‘De regering Bouterse/Ameerali heeft haar positie als regering en regeringsleider mede te danken aan de rijstboeren van het rijstdistrict Nickerie. Waar de wereld in een periode van structurele voedselschaarste is terechtgekomen, moeten wij als land trots zijn, dat dankzij de rijstboeren wij geen korrel rijst hoeven te importeren om onze Surinamers te voeden. Rijstboeren zijn dan ook de nationale trots van vooral de Nickerianen. Momenteel wordt echter het dagelijks leven van de rijstboer gekenmerkt door allerlei zorgen, zoals een hoge schuldenlast, lage prijzen voor rijst met stijgende kosten, wateroverlast met slecht functionerende sluisdeuren, opgeschroefde government take en een te hoge brandstofprijs, wat een enorme financiële en emotionele tol eisen van de rijstboeren en hun gezinnen.’ Velen staan er niet bij stil, maar de problemen van de rijstboeren hebben verstrekkende gevolgen. “Wij allen zijn afhankelijk van de agrarische sector en wij kunnen daarom onze ogen niet sluiten voor de problemen van onze landbouwers. De Amerikaanse president Dwight D. Eisenhower zei eens: ‘Boer zijn lijkt ontzettend gemakkelijk als je ploeg een potlood is en je ver van het maïsveld woont’”, aldus de politica.
De gouden beloftes
“Met veel tamtam beloofde de toenmalige voorzitter van de paarse partij, nu de huidige Surinaamse president Desi Bouterse, tijdens de verkiezingscampagne van 2010 heel veel aan de rijstboeren. Beloftes zoals: opzetten van oogstfaciliteiten om zodoende de verwerkingscapaciteit te vergroten, uitbreiden van het rijstareaal naar 200.000 ha, terugdraaien van de government take, opzetten van een landbouwinvesteringsfonds, sneller en gemakkelijker verkrijgen van goedkope brandstof door de Petrocaribe-deal, ontwikkelen van een schuldsaneringsprogramma en niet te vergeten de voedselschuurdroom, maakten dat vele rijstboeren zeer onder de indruk waren en dan ook voor deze geweldige “change” kozen. Door deze mooie beloftes dachten vele landbouwers een nieuw tijdperk tegemoet te treden voor de totale rijstsector. Het was dan ook een vrij zware klap voor de landbouwers, toen nauwelijks enkele maanden na de verkiezingsoverwinning in 2010, de regering Bouterse/Ameerali de government take niet terugdraaide , maar het juist omhoog schroefde”, zegt de politica. “Gelijk spatte voor vele rijstboeren de zo beloofde gouden rijsttoekomst uit elkaar. Boeren van Henar, de Westelijke Polders en Wageningen geven aan dat anno 2014 de vele beloftes van Bouterse voor hun slechts als een nare droom gebleven zijn. Spoorloos zijn de 200.000 ha rijstarealen, de zo hoopvolle voedselschuur en alle andere mooie beloftes. Boeren geven aan dat zij zichzelf hebben vernederd voor het verkrijgen van een eenmalige restitutie van de regering van de extraheffing op brandstof; zij moesten hiervoor de straat opgaan.” Vele rijstboeren vragen zich af, waar Bouterse toen was. “Een rijstboer geeft zelf moedeloos aan: ‘We zakken steeds dieper weg en we komen er maar niet meer uit’”, verwoordt Ramdien de gevoelens van de rijstboeren.
Balans
“Nadrukkelijk geven de rijstboeren aan, dat ze vooral de bereidwilligheid bij deze regering naar de rijstsector toe, missen. De landbouwers hebben niets aan de enkele ad hoc maatregelen vanuit LVV, omdat dat meer op ‘brandjes blussen’ lijkt. Velen binnen de rijstsector hadden voorheen hoge verwachtingen van deze regering, wat betreft een goed en transparant bestuur richting rijstsector. Momenteel moeten vele rijstboeren van Wageningen en de Middenstandspolders radeloos en hulpeloos blijven toekijken, hoe grote delen van hun inzaai door wateroverlast dreigen verloren te gaan. Onoverzichtelijke voedselzekerheid en bestaanszekerheid bezorgen vele rijstboeren ook slapeloze nachten.” Ramdien zegt dat de vele populistische beloftes en verleidingen haar en ook heel veel landbouwers hebben gepakt.
