Het leiderschap was niet goed, inconsequent en onbetrouwbaar. Nu is het een kwestie van vernieuwing en verjonging. Dit zijn allemaal gronden die door 2 PL-opportunisten worden aangedragen om na misbruik te hebben gemaakt van het V7-vertrouwen en de PL-infrastructuur, aan de haal te gaan met 2 DNA-zetels die niet hen toebehoren. Vernieuwingsbewegingen zijn niet nieuw in Suriname. Dan hebben we het niet over afsplitsingen, maar over interne vernieuwingen en veranderingen. Veelal gaat het om het doorbreken van de hegemonie van de gevestigde orde binnen politieke partijen en het vestigen van een nieuwe orde. De nadruk ligt daarbij in de eerste plaats niet op het verlaten, maar juist op het blijven in de partij. Vernieuwingen zijn processen die in politieke partijen in vredestijd zich verhevigen. Vernieuwingsprocessen komen niet als donderslag bij heldere hemel naar voren, maar de opbouw naar een climax is zichtbaar. Vernieuwingsbewegingen brengen conflicten met zich mee en die worden niet veroorzaakt op momenten waar de partij het meest gevoelig is. Deze processen worden ingezet en verhevigd in periodes ruim voor en na de reguliere politieke verkiezingen. De nadruk ligt dan veel op de interne verkiezingen. Vernieuwing betekent het mobiliseren van interne processen om partijprotocollen te vernieuwen en het leiderschap te wijzigen. Binnen de PL is Sapoen nu wel in staat om PL-functionarissen aan zijn zijde te krijgen, waarom zet hij dan geen interne verkiezingen in? Wanneer er een behoefte is om te vernieuwen, dan loopt men niet weg, maar vraagt men naar vervroegde bestuursverkiezingen. Sapoen en Chitan hebben dat nooit gedaan. De PL-voorzitter is 72 jaar oud en dan gaat de niet oplettende burger al gauw gaan geloven in vernieuwen en verjongen. Bij vernieuwen gaat het om verschil in benadering en ideeën, soms gaat het om verouderde of juist verwaterde statutaire procedures. Soms gaat het om opkomend en uitdagend nieuw leiderschap. Wat zijn de nieuwe ideeën van Chitan en Sapoen? Nu is men het opeens oneens met de PL-voorzitter, maar voor de verkiezingen heeft men zijn hielen gelikt. Bij de PL-voorzitter zijn er geen drastische veranderingen opgetreden in houding, benadering en uitgangspunten. Hoe verklaar je dan een plotselinge afkeer tegen de partijvoorzitter? De reputatie en het imago welke de PL-voorzitter nu heeft, die had hij al toen Sapoen toetrad tot de PL voor 2010. Aan zijn imago is niet veel veranderd. De partij die geleid werd door Sapoen ging op in de PL voor de verkiezing van 2010. Dat was een initiatief van de PL-voorzitter. De bundeling was groot nieuws. Het opdoeken van een partij omdat die opgaat in een andere is een grote stap. Bij dat opgaan zijn geen afspraken gemaakt met betrekking tot het leiderschap. Sapoen is – ondanks de conflicten die er waren geweest – gemaakt tot ondervoorzitter van de partij en heeft nooit een rol op de achtergrond vervuld. Hij kreeg altijd de ruimte om op de voorgrond te treden, hij werd ook gepresenteerd als uitzonderlijk kader van de partij en ook nu werd hij als presidentskandidaat gepresenteerd. Hij werd voorgedragen als minister. Bij de conflicten die er in het verleden waren tussen de PL-voorzitter en Sapoen, was de rol van de laatstgenoemde altijd meer controversieel en opportunistisch. De woorden scenario’s, complotten en verraad zijn vaak gevallen. Ook nu is dat het geval. Er is alle ruimte geweest voor Sapoen om vanaf 2012-2013, nadat men uit de coalitie was gezet, een vernieuwing in het leiderschap te forceren. Dat is niet gebeurd. Vandaar dat met enige stelligheid kan worden gezegd dat de beweging voor vernieuwing binnen de PL een nepbeweging is. Het nieuwe is niet te zien. We hebben met name in de VHP gezien hoe een vernieuwing kan worden bewerkstelligd. Een aantal VHP’ers kwam tijdens de regering Venetiaan 2 op om meer kansen te creëren voor jong partijkader. Er was ontevredenheid over de wijze waarop representanten binnen de partij werden voorgedragen. Het democratische gehalte was te licht, men wenste meer democratie, meer inspraak van de massa. Er volgden spanningen, er waren ook fysieke toestanden, er was verzet van de gevestigde orde. Maar de VHP’ers bleven in de partij, dwongen verandering af en maakten het ook mee. Op geen enkele wijze werd de positie van de partij in relatie met de coalitiepartners en als deelnemer in de regering ondermijnd of in gevaar gebracht. Nimmer werd ook de partij kwetsbaar gemaakt tegen politieke opponenten. Er was een kracht tot verandering, waarmee de partij en haar imago niet afzwakte, maar juist sterker werd. Er kwamen verkiezingen binnen de partij, en iedereen die aan deze of gene kant stond bleef de partij trouw. Dat is een vernieuwingsbeweging die hemelsbreed verschilt dan de nepvernieuwingsbeweging van de PL.
