Het ziet ernaar uit dat er binnenkort nog meer opleveringen van huizen zullen volgen. Er wordt druk gebouwd op verschillende locaties in en rond Paramaribo. Zo worden er huizen gebouwd te Hanna’s Lust, te Wacabo, te Acaribo en te Vredenburg Serie B. Niet door de regering, maar door particuliere ondernemingen. Een uiting van de samenwerking tussen de publieke en private sector om de woningnood aan te pakken, zoals aangekondigd door de president in 2011. Maar hoe gaat het dan in zijn werk? Moet men dit zien als volkswoningen, die worden toegewezen of zijn het particuliere woningen van particuliere woningbouwverenigingen en aannemers waar men zelf achteraan moet gaan?
Geen staatseigendom
Volgens een woordvoerder van Global Vastgoed worden de woningen niet, zoals men gewend is, toegewezen door de regering. ‘Iedereen die interesse heeft, kan er aanspraak op maken maar moet wel aan een aantal voorwaarden voldoen.’ De woningen via Global Vastgoed zijn bedoeld voor hen met een kleinere beurs en het bedrijf werkt samen met alle banken in Suriname. De voorwaarden zijn rustig na te lezen op de website van het bedrijf. Zelfs mensen met de Nederlandse nationaliteit kunnen een woning kopen, maar dienen wel een uittreksel van het Bureau Kredietregistratie in Nederland te overleggen. De regering heeft er ogenschijnlijk niets mee te maken, want de grond waarop er gebouwd wordt, is geen staatseigendom. ‘Wij hebben het recht van eigendom’, aldus een medewerker van Global Vastgoed. Op de website staat vermeld dat het bedrijf gehoor geeft aan de oproep van de president ‘de woningnood te lenigen’. Verder staan overigens alle prijzen in euro’s aangegeven, wat doet afvragen in welk land de woningnood gelenigd zal worden, Nederland of Suriname?!
Wel staatseigendom
Een ander bedrijf dat in samenwerking met de regering voor woningen zorgt, is het bedrijf Soekroella NV. Van een anonieme bron vernemen wij dat Soekroella NV met 2 projecten bezig is. Te Hanna’s Lust bouwt het bedrijf 24 woningen in samenwerking met de staat. ‘Het gebeurde via openbare aanbestedingen en dit zijn de 2 projecten waar we voor in aanmerking kwamen.’ Naast Hanna’s Lust bouwt het bedrijf ook 85 woningen te Waterland, ook in samenwerking met de staat. ‘Het betreft 2 en 3 kamer woningen.’ Beide projecten zijn volgens de bron in aanbouw op gronden die eigendom zijn van de staat. ‘Deze huizen worden wel toegewezen en men kan daarvoor terecht bij het ministerie van Sociale Zaken en Huisvesting’, aldus de bron.
Waar zijn de flats?
Dat er woningen worden gebouwd, is mooi maar enigszins tegenstrijdig met wat er aangekondigd werd. Zo was er gezegd in de Regeringsverklaring 2010-2015 dat er 8 flats gebouwd zouden worden met elk 250 woonunits in de agglomeratie Paramaribo en daarnaast, verspreid over het land nog 18.000 woningen. De flats waren bedoeld voor de mensen die er economisch beter voor stonden, zodat er een doorstroom zou plaatsvinden, waarbij er dus woonruimte zou moeten vrijkomen voor de kleine man. Echter is er nog geen sprake van flats die worden gebouwd en zijn de huidige bouwactiviteiten aan de rand of net buiten de agglomeratie Paramaribo. Wie een huis wil in een van de projecten krijgt te maken met flink wat bijkomende kosten. Voor vervoer van en naar het stadscentrum waar het grootste gedeelte van de economische activiteiten plaatsvinden, is men afhankelijk van gebrekkig openbaar vervoer of is men genoodzaakt eigen vervoer aan te schaffen. Wat de kosten daarvan zijn, kan men berekenen aan de hand van de benzineprijzen die blijven stijgen, helaas de salarissen niet. Daar komt nog eens bij dat er niet veel doorstroom zal plaatsvinden. Men woont voornamelijk bij elkaar. Er zal dus eerst een verschuiving plaatsvinden, waarbij meer mensen zelfstandig gaan wonen, maar als huizen niet vallen binnen het budget van de bestemde groepen zullen we alleen maar een groei krijgen van projecten zoals Blauwmeer en andere mislukte villaparken, die er nog steeds half leeg en half ontgonnen bij staan.
Toekomst?
Het is jammer, maar het lijkt erop dat er nu wordt gestreefd naar kwantiteit en niet naar kwaliteit. Het lijkt erop dat ook de ‘private public partnership’, in wezen een goed concept, klakkeloos is overgenomen uit het buitenland zonder te kijken naar randvoorwaarden die passend zijn voor ons land. Om een economie draaiende te houden, moet een bevolking van alle faciliteiten worden voorzien om een steentje bij te dragen. Iemand een huis aanbieden zonder, op diverse niveaus, een behoorlijke infrastructuur, is het afsluiten van een huwelijk tussen twee mensen die onvruchtbaar zijn. Ze zullen strijden om te overleven, maar een toekomst hebben zij niet echt. Het gaat goed met ons land, en juist daarom is het dringend dat we goed nadenken over de volgende stappen die worden gezet en welke richting we op willen gaan, niet als ‘the happy few’, maar als een land in eenheid en saamhorigheid waar een ieder gelijke kansen en mogelijkheden heeft en dat punt hebben we nog lang niet bereikt…
Krishan Vinodsingh
