De vrije schoolmaaltijd is het bewijs van de liefde die het collectief van de volwassen Surinamers moet hebben tegenover het collectief van de Surinaamse kinderen. De kinderen moeten beseffen dat iedereen hetzelfde moet eten en dat het eten bekostigd wordt door de Staat Suriname. De gezamenlijke maaltijd moet een band scheppen tussen de Surinaamse kinderen, dwars door alle sociale lagen. Daaruit moeten ze trachten liefde te putten voor hun land. Het onderwijs op zich is ook nagenoeg gratis. Later zal men dan na goed gevoed en opgevoed te zijn terug moeten geven door belasting te betalen en met liefde en toewijding te bouwen aan Suriname, hun land. Vrije schoolmaaltijden zijn niet een zaak dat uitsluitend ontwikkelingslanden regardeert. Er zijn veel ontwikkelde landen die door de bank, ongeacht de draagkracht van de ouders, een vrije maaltijd aanbieden aan alle kinderen op bijvoorbeeld de basisschool. Twee gevallen die recent het nieuws haalden, was het Verenigd Koninkrijk waar vanaf september 2013 na discussies toch besloten werd om alle kinderen van vrije maaltijden te voorzien. Ook haalde het nieuws het geval in India waar schoolmaaltijden de oorzaak waren van de dood van een aantal kinderen. Van alle twee gevallen kunnen wij wat leren. Van het eerste geval wat betreft de ideologie achter zo een project, van het tweede wat betreft het vernietigende effect van corruptie. In onze DNA zijn er discussies geweest met betrekking tot de Naschoolse Opvang en de Naschoolse Opvang Nieuwe Stijl. De opmerkingen die in DNA hardnekkig aanhouden, is dat van de corruptie die gepaard gaat met het consumptiegedeelte en de slechte kwaliteit van de aangeboden maaltijd. Voor de burgerij is het onduidelijk hoe het consumptiegedeelte van vrije schoolmaaltijden in elkaar zit. Het is ook onduidelijk wie er allemaal in aanmerking komt om het eten aan te leveren. De internationale berichtgeving wijst heel mooie plaatjes. De praktijk van vrije schoolmaaltijden kan onuitwisbare indrukken maken in het geheugen van de jonge Surinaamse mens, hetgeen zal maken dat men anders zal aankijken tegen de Staat, tegen regeringen en tegen het land zelf. Het verstrekken van voeding aan de kinderen moet een tentoonstelling zijn van orde en netheid. De kinderen moeten bijvoorbeeld niet gaan eten in icecream bakjes die men zelf van huis meeneemt, maar uit uniforme borden met compartimenten. Voortaan moeten scholen gebouwd moeten worden met een ruime multifunctionele kantine. In deze kantine moet men leren om netjes te zitten eten en moet ook de voedselverstrekking plaatsvinden. Er is genoeg ruimte in Suriname om de scholen anders te bouwen of aan te passen. Ook moet bekeken worden in hoeverre het eten niet plaatselijk dus op de school kan worden gekookt. Alles wat daarvoor nodig is, is een 5 bij 5 betegelde ruimte en sanitaire faciliteiten. De overheid kan een aantal ambtenaren die in de lagere regionen zijn ingeschaald en eigenlijk niets te doen hebben, aanbieden om met behoud van salaris in de buurt het kokswerk over te nemen. Eventueel wordt men dan ter beschikking gesteld aan het Minov. Het eten hoeft niet altijd uitbesteed te worden. Dit zijn ervaringen die wij kunnen meenemen uit ontwikkelde en ontwikkelingslanden. In het uiterste geval moet het eten worden uitbesteed. De president van dit land heeft al eerder aangegeven dat hij Minov wil depolitiseren. Dat betekent dus dat hij de politieke regelarij helemaal niet in de buurt wilde van Minov. Dat is hem niet gelukt, omdat personen dichtbij hem over de ruggen van de Surinaamse glo-kinderen hun zak hebben willen spekken. Met zijn eigen aanhang die een brood zoekt in het brood van de Surinaamse kinderen, capituleerde de president. Wat hij nu moet doen, is om de Minov-minister te ondersteunen in zijn pogingen en duidelijk kenbaar maken dat wij geen njang moeten zien in de Naschoolse Opvang Nieuwe Stijl. ‘Zoek het ergens anders, niet hier bij onze kinderen’, moet de president heel uitdrukkelijk zeggen. ‘Handen af van onze kinderen’, moet de president zeggen. Het corruptie plegen met onderwijs en het eten van de kinderen is gelijk te stellen met mishandelen van kinderen, omdat de kinderen op school rekenen op de consumptie. Dat heeft hij tot nu toe niet sterk gedaan. De goederen die eraan te pas komen bij de bereiding van de maaltijd (vlees, vis, rijst, brood etc.) krijgen de keukens van de overheid. Wat de keukeneigenaren doen, is een fee krijgen per maaltijd die men levert. Men moet in de eerste plaats een goed beeld hebben, waardoor goederen niet achtergehouden worden. De regering moet per maaltijd een bepaalde standaard hanteren, op basis van gewicht. Maar wat men zeker moet doen, is het publiceren van het menu. De burgerij moet vrij inzage hebben in het menu, er moet ook een menu zijn. Minov moet bepalen op welke dag de kinderen welk eten en in welke hoeveelheid moet krijgen. Alle kinderen moeten op een bepaalde dag hetzelfde hebben en het moet voor een ieder bekend zijn. Minov moet het consumptiegedeelte transparant en uniform maken. Uiteraard draait het niet alleen om eten, maar ook om de educatieve begeleiding en de lichamelijke opvoeding. Het moet landelijk duidelijk zijn hoeveel uren aan lichamelijke opvoeding, huiswerkbegeleiding, voorbereiding en rust ingeruimd is. Het moet vast staan hoe lang de opvang op school duurt en hoe de tijd is ingedeeld. Er moet een goed doorgesproken pedagogisch verantwoord programma zijn dat formeel is vastgelegd en landelijk geldig moet zijn. Het schort dus aan transparantie zowel op het consumptie- als het educatief gedeelte. Er moet geen willekeur zijn. Een ordening bij de naschoolse opvang is nodig en het programma moet gevrijwaard worden van corruptie. Hopelijk is bij de Naschoolse Opvang Nieuwe Stijl uniformering, corruptiezuivering en standaardisering gekomen. Nu nog alles inzichtelijk maken voor de burgerij o.a. op de website van Minov.
