlijk ook binnenkort aan de Caricom en aan Suriname worden gesteld. Wat zullen wij als antwoord geven? Suriname heeft eerder Joden opgevangen en later ook Libanezen. We hebben er nooit spijt van gehad, integendeel. Hun komst kan gezien worden als een zegen.
