Gezien de huidige politieke ontwikkelingen is het vrijwel duidelijk dat wederom een ondervoorzitter van een politieke partij besloten heeft om allereerst te proberen de macht binnen de partij over te nemen en bij mislukking daarvan de partij volledig de rug toe te keren. Raymond Sapoen, ondervoorzitter van de Pertjajah Luhur (PL), heeft ervoor gezorgd dat de breuk binnen zijn partij compleet is. Het is echter niet de eerste keer dat zoiets is voorgekomen. In de afgelopen vijf jaar heeft de Kerukanan Tulodo Pranatan Ingil (KTPI) ook een dergelijke situatie meegemaakt met haar ex-ondervoorzitter OesmanWangsabesari. Wangsabesari probeerde net als Sapoen om de macht naar zich toe te trekken en besloot uiteindelijk, toen dit mislukte, om maar een eigen partij te vormen, meer bekend als de Nieuwe Stijl KTPI (NSK). Uiteindelijk kon de NSK wegens bepaalde omstandigheden, niet zelfstandig deelnemen aan de afgelopen verkiezingen, waardoor deze besloot onder de vleugels van de Nationale Democratische Partij (NDP) op nummer 14 in Paramaribo deel te nemen aan de verkiezingen. Met slechts 382 stemmen op zijn naam haalde hij bakzeil. De NSK’er of NDP’er viel met 87 stemmen terug van de 469 stemmen die hij in 2010 kreeg. Hoewel het aantal stemmen geen factor bij de ex-KTPI’er was, kwam hij in vergelijking met 2010 niet in aanmerking voor een zetel in De Nationale Assemblee (DNA). Het is nog niet duidelijk wat de verdere politieke carrière van deze politicus zal inhouden.
Wat wel vaststaat, is dat Sapoen al een begin heeft gemaakt met een traject dat veelal lijkt op dat van de oud-KTPI-ondervoorzitter. Het is een feit dat overlopers maar een beperkte glorietijd kennen. Sapoen behaalde onlangs 5.845 stemmen bij de verkiezingen. Sapoen is zijn loopbaan in zijn studentenjaren bij de NDP begonnen. Zo heeft hij ook in november 1998 als onderminister van Onderwijs en Volksontwikkeling gefungeerd. Deze benoeming volgde op klachten van zijn partij dat ze onder vertegenwoordigd waren in het toenmalige kabinet onder leiding van president Jules Wijdenbosch. Als onderminister had Sapoen echter geen staatsrechtelijke bevoegdheid, aangezien hij ook niet deel mocht zijn van ministerraadvergaderingen. Begin 2000 kwam een einde aan dat kabinet en volgde vervroegde verkiezingen. Sapoen was hiervoor juridisch adviseur op het ministerie van Financiën en later beleidsadviseur op het departement van Planning en Ontwikkelingssamenwerking. Uiteindelijk richtte hij zich naar de Pendawalima, waar PL-voorzitter Paul Somohardjo medeoprichter van was. Pendawalima maakte in 1991 deel uit van DA’ 91. Van de 9 zetels waren er 2 voor Pendawalima. In 1996 ging de partij zelfstandig de verkiezingen in en veroverde 4 zetels. En hier begon een ruzie die niet meer te lijmen was. Het lukte Pendawalima niet om in de regering te komen. Een groep, onder leiding van fractieleider Mohamed Kasto,kruiste de degens met Somohardjo. De groep Kasto sloot zich aan bij de NDP-regering. De groep meende het recht te hebben over het gebruik van de naam Pendawalima. Somohardjo vond dat de groep kon vertrekken, maar de naam van de partij niet mocht gebruiken. Na een gehaal en getrek onderling belandde deze kwestie op het bord van de rechter. Die stelde de groep Kasto in het gelijk.
Somohardjo had geen andere keuze. Hij moest een nieuwe partij oprichten om zijn politieke aspiraties waar te kunnen maken. Zo ontstond de Pertjajah Luhur.In de Pendawalima nam Sapoen de hamer over van interim voorzitter Marsah Jamin. De partij ging in 2000 alleen de verkiezingen, maar kreeg geen zetels. Voor de verkiezingen van 2005 maakte de partij deel uit van de Volksalliantie voor Vooruitgang (VVV). Later trad Pendawalima toe tot AI. Sapoen werd voorzitter van deze combinatie. In januari 2010 besloot de partij uit deze combinatie te stappen, want er was ontevredenheid over de gang van zaken. De Pendawalima voerde met verschillende politieke partijen besprekingen en uiteindelijk viel de keuze op de PL. Uiteindelijk ging de Pendawalima op in PL en nu staat het weer voor een splitsing.
FR
