Te Leiding 20 heeft er woensdag een ontruiming plaatsgevonden. De politie was er met twee auto’s en een arrestantenbusje om een gezin bestaande uit vader, moeder en zes kinderen van een geoccupeerd perceel te verwijderen. Volgens buurtbewoners is het huis van het gezin door de politie neergehaald.
‘Ik weet niet waar mijn kinderen vanavond moeten slapen’
Al het huisraad werd voor het perceel op de weg gedumpt. Op het erf hadden buurtbewoners zich verzameld om het gezin te ondersteunen. Er werd gevraagd aan de mannen uit de buurt om te helpen het huis weer op te zetten. De bewoonster, die anoniem wenst te blijven, gaf namelijk aan niet te weten waar zij, maar vooral haar kinderen die nacht zouden moeten slapen. ‘Al meerdere malen is er een mevrouw geweest om te zeggen dat dit haar erf was. Echter heeft zij nooit beschikkingspapieren laten zien of iets dergelijke. Vandaag stond ineens de politie voor mijn neus, die zei dat ik meteen het perceel moest verlaten. Ik heb toen mijn man gebeld. Alles staat nu daar op straat en ik weet niet waar mijn kinderen vanavond moeten slapen.’ De meeste mensen in de buurt wonen in huizen opgetrokken uit zinkplaten en hout. Zo ook dit gezin dat op straat is gezet.
Wanhoop en verontwaardiging
‘Ze hebben twee borden met ‘verboden toegang’ aan de voorkant op het erf gezet, maar de buren hebben ze weggehaald.’ Een buurtbewoner haalt de ‘borden’ om ze te laten zien. Het blijken twee plastic snijplanken te zijn, waarop met verf is geschreven dat het perceel eigendom is van ene M.Z. De buurtbewoner, een oudere man, lijkt erg aangeslagen. Ook de rest van de mensen, voornamelijk vrouwen en kinderen, die zich op het erf hebben verzameld, lijken erg aangeslagen en de wanhoop en verontwaardiging is van hun gezichten af te lezen. Begrijpelijk want een gezin met zes kinderen op straat zetten, komt ook voor de buitenstaander heel hard aan, ongeacht of het perceel door de ouders is geoccupeerd of niet.
Ook zij kunnen iets betekenen voor Suriname…
Het verleden heeft vaker uitgewezen dat ook kinderen die in een moeilijk sociaal milieu zijn opgegroeid, zich kunnen ontwikkelen tot mensen die een verandering in de maatschappij teweegbrengen, misschien zelfs de wereld. Ook deze kinderen maken deel uit van de toekomst van ons land en zouden veel kunnen betekenen. Het lijkt er helaas op dat deze groep mensen, wonende in zandweggetjes, in ‘huizen’ van zinkplaten, vergeten is en nog steeds wacht op de beloofde gouden bergen van de vorige verkiezingen.
Christio Wijnhard
