Na ‘politieke realiteit’ en ‘mi casa es su casa’ wordt sinds kort een andere aanduiding door politici uit een bepaalde kring gehanteerd om alle besluiten die men heeft genomen, goed te praten, vrij vertaald: in de politiek/politiek bekeken. Dat verschilt van ‘de jure’ (juridisch) en soms ‘de facto’ (wat feitelijk is). In het grijze vlak draait men de ongeletterde kampongbewoner een rad voor de ogen, waardoor hij in de vicieuze cirkel blijft draaien. Er zijn in Suriname lang gevestigde oordelen over de politieke houding van groepen in het land waar de politiek nog steeds langs etnische lijnen wordt gestemd. Er is een bepaalde kring, die al decennialang bekend staat als te zijn politiek onbetrouwbaar. De dagelijkse praktijk van de politiekvoering moet ervoor zorgen dat door degelijkheid en hoge fatsoensnormen (die men uit een nogal streng geloof gemakkelijk zou kunnen putten) deze oordelen en vooroordelen tot het verleden gaan behoren. Met de wijze waarop door deze groep de politiek is gevoerd en dan zeker vanaf 1996, kan niet gesteld worden dat een aantal leiders aan zet is geweest die ook gewerkt heeft aan de imagoverbetering van de groep. Politieke partijen uit deze groep worden nog altijd bestempeld als te zijn het meest onbetrouwbare van alle politieke partijen. Dat komt wellicht omdat men geen gezicht te verliezen heeft; om gezicht te verliezen trouwens moet men eerst een gezicht hebben. Heel frappante fratsen die in de afgelopen regeerperiode aan ons zijn voorbij gegaan, maken dat deze leiders (nu drie) totaal niet aan het algemene publiek zullen appelleren. Ze steunen puur op het groepjesgedrag, waar er nog sprake is van behoorlijke ontwikkelings- dus denkachterstanden. We presenteren een paar van deze fratsen voor u die het beeld van onbetrouwbaarheid voor deze groep breed versterken. De partij die uit de coalitie is gezet in april zou al een jaar daarvoor al bezig zijn met gesprekken met de oppositie. Dus terwijl de regering gelijkbenig wordt getackeld door de oppositie, is een belangrijk deel van de coalitie bezig om gesprekken te voeren met diezelfde oppositie. Dus, terwijl ruim 2 jaar (2/5 deel) van de regeertermijn voor de boeg staat, is een bepaalde partij er alleen fysiek, maar mentaal afwezig en in principe bezig om het regeren te saboteren. Dat is een toppunt van onbetrouwbaarheid en het bewijs van politieke ontrouw. De vergaderingen die naar verluidt zouden aanvangen in het geheim met de oppositie wanneer het Surinaamse volk in diepe slaap gezonken was, getuigt wat deze eruit gezette partij betreft van kwader trouw. Alles was allang bekend. Deze houding bevestigt het oordeel dat er bestaat van onbetrouwbaarheid. Aan de andere kant zien we in een andere partij ook behoorlijke staaltjes van opportunisme, volksbedrog, politieke onfatsoen en verblinding door het eigen belang. We zien dat een bejaarde politicus aangeeft dat zijn politieke partij formeel nog in de coalitie is. Maar de boot driegt te gaan zinken, dus vluchten de ratten als eerste. Terwijl men nog de kruimels meepikt, kondigt men een mogelijke samenwerking met de tegenpartij aan. Dus terwijl men met de echtgenoot NDP in bed ligt, droomt men van het NF waarmee men al verloofd is. Die bejaarde leider gelooft in een aantal van zijn leugens die ontstaan uit dit ambivalente gedrag. In deze partij is er een nog gevaarlijkere tendens van een leider, die nieuwe stijl wil invoeren. Die nieuwe stijl is te vergelijke met de tapijtslang, die in verschillende buurten verschillende hoedanigheden kan aannemen. Dus terwijl deze leider aast op het voorzitterschap zet hij tegelijk een bom onder de partij, die hij kan ontbranden als hij in de partij niet klaarkomt. Deze bom is dat hij al geruime tijd zijn eigen kernen installeert waarmee hij persoonlijk in contact is, omdat hij praat over zijn kernen. Ook hier is er een ambivalentie. Terwijl men voorzitter wil worden van een partij, houdt men een informele partij met structuren achter de hand voor het geval het een en ander in de moederpartij mislukt. De man is op twee fronten tegelijk bezig. Wat nog vreemd is, is dat hij een nieuwe partij zal oprichten om de belangen van de moederpartij te gaan behartigen. Dat hebben we nog nooit meegemaakt in Suriname, maar kennelijk leren we wat bij van de onfatsoenlijke leiders die nu zichzelf en Suriname aan het belachelijk maken zijn. Wat ook frappant is, is dat deze leider in de nieuwe stijl formeel tot ondervoorzitter en lid van het dagelijks bestuur is gemaakt, maar vindt dat hij uit de partij is gezet, omdat een rechtsgeldig besluit is genomen op een vergadering waar hij ervoor koos niet bij te zijn, welk besluit niet overeenkomt met zijn opvatting. Het bestuur van de politieke partij had mandaat om het besluit te nemen inzake de intentieverklaring. De bestuursvergadering daartoe wordt gehouden, maar de nieuwe leider is niet bereid om zich bij het besluit van de meerderheid neer te leggen. De vernieuwing die deze leider dus nu invoert, is dat verhinderde leden zich niet neer hoeven te leggen bij een rechtsgeldig genomen besluit als ze er niet bij waren. Deze nieuwe leider denkt aan alles behalve het vertrekken uit de coalitie. Zijn naam is al tenminste een keer genoemd in een corruptieschandaal waar hij op het ministerie van de minister die hij heeft voorgedragen, zand moet leveren. Er zijn ondernemers die het tot hun brood hebben gemaakt om zand te leveren waarbij ze werkgelegenheid creëren, maar het ministerie kon geen van ze bereiken en benaderde de leider nieuwe stijl die het een en ander kon ‘cateren’. Wat nergens te bespeuren is en nooit ter sprake komt, is het beleid en de ideologie. Daaruit blijkt dat men niet gelooft in het bestaan van een natie en een volk en een staat die Suriname heet. Na de slavernij en de immigratie zijn ook onder de leiders nog velen die niet geloven in een Staat Suriname in de rij der naties.
