De meeste mensen gingen op dinsdag terug naar Paramaribo, nadat granman Aboikoni op maandag begraven was. De media heeft hierover al bericht, maar waar aan voorbij gegaan werd, was de openheid waarmee de media ontvangen werd. Naast de stamleden, tribale leiders van andere dorpen waren aanwezig belangstellenden en buitenlandse culturele antropologen. Niet eerder was een begrafenis zo opengesteld voor het breder publiek en hiervoor is vanuit het dorpsbestuur een duidelijke keuze genomen.
Nadat de muziek van de ‘ broko dey’ was weggestorven op de daadwerkelijke dag van de begrafenis, begonnen de eerste ceremoniële plichtplegingen. De familie ging voor in een ontroerende uitlating van rouw.
In de laatste fasen van de begrafenis werden de laatste rituele uitgevoerd welke onderbroken werd door het geluid van de helikopter van de aankomende vicepresident (vp) die boven het dorp cirkelde alvorens in de buurt te landen.
Door de vp en andere vooraanstaande leden werd de laatste eer bewezen. In de ambtswoning van Aboikoni werden de hoogwaardigheidsbekleders kort ontvangen en ook de media mocht hiervan foto’s maken. Een uitzonderlijke gebeurtenis in vergelijking met een aantal jaren geleden. De vp werd hierna uitgenodigd om op de daarvoor bestemde ceremoniële plek plaats te nemen. Hij hield een korte toespraak.
Er volgde een Christelijk gebed en een korte dienst wat voor opschudding zorgde en de taken en plannen van de lijkdragers verstoorde. Nadat er bemiddeld was met de lijkdragers, werd de dienst voltooid. Meerdere christelijke liederen werden gezongen in het dorp van Aboikoni, hoewel Asindohopo niet bekend staat als een christelijk dorp. Vervolgens werden de traditionele ceremonieën hervat en werd de kist richting een korjaal gebracht. Eenmaal op de korjaal werd de overleden granman naar zijn laatste rustplaats gebracht, tezamen met een aantal volgboten. Ook was weer uitzonderlijk dat er een boot beschikbaar was voor de media en belangstellenden die voor een groot deel meegingen naar de begraafplaats, die normaliter geheim gehouden wordt. Misschien was het de granman zelf die een voorstander was om het gebied te ontsluiten, misschien was het één van de kapiteins die alles filmde met een videocamera of de vele dorpelingen met fototoestellen, maar dat er veranderingen in openheid binnen de gemeenschap plaatsvindt, was duidelijk herkenbaar.
