“Blank en blond”, dat moet de taxichauffeur gedacht hebben toen hij mij tot drie keer toe had gevraagd van Zanderij naar Paramaribo te brengen. Terwijl ik rustig aan (chillend op zijn Surinaams) op de bus zat te wachten, heb ik mij uiteindelijk toch over laten halen. Tijdens de landing werd nog “waar is dat feestje, hier is dat feestje” gezongen, maar deze stemming sloeg snel om. “Ben je getrouwd?”, vroeg de taxichauffeur. Kijkend naar mijn gouden ring, antwoordde ik nogal naïef: “Ik getrouwd? Nee hoor”. Een stagiaire vertelt wat haar overkwam bij aankomst in Suriname.
Dit was het begin van het einde, een heel grove fout. De taxichauffeur die er zo betrouwbaar uitzag in zijn officiële werkkleding liet mij niet meer gaan. Zijn zoon “ook lang, net als ik” moest en zou ik ontmoeten, of ik dat nu wilde of niet. Terwijl de man in kwestie niet ophield met vertellen over hoe leuk zijn zoon was en wat die allemaal wel niet voor me kon koken, kon ik alleen maar hopen dat hij mij thuis af zou zetten. Zoals het hoort, wanneer je een taxi instapt.
Dat gebeurde niet. Opgesloten in een taxi, werd ik naar de werkplek van zijn zoon gereden: een worstverkoper. De zoon leek de actie van zijn vader niet echt te kunnen waarderen. De chagrijnige smoel die hij trok, liet niet bepaald een goede eerste indruk achter. Toch weerhield dit zijn vader er niet van om het toch te proberen. Liefde gaat door de maag moet die man gedacht hebben “geef haar een worst”. Terwijl de regen met bakken uit de hemel kwam vallen, kreeg ik een worst in mijn handen geduwd. Wat hoffelijk. Al zou het zo zijn dat liefde door de maag gaat, dan was ik nu definitief gevlogen. Het is me gelukt om kokhalzend een hap door te slikken, de rest van de worst heb ik opgerold in een servet en in mijn tas verstopt.
Could it be worse? Yes it can! Tot overmaat van ramp moest ik ook ‘mijn toekomstige schoonfamilie’ ontmoeten. Help! Terwijl mijn ‘schoonzus’ in spe aan kwam lopen met haar wulpse figuur (Nicki Minaj is er niets bij), kon haar vader het niet laten om hier een opmerking over te maken. “Sexy hè?” alsof die haar ook wilde uithuwelijken.
Niet aan mij, wel aan een andere Nederlandse stagiaire. Natuurlijk kon ik dit verhaal niet alleen voor mezelf bewaren, maar moest mijn bizarre ervaring met mede-stagiaires gedeeld worden. Grinnikend vertelde één van de jongens dat die precies het zelfde had meegemaakt. De taxirit van het vliegveld naar Paramaribo, de vraag of die getrouwd was, de verhalen over Nederland en de worst. Het ging om dezelfde man!
Zijn strategie bleek identiek, maar scheen ook niet aan te slaan bij het mannelijke geslacht. Bij de worst hielden we het voor gezien. Mijn les heb ik geleerd: voortaan gaat mijn ring door als trouwring.
