Sommige mensen zijn niet in staat om standpunten die door opponenten en of scribenten aan de orde worden gesteld – die wellicht scherp en of heel kwetsend overkomen – met zakelijke ter zake onderbouwde i.c. inhoudelijke argumenten te bestrijden. Dan richten zij zich dus niet op de inhoud van een stuk maar het beschadigen van personen door zelfs ongeoorloofd namen te vermelden zonder de feiten te onderbouwen. Dit komt omdat men waarschijnlijk weinig leest in ons land, en zich niet genoeg verdiept in betreffende onderwerpen zodat de discussies zich onnodig op een meer gevoelige i.c. emotionele niveau bewegen. Bovendien is het daarnevens goed om mensen die ‘ziekelijke aandacht’ vragen, te negeren. In mijn werk als psycholoog/pedagoog heb ik vaak met dit soort lieden te maken gehad. Ik heb geleerd om in bepaalde gevallen te zwijgen: “Spreken is zilver, zwijgen is goud”. Zo wordt bijvoorbeeld in het strafrecht door cautie aan een verdachte meegedeeld dat deze het recht heeft om te zwijgen. Sommige mensen die onder meer slecht kunnen communiceren, haatdragend zijn en vaak zelf geen onberispelijk verleden hebben, zoeken tegenwoordig hun heil bij de sociale media om onder andere analisten, eerbare burgers, journalisten, scribenten en andere soorten publicisten – met persoonlijk getinte aanvallen – fel te bekladden met onwaarheden, waarbij beledigingen en ironie meermaals sterk op de persoon gericht aan de orde van de dag zijn. Haat zaaien wordt immers in bijna elke beschaafde- en democratische samenleving opgevat als misbruik van de vrijheid van meningsuiting. Uiteraard zijn voorts ook beledigingen, laster en smaad strafbare feiten. In het ene geval is de status van de persoon in het geding in het andere geval zijn bestaansrecht. In het wetboek van strafrecht zijn desbetreffende artikelen opgenomen die strenge sancties stellen in de vermelde kwesties. Daarom is een waarschuwing op zijn plaats omdat ik heb gemerkt dat tevens zich jurist noemende personen zich schuldig maken aan bovengenoemde delicten.
Sociale media
Diegenen die lid zijn geworden van de sociale media hebben dat om moverende redenen gedaan, en vaak moeten verklaren de privacy van anderen op geen enkele wijze te schenden. Echter als je de commentaren van bepaalde – in mijn ogen vaak slecht opgevoede personen leest – ontkom je niet aan de indruk dat bepaalde lieden de betreffende artikelen in de aangegane verbintenissen vergeten zijn en of zich daar niet aan storen. Vaak begrijpen ze de commentaren niet eens goed is mijn indruk, maar staan wel klaar maar allerlei aanvechtbare oordelen als de inhoud van een stuk niet precies in hun straatje past. Soms is de posting met bijvoorbeeld de aangehechte afbeelding zodanig grievend dat met succes een strafrechtelijke procedure aangevuld met een civielrechtelijke tegen de wederpartij begonnen kan worden. Uit de jurisprudentie blijkt dat dienovereenkomstig er al vonnissen in Suriname zijn gewezen om deze misdrijven te bestraffen. Het kan nooit de bedoeling zijn om het gebruik van de sociale media betwistbaar te hanteren, en zeker niet voor persoonlijke aanvallen van welke aard ook. Ik merk dat deze trend ook is ingezet bij de andere media in ons land waar in woord en geschrift soms onoorbaar wordt gecommuniceerd zonder enig respect voor de tegenpartij, en dit zeer valselijk wordt toegelaten. De directies van desbetreffende mediahuizen dragen natuurlijk ook verantwoordelijkheid voor de publicaties, en kunnen aansprakelijk worden gesteld voor de geleden immateriële schade. Op het moment lopen er weer procedures bij de rechtbank, en ik ben heel benieuwd naar de uitspraken. In deze vonnissen zullen er – naar verwachting – nu een sterker signaal afgegeven moeten worden zodat men zich goed bedenkt voordat weer wordt overgaan tot het vertonen van de genoemde pathologische gedragingen. Wanneer men daadwerkelijk psychische aandoeningen heeft, is het raadzaam geen gebruik te maken van de (sociale) media of dit onder begeleiding van een hulpverlener te doen als zulks mogelijk is.
Vermaning
Heel veel mensen zullen na het lezen van deze tekst bij zichzelf te rade gaan, en stellen dat hen dit niet treft. Dat is natuurlijk een goede zaak! Evenwel door tevens mijn jarenlange ervaring met communicatie weet ik dat je vaak in de fout kunt gaan, zonder dat zo te bedoelen. Dikwijls verdedigt men zich achteraf met te stellen dat de teksten overdrachtelijk waren bedoeld. Doch soms is het zo dat als iemand een bepaalde grievende metafoor gebruikt, de rechtbank toch sanctionerend kan riposteren. Ik heb gemerkt dat ondanks de veroordeling van bepaalde personen zij toch gewoon doorgaan met hun zogenaamde “kritische en badinerende geluiden” onder de noemer dat dit vrijheid van meningsuiting is. Sommige media werken hieraan ook mee! Ook deze vrijheid heeft natuurlijk een bepaalde rek en daarna een grens. Het kan nooit de bedoeling zijn om in een “emotionele bui” de andere partij te kapittelen zonder daarbij met zijn integriteit rekening te houden. Bij sommige fouten – bijvoorbeeld in het verkeer – moet je bovendien de aangerichte schade vergoeden als je daarvoor aansprakelijk wordt gesteld. Ook hier moet men zich correct gedragen bij het afwikkelen van de schade! Overigens kunnen pesterijen fysiek geweld oproepen. Als je met een standpunt niet eens bent, hoef je nog niet vies en vuil te gaan schelden. Wij moeten bovendien in staat worden geacht om iemand de fouten te vergeven die deze persoon in het verleden heeft begaan. Iemand steeds maar belasteren, zegt ook iets over jezelf: “Ben je zelf wel psychisch stabiel, vraag ik mij dan af”. Op weg naar de verkiezingen merk ik wederom dat de zindelijkheid in de communicatie soms ver te zoeken is. Sommige propagandisten proberen onder meer door liederlijk taalgebruik te scoren. Ook dat is bij wet verboden als dit beledigend wordt geuit! Laten wij alstublieft respectvol, vredelievend en vriendelijk omgaan met elkaar. En zo op waardige wijze ons bestuur op 25 mei 2015 kiezen. Met kracht van de juiste argumenten moeten wij de feiten te staven. In principe kunnen wij dat allemaal!
Robby Roeplall
