Het is ontoelaatbaar dat een coalitieleider en politicus die bevoegd is waar te nemen als voorzitter in het hoogste college van staat, als een wilde tekeer gaat en spuwt op arbiters. In de media is duidelijk te zien geweest dat deze politicus zich danig misdragen heeft op een voetbalveld tijdens een SVB-wedstrijd in de Hoofdklasse. Nu wordt gemeld dat hij gespuwd heeft op een tafelofficial althans een arbiter die dienst deed. In eerste plaats moet gesteld worden dat op de landskampioenschappen van de betreffende club bijna altijd een smet is geweest en dat deze kampioenschappen in de sportgeschiedenis niet even memorabel zullen zijn als die van andere clubs. Dat komt door de intimidatie, de bedreigingen en de rellen die altijd plaatsvinden bij wedstrijden van deze club. De kampioenschappen van deze club appelleren daarom niet aan het uitgebreide sportpubliek. De vraag rijst of deze club ook kampioen zou zijn geworden als men zich netjes een beschaafd had gedragen. Maar wat erger is, is het feit dat de man politicus is en een vooraanstaande persoon is in DNA en zelfs aspiraties heeft om president van het land te worden. Wat zou er gebeuren als deze persoon eens het maakt tot president? Hoe zullen vergaderingen met koppige en op wetenschappelijke theorie zwerende ministers aflopen? Hoe zal het wetenschappelijk kader vergaan dat in adviezen vasthoudt aan wat de wetenschap zegt? De partij waarop gespuugd is, zou een klap hebben verkocht aan de gewaardeerde parlementariër. Wat is het effect van deze misdragingen op het voetbal en de algemene houding van de mensen die deze politicus – heel vaak aangeduid als ‘Baas’ – als hun voorbeeld zien? Er zijn mensen, en niet weinig, die de politicus als hun voorbeeld zien. Er zijn jongeren die het gedrag, zelfs de manier van lopen en het uitdelen van geld, van deze leider kopiëren. In aanloop naar de verkiezing wordt door de politieke partij van deze politicus, wel eens polariserend verwezen naar de ‘fotomang’ die de binnenlandbewoner niets gunt. In de sport is dezelfde houding te zien en men werkt niet aan de eigen tekortkomingen. De thema’s die primair van belang zijn, zijn goed onderwijs en vakscholing in het binnenland, goede gezondheidszorg met EHBO-faciliteiten en hospitaalfaciliteiten, milieuvervuiling, grondenrechten (voor zover sprake van inheemse en tribale gemeenschappen), veilig drinkwater, inspraak bij economische deals voor exploratie en exploitatie in het binnenland, kinderarbeid en mensenhandel en preventie van uitbuiting lokale werknemers via inspectie. In de afgelopen 15 jaar is door de betreffende partij geen aandacht besteed aan deze zaken, het zijn juist andere partijen die hier steeds een punt van hebben gemaakt. Concreet komt het gedrag van de coalitieleider (want die pet kan je niet eventjes afzetten) en clubeigenaar erop neer dat er met twee maten gemeten wordt in de SVB-competities en in de toernooien onder auspiciën van deze bond. De tafelofficials zijn heel strak tegen rechtgeaarde sporters, maar niet tegen deze persoon en een paar van zijn vrienden. Zo wordt strak erop gelet dat op de reservebank slechts een persoon zich staande houdt en beweegt in de afgebakende ruimte voor de dug-out. Men is zo streng dat zelfs assistent-trainers niet naar de hoofdcoach kunnen lopen om hem op iets te attenderen. Maar deze persoon mag gewoon als speler staan en lopen in de box en iedereen aan de overkant op de tribune mag dat zien. Vervolgens spuwt de man volgens het mediabericht op een arbiter en zijn vrienden in de voetbalwereld (die zijn er in het bestuur en in alle structuren vanwege zijn gulheid) zeggen dan vergoelijkend dat de emoties hoog opspeelden en dat het uit blijdschap gebeurt of dat de gemoederen verhit waren (en dat mag in Suriname, het gebeurt vaak). Een wedstrijdcommissaris die erbij was, heeft het zelfs gepresteerd om te kunnen stellen dat het spuwen op een arbiter een normale voetbalhandeling is waarvoor geen rapport hoeft te worden opgemaakt. Deze zaak was ook onderwerp van bespreking in DNA en een oppositielid is onverbiddelijk voor een vraag de zaal uitgezet. De SVB is tot nu toe zeer coulant geweest door zich te kunnen inleven in de persoon. Men heeft het tot nu toe moeilijk gemaakt voor klagende arbiters door hun op te zadelen met alle bewijsvoering, men creëert geen vriendelijke procesomstandigheden voor beledigden. Er is veel voetbaltalent in het oosten dat verkeert opgevoed wordt in sportonvriendelijke milieus. Vanwege de politieke invloed heeft de betreffende persoon invloed in bijna alle sterke of ambitieuze clubs uit het oosten. Een bepaalde cultuur met een afkeer tegen het systeem (lees: Paramaribo) doet dan zijn intrede. Iedereen is de stad is dan tegen deze club en is afgunstig en jaloers. Deze redenen worden aangehaald wanneer maatregelen aan de orde zijn, men plaatst zich in een slachtofferrol. De houding van de persoon en zijn clubbesturen is duidelijk te zien aan de wijze waarop de man optreedt tegen de dienstdoende jonge politieagenten. De man wordt rood gekleurd en werd fysiek, waarop de politie reageerde. Met een afwijzend en agressief handgebaar maakt de man duidelijk dat de politieagenten niet eens in zijn buurt moesten komen. Als een ijsbreker splijt de clubeigenaar het gezelschap van politieagenten die in een boog om hen heen lopen met de blikken strak vooruit gericht. Onze sportmakker staat dus niet alleen boven de SVB, maar ook boven wet en recht en boven de Surinaamse wetdienaren. De clubeigenaar/speler is een recidivist die zelfs internationaal met zijn ludieke optredens ons voetbal te schande heeft gezet. De Fifa straft spuwen – ongeacht of dat de tegenstander treft of niet – zwaarder dan het slaan. Dat onthoudt de wedstrijdcommissaris ons te vertellen, alleen om de persoon vanwege de politiek te vrijwaren van schade. In elk geval wordt het nu kijken wat de SVB zal doen.
