Wie niet droomt, ziet in de geest niets voor zich opdoemen. De Franse filosoof Pierre de Chardin (1881-1955) schreef eens dat de grootste kracht achter de ontwikkeling van de mens ‘een grote, gemeenschappelijke droom is’. Die droom nu is de visie. Een dromer is derhalve een visionair. De beroemde droom van Martin Luther King (‘I have a dream”) bracht miljoenen Amerikanen de droom van vrede tussen blank en zwart, Nelson Mandela en Mohandas (Mahatma) Gandhi kregen de droom van de vrijheid der onderdrukten middels geweldloze strijd. Wilbur en Orville Wright waren meesters in het vliegeren en waren als jeugdigen zeer onder de indruk van de vlucht van de vogels. Zij droomden van zelf vliegen in de lucht en ontwierpen een vleugel waarmee vliegen mogelijk was. David Sarnoff groeide op in de achterbuurten van New York; hij raakte gefascineerd door de toen pas uitgevonden radio. Hij ving in 1912 in morsetekens de SOS-signalen op van de in nood verkerende Titanic en bleek in staat de reddingsoperaties te coördineren en de kranten van informaties over de ramp te voorzien. Sarnoff droomde, hij was visionair.
Droombeelden
Jules Wijdenbosch droomde als regeringsleider ooit over de vooruitgang van Marowijne en Commewijne, Saramacca, Coronie en Nickerie middels machtige oeververbindingen. Zijn voorgangers geloofden in voortgaande veerverbindingen. ‘Brood met brug’, was de spottende opmerking van zijn ‘smalers’. De realiteit was gans anders: ‘brood dankzij brug’. Deze ontwikkelingen zouden de aanzet geven tot rotondebouw in Suriname. Aldus heeft ook het dromen, zo te zien, zijn eigen keteneffect. De bekende verkiezingskaravaan der orthodoxen en traditiedragers zal eerlang wederom het volle genot mogen ervaren van de vruchten van het dromen: de indrukwekkende bruggen van Suriname. Zoals de kunstenaar niet de droom ondergaat, doch hem tot werkelijkheid brengt, moet elke regeringsleider kunnen dromen en daarnaar handelen. Als niets verandert, komt Commewijne volkomen klem te zitten door een enorme verkeersstroom. Er stond helaas geen dromer op, die het beeld van een tweede oeververbinding tijdig voor de geest zou kunnen halen. Wat zich thans in het openbaar verkeer in dit prachtig deel van ons land voltrekt, was te voorzien, doch die dromer, die visionaire geest bleef uit. Een alternatieve oeververbinding blijkt nu noodzakelijk. De dromer van dit moment lijdt, zo te zien, niet aan lethargie, de ziekelijke slaapzucht. Een tweede brug over de Surinamerivier richting Commewijne staat in gedachten reeds op de ontwikkelingsladder. Een ander geval van dromen gaat over het beeld vaneen tramverbinding in zuidelijke richting. De spottende opmerkingen hierover zijn reeds gemaakt. Nu gaat het hier bepaald niet om de vraag naar de financiële haalbaarheid van deze operatie. Volstrekt niet. Het gaat om de unieke droom over een spoorweg, dat een nieuw perspectief opent. Het beeld van spoorwegverbindingen tussen Paramaribo en omringende gebieden moet, als alternatieve transportmogelijkheid, en ter ontlasting van het wegennetwerk, verder uitgewerkt worden. Aanpassing van het bestaande wegennetwerk in concentratiegebieden is immers schier onmogelijk. Fatalisten en afgewezen roergangers drijven de spot met toekomstbeelden die bij nadere doorschouwing iets zinnigs in zich dragen. Visionairs en optimisten zeggen alras, dat ook Paramaribo als centrum van tal van activiteiten stellig gebaat zal zijn bij verdere uitbreiding en modernisering van de wegeninfrastructuur. De ouderen onder ons zullen niet anders kunnen dan beamen dat het huidige wegennetwerk van Paramaribo en het aangrenzende district Wanica in uiteenlopende opzichten het beeld uit de vijftiger jaren van de vorige eeuw trouw in stand heeft gehouden. De bestuurlijke drukte rond onze hoofdstedelijke infrastructuur heeft in elk geval geen modernisering gebaard. Terwijl voorgaande machthebbers zich gedurig concentreerden op meer verkeerswetgeving, meer boetes, meer drempels, meer plateaus, meer roadblocks, meer verwijten aan verkeersdeelnemers, bleef het beeld van alternatieve verplaatsingsmogelijkheden naar uiteenlopende gebieden uit. De droom van de huidige regeringsleider opent een nieuw perspectief, zet aan tot verder denken, en verschilt geheel van de nonsensvertoning van weleer tot rehabilitatie van een oude spoorlijn en reactiveren van een voorwereldse locomotief als toeristische attractie in het Paradistrict. Verder dan een openingsrit per spoor is het toen niet gekomen. Tijd, inspanningen en veel geld zijn daaraan wel verbeuzeld. Over volksbelazerij zal verder maar gezwegen worden.
Huidige dromer
De traditiedragers tellen thans hun aantallen te verwerven zetels na hun eclatante verkiezingsoverwinning in het jaar 2015. De verzegeling van onze gouden toekomst is daarmede een feit. Het lopende bandwerk, de dagelijkse routines zoals de zorg voor verkeersmeubilair, de opschoning van bermen en lozingen, wegenherstel als wapenfeiten der traditiedragers, vision- 2030 theorema’s, voortgaande ondermijning van het parlementaire werk, mislukte publieke werken, de verdere klim op de maatschappelijke en machtladder door ongeschoolden, onbekwamen en saboteurs, het daardoor overbodig maken van middelbaar, hoger, beroeps- en universitair onderwijs, voortzetting van corruptie in ons land door de ‘founding – fathers’ daarvan. Meer valt niet te verwachten. Zij die hun politieke partij door getoonde ondeskundigheid naar de verdoemenis hebben gebracht, profiteurs en parasieten, onbetrouwbare figuren, dubbelhartigen, bij elkaar genomen geen alternatief voor hetgeen ons thans aan bestuurlijk ongerief wordt gepresenteerd. Door de traditie van titulatuur, boekenwijsheid en rangverhoudingen gaat ons land naar de knoppen, door fantasie van een regeringsleider overleven wij. Daarvoor moet straks gekozen worden.
Stanley Westerborg
[email protected]
