Volgend jaar gaan we weer naar de stembus. Nu al struikelen politici over elkaar om hun stemvee binnen te halen, maar op wie gaat u eigenlijk stemmen?
Franklin Roosevelt was de president van de Verenigde Staten (VS) tijdens de Tweede Wereldoorlog (WO2) en hij heeft in die tijd gezegd: ‘Als je primair wilt weten wie de regeringswetgeving beïnvloedt, dan moet je registreren en publiceren wie de politici betalen’. Politici worden betaald. Niet alleen met belastinggeld, maar ook door lobbygroepen. Deze betalen namelijk voor partijreclame en campagnes. Roosevelt was bang dat Hitler de Amerikaanse overheid zou betalen om invloed uit te oefenen en te voorkomen dat de VS zou meedoen in de WO2. Hoewel het verplicht was onder de definitie ‘primair doel’, bleek deze definitie zo breed dat de meeste zich niet lieten registreren en publiceren. In Europa is dezelfde ontwikkeling aan de gang, waarbij lobbygroepen dichtbij het bestuursorgaan van de Europese Unie (EU) liggen. Er worden regelmatig meetings gehouden tussen bedrijven en politici.
Het registratiesysteem is zodanig opgesteld, dat geen enkel bedrijf zich registreert als donateur van een partij. Dit zijn de landen waarbij een registratiesysteem aanwezig is. Deze situatie is nog niet aan de orde in Suriname. Het is de bedoeling dat een partij de registratie bijhoudt, maar wie controleert of dit daadwerkelijk gebeurt? En wat gebeurt er wanneer het misgaat?
Zoals in elk land zijn er verschillende dingen mis in Suriname. De zoon van de president is verwikkeld in de drugs- en wapenhandel, kwik wordt illegaal in grote hoeveelheden binnengesmokkeld, olielekkages worden onder de mat geveegd, er is te weinig controle op welke vorm van goudwinning dan ook (legaal of illegaal) en ook de houtsector gaat niet vrijuit.
Als er gekeken moet worden naar wie de schuldige is, dan weten de meeste mensen niet naar wie ze moeten kijken. Hoe kan dit ook, aangezien de verantwoordelijken schuil gaan achter de schermen van de politiek. De echte verantwoordelijke is de grote onbekende. Het zouden de verkiesbare volksvertegenwoordigers moeten zijn, maar helaas is dit niet het geval.
Dat wat mis gaat in het land (en ook wat goed gaat) is voornamelijk een gevolg van investeringen in Suriname. En als bedrijven een investering doen, dan moet er ook een opbrengst voor terugkomen. Wet- en regelgeving moet aangepast worden op de wensen van het bedrijfsleven.
De cijfers van het Algemeen Bureau voor de Statistiek in Suriname (ABS) en de Vereniging Surinaams Bedrijfsleven (VSB) lopen hopeloos achter. De cijfers die er wel zijn, worden per sector aangegeven en lopen tot 2009. Daaruit blijkt dat de top5 van de leden van de VSB bestaat uit zakelijke dienstverlening (een breed gedragen sector bestaande uit o.a. bouwbedrijven, scholen, advocatenbureaus, etc.), handel (bestaande uit o.a. warenhuizen, bottling company’s, kledingzaken en office suppliers), industrie (fabrieken, dezelfde bottling company’s uit de ‘handelsector’, opnieuw bouwbedrijven en voedingsbedrijven), transport en het bankwezen.
Volgens het ABS hebben de volgende sectoren de grootste omzet: handel/restaurants/hotels, mijnbouwbedrijven, fabricage bedrijven, transport-/opslag-/communicatiebedrijven en nutsbedrijven. Dat er een link is tussen politiek en het bedrijfsleven mag duidelijk zijn, maar hoe deze link ligt, is in sluiers gehuld. Als het op nationaal niveau al zo moeilijk ligt, dan wordt het helemaal ondoordringbaar wat de internationale invloed van geld is op het maken van Surinaamse beslissingen.
Is dit ons Suriname wat men wil zien, wanneer men door het raam naar buiten kijkt? Wat bij elke verkiezing op het spel staat, is niet alleen het Surinaams belang, maar ook democratie en de waarde die Suriname eraan hecht. Democratie heeft zelf geen invulling. In een democratie waarin het niet meer uitmaakt op welke politici of partij je stemt, maar op welk bedrijf, dan wordt de situatie een stuk overzichtelijker wanneer de donateurs geregistreerd en gepubliceerd worden. Bij de volgende verkiezingen is het onbelangrijk wat in het partijprogramma staat, maar is het wel belangrijk welke bedrijven dit programma betalen. Onlangs ontving een politieke partij twee voertuigen van een ondernemer. De auto’s werden gelijk ingezet, maar de naam van de donateur werd niet vermeld. De geschatte waarde van de goederen werd niet vermeld. Hoe moeten wij als burgerij weten of deze schenking legitiem is en of wij nog op een partij willen stemmen die goederen accepteert zonder enige nadere uitleg te verschaffen?
