Het is van belang dat vrij regulier maatschappelijke organisaties, activisten, de media en burgers een heroriëntatie plegen en vaststellen waar ze voor staan in hun leven of hun bestaan. Het komt vaak voor dat we plannen maken om het beter te doen of maatschappelijk meer succes te hebben. Een cultuur om ons functioneren te plaatsen tegen de achtergrond van de problematiek in de maatschappij hebben wij over het algemeen niet. Hoe relateert ons functioneren met het leed van anderen? De Surinaamse samenleving moet gevoeliger worden met de problematiek in de samenleving. Het gaat dan o.a. om armoede en overheidsdiensten, gezondheid (fysiek en mentaal welzijn) en medische diensten, veiligheid en handhavingsdiensten, de uitgebreide infrastructuur en aanneming van werk door de particuliere sector. Wat behoorlijk ontbreekt in Suriname is het verbinden van consequenties aan mismanagement. Suriname wordt steeds meer een land van straffeloosheid. Managers kunnen zich schuldig maken aan mismanagement en toch blijven aanzitten. Veel wordt in Suriname met de mantel der liefde bedekt, mismanagement wordt teveel beschermd en goed management minder. Als men als gevolg van goed management in de clinch raakt met bijvoorbeeld corrupte medewerkers, dan hebben wij steeds bij deze en voorgaande regeringen dat men als agerende manager de laan wordt uitgestuurd. Geen autoriteit die het voor je gaat opnemen, geen burger die van een betere dienst gaat profiteren, die het voor jouw gaat opnemen. Goede managers krijgen weinig steun van politici als ze in de clinch raken omdat ze de boel willen schoonmaken, corrupte managers krijgen die bescherming wel. Zo worden er honderden miljoenen SRD aan infrastructuur uitgegeven, maar Suriname houdt niet op om eruit te zien als het deel van Afrika dat veel ellende kent. Infrastructuurprojecten die door de vorige en de huidige regering zijn uitgevoerd met het oogmerk van verfraaiing hebben Paramaribo en omstreken niet verfraaid. En niemand is daarvoor verantwoordelijk. Iedereen – van controlerende ambtenaren en ingenieursbureaus tot aannemers en hun werker – gaat vrij uit. Er wordt illegaal kwik geïmporteerd in Suriname, maar de regering en de politie willen niet weten wie achter de import zit. Er wordt dagelijks gerapporteerd dat criminele burgers koper stelen, maar niemand wil weten wie de grote helers zijn die zonder enig onderzoek dit alles opkoopt en exporteert. We meldden eerder dat er heel slordig is gewerkt door aannemers en hun werknemers midden in de stad bij het betegelen van de trottoirs in het centrum van Paramaribo. Met name bij het afwerken zien we dat er aannemers zijn die op schurkachtige wijze hun geld willen verdienen. Overall is te merken dat noch ambtenaren noch hun managers en dienstverleners in de particuliere sector die aan de overheid diensten verlenen noch hun werknemers iets kennen als een beroepstrots. Dat maakt dat alhoewel Suriname geld besteedt aan een heleboel projecten, het land toch niet mooi wordt. Zo worden door ondernemers en staatsbedrijven afvoerkanalen zogenaamd schoongemaakt voor waanzinnige bedragen, waardoor voor de rest geen geld overblijft.
Bovenstaande opmerkingen met betrekking tot de straffeloosheid maken wij in het kader van het recente geval van een tienermeisje, dat in een geval van huiselijk geweld geen gehoor kreeg van de politie. Wij merkten eerder in verband met mensenhandel en huiselijk geweld op dat de politiemannen en -vrouwen in dit land nauwelijks beïnvloed kunnen worden door trainingen. Hun houding die men had als burger uit een semi-ruraal gebied of een gewelddadige volksbuurt zit zo diep dat lichte trainingen geen vat op deze mensen hebben. Men ondergaat trainingen, omdat men in dienst wil blijven en kans wil blijven maken op betere beloning. Men ondergaat trainingen alleen om de toets te kunnen maken. Opdrachten die men thuis moet maken voor een cijfer laat men dan door anderen maken voor een goed cijfer. Na de toets gaat men weer over tot de orde van de dag alsof men nooit is getraind of bewust is gemaakt. Politiemannen en –vrouwen ontstijgen de vorming die men op straat kreeg in de volksbuurt niet. We merkten eerder op dat de politie ondanks trainingen aangevers van huiselijk geweld en mensenhandel niet aanmoedigt om een goede aangifte te doen. Men past eerst een toets van uithoudingsvermogen toe op de aangever, om de aangifte te ontmoedigen. Als je die niet doorstaat, gaat je wens om een aangifte te doen verzanden. Men geeft de indruk van de politie dat die niet graag een aangifte opneemt en een pv maakt. De indruk bestaat dat de dienstdoende agenten eerst willen nagaan wie de vermoedelijke daders ter zake zijn. De lokale politie heeft personen in de ressorten met wie men goede connecties heeft en door wie men verwend wordt bijvoorbeeld rond de jaarwisseling. Onder andere gaat het om louche ondernemers en politici, maar ook normale ondernemers. Als men bij het eerste contact al weet dat het om die personen gaat, dan heeft zich een moment gepresenteerd om verwend te worden in ruil voor bescherming. De klachten zijn divers en het lijkt wel zo te zijn dat aangiftes tegen bepaalde personen heel moeilijk gaat. Als je geen doorzettingsvermogen hebt en niet aantoont dat je schade kan toebrengen als je case niet serieus wordt genomen, zal je aangifte stranden. Wat zou er zijn gebeurd als het betreffende tienermeisje niet naar de media was gestapt? Wat als de media vanwege hun connecties ook medewerking had geweigerd? De zaak die zich afgespeeld heeft in het westen van het land, betreft geen geïsoleerd geval. Het heeft te maken met nagenoeg alle districten en ressorten. De allerhoogste autoriteiten van de politie hebben niets zinnigs gezegd over de waarden en normen, waarvoor de politie staat. Integriteit is het grootste probleem van de dienstverleners in de publieke en de private sector. Er zijn uitzonderingen, maar corruptie is een groot probleem ook binnen onze politie, maar niemand die dit probleem zal aanpakken.
