Het dwepen met een bepaald optreden in de politiek zoals onlangs Pollack dit deed door te stellen dat hij geen NDP’er is maar een Boutist, komt veelvuldig voor en wekt soms bevreemding op. Leiders uit Suriname vertrekken veelvuldig naar het buitenland om overleden politici te eren die volgens velen verzuimd hebben om belangrijke staatsrechtelijke zaken handen en voeten te geven als armoedebestrijding, bestrijding van de corruptie, natievorming en of lenigen van de woningnood. Alweer is bijvoorbeeld het zoveelste borstbeeld geplaatst in Nickerie het geboortedistrict van een politicus. Als je in de Corantijnpolder bent – in de buurt waar deze politicus is geboren – weten de huidige bewoners te vertellen dat de zo overdreven geëerde staatsman hier geen elektriciteit, verharding van de weg noch voor stromend water uit de kraan heeft gezorgd. De politicus heeft nooit een academische graad aan een universiteit behaald, maar zijn titel gratis (honoris causa) wegens verdiensten verkregen vanwege zijn autoritaire en ondemocratisch functioneren gedurende meer dan vijftig jaren. Hoe kun je zo iemand dan als voorbeeld stellen voor het nageslacht? In het buitenland hoor je dat alleen in Suriname dit soort zaken met een bepaalde regelmaat plaatsvindt. Met genoemde propaganda wil men zetels verwerven! Voorts kreeg de hierboven genoemde politicus in 1999 een vermelding in de Guinness Book of Records als langstzittende parlementariër ter wereld. Sommige ouderen hebben mij verteld dat de hier bedoelde persoon arme mensen uit zijn kantoor verwijderde als zij bij hem op bezoek kwamen, en advies vroegen in moeilijke zaken. Deze Surinaamse ‘staatsman’ die eigenlijk etnische, ja zelfs populistische politiek propageerde, leidde zijn partij op zeer autoritaire wijze. ‘Je moest durven om hem tegen te spreken.’ Kandidatenlijsten voor de toenmalige Staten en later de DNA werden op het balkon bij zijn vriend gemaakt, meldde de zoon van de bevriende politicus op een lezing. Genoemde Hindoestaanse politicus had geen kinderen, en was eerst getrouwd met een Creoolse, en na haar overlijden met een moslim vrouw. Dat was voor die tijd natuurlijk zeer vooruitstrevend! Daarom heb ik de etnische politiek van onder andere deze partij nooit begrepen. Bij het overlijden van de persoon op 85-jarige leeftijd was zijn opvolging slecht geregeld omdat hij zich als onmisbaar en onvervangbaar leek te beschouwen. Hij was aanhanger van een hervormingsbeweging, opgericht door Mool Shankar Tiwari (1824) later bekend als Swami Dayanand Saraswati. Het is opvallend dat tot nog toe alle leiders van deze partij tot deze beweging behoren. In een radio-interview meldde de gerenommeerde en zeer gerespecteerde wetenschapper, Jules Sedney, dat vorengenoemde leider heel gemeen en hard optrad tegen zijn eigen bevolkingsgroep, en bijzonder zacht en lief was voor de Creolen. In de VHP-PNP-regering van 1969 werd Sedney premier van ons land hoewel deze partij slechts 1 zetel had behaald bij desbetreffende verkiezingen tegen het VHP-blok 19. Zogenaamd om raciale spanningen te voorkomen, werd Sedney premier. In 1973 won de NPK de verkiezingen, en beloofde ons tegelijkertijd de onafhankelijkheid, hetgeen daadwerkelijk in 1975 werd gerealiseerd. De vorenbedoelde politicus was fel gekant tegen de staatkundige onafhankelijkheid van ons land, en riep zijn aanhangers op het land massaal te verlaten wat ook gebeurde. Dat was de structuur die in zijn partij werd voorgestaan. In 1980 was deze leider met zijn partij eveneens betrokken bij het verlenen van hand- en spandiensten aan de muitende militairen om de staatsgreep te plegen. De innige band, voortkomend uit deze methode met de leider van de NDP, verbaast mij daarom niet omdat beide lieden een autoritaire stijl voorstaan: ‘Worden wij daarom niet constant voor de gek gehouden door politici?’ Werd onder andere daarom Vision geopend door onze president, die op 13 januari 2015 wederom door de Hoge Raad in Nederland tot 11 jaar gevangenisstraf is veroordeeld? Niet zomaar wordt Bouterse ‘Baas’ genoemd. Datzelfde doet de verdwaasde Pollack door zich te identificeren met de leider van de NDP! Voorts had de eerder genoemde politicus in de rijstaffaire-Carlos Thomas in de jaren 1959 en daarna een belang in de Surinaamse Producten Handel. Dit belang was dubieus en wellicht niet correct omdat toen de minister van Justitie en Politie moest aftreden, omdat Thomas in deze naar corruptie riekende zaak in het gelijk werd gesteld door het Hof. Over de aan de orde gestelde procedure bestaat er genoeg literatuur om voornoemde feiten te verifiëren: ‘Het zou in dit verband verstandig zijn om eindelijk voor de staatsman G.D. Hindori een standbeeld op te richten vanwege zijn correcte opstelling tijdens het verkrijgen van de onafhankelijkheid van ons land.’
De huidige koers
Een bepaalde leider van een grote etnische politieke partij maakte in het begin van de campagne een gedegen en progressieve indruk op mij, later kon ik bepaalde standpunten echter niet meer plaatsen. Zo werden er recent onder leiding van een groepering fundraisingactiviteiten voor de verkiezingen van mei 2015 georganiseerd; niet samen met het bestuur van zijn partij als officiële vertegenwoordiger in Nederland. De huidige voorzitter van deze etnisch georiënteerde partij hoeft geen enkele wereldleider na te doen, maar te expliciteren op de podia wat er na de verkiezingen aangepakt gaat worden na de vreselijke malaise waarin ons land is komen te verkeren. Partijen in de huidige G7-combinatie die nauwelijks achterban hebben en zich voorstaan op kader moeten weten dat de andere partijen samen veel meer intellect hebben. Wij weten inmiddels voldoende waarom de vroegere leider Venetiaan van de NPS deze politieke partijen destijds bij het Front heeft gehaald. Zo krijg je alleen maar dubieuze politieke systemen. In dit soort zaken moet de leider van G7 daarom helder zijn. Als deze partijen niet tevreden zijn met hun plek, kunnen ze beter uit de samenwerking treden. De Surinaamse politiek heeft een groot dilemma op te lossen: ‘Voortgaan met de huidige ondoorzichtige werkwijze of kiezen voor duidelijke veranderingen voor het nageslacht.’ Ik merk dat er op de podia minder wordt gescholden, en dat men alle prioriteitsgroepen in de combinatie een kans wil geven in het kader van vernieuwing, en wellicht een progressieve politiek waarbij eindelijk oprecht aan natievorming wordt gewerkt. Er kan geleerd worden van de vele fouten die de Megacombinatie in de afgelopen regeerperiode heeft begaan. Het zou bepaalde leiders thans sieren als zij een eigen politieke visie ventileren anders dan hun voorgangers. Want dat zij met hun optreden niet mijn keus waren, zal nu wel duidelijk zijn!
Robby Roeplall
