In een uitgelekte cable op Wikileaks uit eind mei 2007 blijkt dat in de NF-combinatie de PL-voorzitter de grootste voorstander was van het overwegen van amnestie inzake de Decembermoorden. Uit de cable blijkt dat de PL-voorzitter in de coalitie alleen stond tegenover 7 andere coalitiepartijen. Er zou eens een prijs moeten worden uitgereikt in Suriname voor de Meest Onbetrouwbare Politicus. De jury zou het heel moeilijk hebben, de kandidaten zouden van een zwaar kaliber zijn. Want hoe is het mogelijk dat je in duidelijk Nederlands en Sranangtongo zegt dat je na de verkiezing de government take zal afschaffen en dat je het na de verkiezing deze juist verhoogt? Hoe kan het zijn dat je zegt dat je een kruistocht zal aanvangen tegen corruptie en vervolgens het hele woord afschaft uit je jargon? Hoe is het mogelijk dat een partijvoorzitter beweert op te zullen treden tegen corruptie en vriendjespolitiek en toch voor zijn verkiezingscampagne twee auto’s accepteert van ondernemers? Als de grondwet van ons als politieke partij verlangt dat we ons proberen te onderscheiden met onze ideologie en sociaaleconomische plannen – die soms dus onvermijdelijk ver uit elkaar zullen liggen – hoe is het dan mogelijk dat partijvoorzitters aangeven dat hun partij bereid is met een ieder samen te werken? Hoe is het mogelijk dat je in een vorige combinatie amnestie voor de Decembermoorden als enige leider het overwegen waard vond en daarna voor de wet stemt en nu zegt dat je niet had moeten meewerken om het wettelijk te verankeren? Mediawerkers in Suriname doen weinig graafwerk, wordt ook in internationale rankings vermeldt. Er zijn geen programma’s waarin men met bewijs leugenaars bloot stelt. Een ieder kan in Suriname beweren uiterst religieus te zijn, geen journalist die de theorie zal toetsen aan de praktijk. De meest onbetrouwbare politicus is die welke altijd probeert zijn aansprakelijkheid en verantwoordelijkheid te ontlopen. De politicus die zegt dat zonder hem geen regering te formeren is, is zonder meer een foute politicus die met kwade bedoelingen in de politiek zit. De politici die voor de verkiezingen samenwerkingsverbanden smeden – ontdaan van thema’s, beleidskwesties en overeenkomende partijfilosofie – zijn eveneens onbetrouwbaar. De voorzitter van de PL – die uit de dood zou zijn herrezen zoals dat beweerd wordt voor Jezus Christus – klapt uit de school nu hij oneervol en roemloos uit de coalitie is gezet. In de DNA heeft veel kostbare tijd zitten verdoen aan een klaagzang met zelfmedelijden. Het belang van de burgerij was niet aan de orde. De PL-voorzitter heeft zijn zegen gegeven aan de amnestiewet en zou daarbij mandaat hebben gehaald uit een alv, die veel weg had van een in elkaar gezette scenario. Op de betreffende alv moesten de mensen staan die voor de amnestiewet waren. Dat is zeer frappant, aan de ene kant omdat het moeilijk is in de Surinaamse partijcultuur om openlijk een ‘standpunt’ in te nemen tegen een doorgeseinde wens van de voorzitter: er was immers al duidelijk gezegd dat het hoofdbestuur en alle presidiums voor de amnestiewet waren. Dan plaats je de kleine burger tegen een voldongen feit en toch toonde men zich dapper. Over zo een gevoelig onderwerp hadden structuren een geheime stemming moeten houden. Uit verslagen van die vergadering blijkt dat partijleden moeite hadden met amnestie en dat men dat duidelijk kenbaar zou hebben gemaakt. Ook zou een aantal van de leden – ‘het grootste deel’ van de alv zoals gemeld uit een persverslag van 29 maart 2012 – uitdrukkelijk blijven zitten op zijn stoel. Het voor stemmen bij de amnestie was dus niet tegen de wil van de PL-voorzitter, juist was het doordacht en door hem bevorderd. Op het moment toen gestemd moest worden, was hij wel ontevreden vanwege de wijze waarop de PL en hijzelf in de coalitie werden behandeld. De politicus – uitblinker in de politieke koehandel – wilde kennelijk concessies hebben in ruil voor het ondersteunen van de amnestiewet dat zogenaamd gevoelig lag, dus iets om het geweten te sussen. We zeggen uitblinker in de politieke koehandel, omdat deze politicus alleen denkt in termen van ‘eisen’. Dat zei hij ook laatst in zijn laatste DNA-toespraak toen hij de 26 coalitieparlementariërs vergeleek met ‘26 presidenten’. Voor een juiste oriëntatie is het van belang om te memoreren dat in de periode 2005 – 2010, toen de Decembermoorden werden vervolgd en toen de kwestie van de waarheidscommissie en amnestie door de NDP (toen in de oppositie) ter sprake werden gebracht, de PL-voorzitter de enige politicus in de NF-coalitietop was die wel wat voelde voor een amnestie. Voorwaarde was volgens hem wel dat het moest worden getoetst middels een referendum. Binnen het NF in de NF-periode was de PL-voorzitter sinds april 2007 een uitzondering met zijn welwillende houding tegenover de amnestie. Toen was het voor analytici duidelijk dat deze partijleider al een deur openhield op een eventuele samenwerking met de NDP in de toekomst, omdat de scherpe en niet aflatende kritiek vanuit de NPS (lees: eigen coalitie) op het corruptieve grondbeleid een graadmeter was voor de kansen van een eventuele voortzetting van het NF in dezelfde constellatie met de PL erbij. De PL was niet verrast met het fenomeen amnestie voor de Decembermoorden in april 2012 toen deze overnight werd aangenomen, maar de partij(voorzitter) had allang een standpunt hierover en men had intern in de partij ook al met elkaar gebakkeleid over dit onderwerp. Het besluit in april 2012 om voor de amnestie te stemmen, was voor de PL-voorzitter weloverwogen, maar men wilde wat ervoor terug al was het meer respect en meer communicatie en erkenning in de coalitietop. De PL-voorzitter wil zekerheid middels een principeakkoord al deze maand tussen zijn voormalige broeders van het NF. Met PL erbij zal het NF zeker aan geloofwaardigheid inboeten ten faveure van partijen in het midden van het politieke firmament. De taal die deze politicus in DNA praat, duidt op een politieke wedergeboorte, een ontwaking. De samenwerking met NF zal een indicatie zijn van de intenties die het NF heeft met de regeermacht als middel.
