Het arbiterskorps in Suriname is de afgelopen dagen in staking geweest. In verband met het Wereldkampioenschap Voetbal heeft de SVB een strak schema uitgestippeld om voor aanvang van het wereldtoernooi, klaar te zijn met de verschillende competities. Het gaat dan op de Topsectie (Hoofdklasse en Eersteklasse), het Lidbondentoernooi en de Jeugdcompetitie vanaf de U-11 tot de U-20. De lidbonden zijn al klaar met de competities. Over een paar speelrondes is het Lidbondentoernooi ook afgelopen en er resten niet veel speelrondes in de Hoofdklasse en Eersteklasse. Er zijn teams die nog strijden om te promoveren en er zijn teams die tot het uiterste zullen gaan om niet te degraderen. De laatste dagen zijn altijd vol beladen met Surinaamse emotie en sensatie. Dan vallen de beslissingen, waarvan sommige pijnlijke. Teams gaan verschillend om bij winst en verlies. Bij sommige team slaan altijd de stoppen door bij winst. Soms wordt het betreffende stadion gesloopt en gaan zogenaamde fans nog even door in winkels, vooral als het gaat om een beslissende uitwedstrijd. Zo is van een paar jaar geleden bekend dat na de gewonnen kampioenschapswedstrijd van een team uit het oosten, de fans massaal gratis gingen winkelen in het district Saramacca, waar de wedstrijd was gewonnen. Tijdens de wedstrijd worden dan arbiters, tegenstanders en het publiek geïntimideerd. Bij degradatie slaan ook de stoppen door, maar dan gaan bepaalde teameigenaren, bestuursleden en fans een tikkeltje verder. Er vallen dan rake klappen voor met name de arbiters. Meestal gaat het om teams uit het oosten of zuiden van het land. Het arbiterskorps heeft op een cruciaal eindmoment het werk neergelegd, in een periode waar men het zwaar te verduren zou krijgen. De tendens van geweld was al gezet door de coalitieleider/DNA-lid/clubeigenaar/speler en een club waar zelfs de vrouwen tekeer gingen. De eerste meneer is bijna niet gestraft door de tuchtcommissie van de SVB. De straf komt erop neer dat de persoon normaal stadions mag binnengaan, maar alleen de oversteek niet mag maken naar de reservebank. De man is geen echte voetballer of trainer, want in een ander team zou hij niet eens mogen meetrainen, laat staan ingeschreven worden of spelen. Zijn gedrag betreft niet zijn spelerschap of trainerschap, maar zijn aanwezigheid voor, tijdens en na wedstrijden op en rondom de sportvelden waar officiële wedstrijden worden gespeeld. Hetzelfde wat de meneer heeft gedaan (uitschelden, spugen) kan hij ook vanaf de tribunes doen of langs de hekken. Het zou ons niet verbazen als de meneer binnen een jaar gewoon vanuit de tribunes het veld oploopt om arbiters en tegenstanders aan te vallen of te intimideren of dat hij hetzelfde doet op de tribunes. De tuchtcommissie heeft met zijn besluit noch de arbiters en voetballers beschermd, noch de man tegen zichzelf. Dit soort nietszeggende straffen hebben de tuchtcommissies altijd genomen en de arbiters hebben morrend het werk gewoon voortgezet. Waarom er lichte straffen worden toegepast tegen een recidivist, waarvan al jarenlang alles op camera is vastgelegd en op het internet is te zien, is onbekend. De SVB heeft nooit kenbaar gemaakt wat het beleid van de tuchtcommissie is en of er daarin ooit een aanpassing is geweest. De tuchtcommissies modderen ouderwets voort met koloniale procedures, waarbij sporters als verdachten worden behandeld en moeten gaan staan voor de commissie. Dat doet inbreuk aan een goed proces. Maar veel is er ook mis met de beïnvloeding en de angst, die er ook bij de commissie is.
De arbiters zijn in staking, maar het korps moet zelf ook wat gaan doen aan de eigen vorming. Decennia terug was er een enorme schaarste aan gecertificeerde arbiters. De SVB heeft geleidelijk aan middels opleidingen tientallen gecertificeerde arbiters afgeleverd. De schaarste aan arbiters is minder geworden, maar de kwaliteit dat zich heeft aangediend, is hier en daar van een bedenkelijk niveau. Veel Surinaamse trainers, bestuursleden en spelers schuiven vaak het eigen falen in de schoenen van arbiters. Scheidsrechters moeten landelijk kritiek aanhoren, o.a. dat men partijdig is geweest en wedstrijden ‘verkoopt’. Tot fysiek geweld, uitschelden en spugen gaat het niet overal. Arbiters blijven in het vak omdat dit inmiddels ook wordt gezien als een middel om inkomen te vergaren. Kennelijk hebben arbiters de aantijgingen ervaren als een beroepsrisico. De SVB moet gaan letten op de vooropleiding van arbiters. Er zijn arbiters die niet weten hoe ze een speler moeten benaderen, die kritiek op hem heeft tijdens een wedstrijd. Er zijn arbiters bij de jeugd bijvoorbeeld, die als verlengstuk van de trainer functioneren van een bepaald team en de andere spelers treiteren. Voorts gaat men verbaal ook tekeer. Wedstrijdcommissarissen en degenen die arbiters monitoren, hebben in Suriname een slechte job gedaan. De escalatie van de laatste dagen is het gevolg van slechte rapportages van deze twee instituten. Men ziet en men zwijgt en men gaat zelfs zover om het gedrag van agressors te typeren als normaal. Arbiters worden in Suriname niet geëvalueerd, althans dat merk je niet. Overtredingen van het Fifa-reglement op het vlak van racisme en andere calamiteiten worden niet neergepend. En er zijn tuchtcommissies die geen tv-beelden willen zien. Arbiters hebben molest doodgezwegen, omdat de SVB geen zero tolerance beleid heeft, maar juist het doodzwijgen van incidenten stimuleert. De staking heeft de voetbalcompetitie lam gelegd, maar er is onder het korps geen eenheid. Men zwicht toch en een aantal wedstrijden is doorgegaan. Dit moment moet de SVB aangrijpen om willekeur in de tuchtcommissie tot een einde te brengen. Ook de arbiters moeten zelfonderzoek doen, wat betreft hun gedrag in bepaalde stresssituaties.
