Het bericht van overlijden van oom John Wijdenbosch heb ik met gemengde gevoelens ontvangen. Bevrijd van een langdurig ziekbed (blijdschap) en het verlies van een oude wijze vriend en ondersteuner (verdriet) vermengden zich. Vanmorgen las ik de overlijdensadvertenties in de kranten die de veelzijdigheid van mijn oude wijze vriend met overtuiging bewijzen. Wat velen wellicht niet weten, is dat oom John zich ook heeft ingezet om de klein goudmijnbouw kwikvrij te krijgen. Zijn inspanningen daartoe heb ik overgenomen en ik zal het ook blijven voortzetten. Er zullen wellicht nog meer ingezonden stukken komen over mijn veelzijdige oude vriend en levensgenieter. Ik wil middels dit kort ingezonden stuk mijn dank en waardering uitspreken voor de openlijke en openbare ondersteuning die ik van oom John heb ondervonden. Zijn ondersteuning heeft mij gesterkt toen ik als jong DNA-lid het voorstel tot de invoering van de belasting op onroerend goed deed in een openbare zitting van De Nationale Assemblee in oktober 1991. Oom John heeft in woord (via radio en tv) en geschrift (via de krant) zijn ondersteuning voor het door mij gedane voorstel uitgesproken en is de enige burger van onze republiek geweest die op deze wijze zijn ondersteuning aan mijn voorstel heeft uitgedrukt. Mijn eigen partij (toen de SPA) en nog minder de overige coalitiegenoten hebben zich voorstaander getoond van deze meest eenvoudige en rechtvaardige belasting, die een bijzondere en rechtvaardige bijdrage kan leveren aan de inkomsten van onze overheid. Wie heeft, die betaalt. Wie niet heeft, betaalt niet en wie veel heeft, betaalt veel. Daarom, grantangi!! Oom John, waka bun!!
Winston W. Wirht
