Jacintha werd afgelopen week veertig jaar. Ze keek uit naar een dagje gezellig met haar man en dochter doorbrengen en had een halve dag verlof opgenomen van het werk. “Dat was echt leuk, mijn collega’s zijn heel lief geweest voor me. Ik kreeg ruikers van ze en ik had getrakteerd op het werk. Ik bedoel, je wordt maar een keer veertig toch!?!”
“Alles was overhoop gehaald, alles…”
Haar bijzondere dag kreeg echter een hele andere wending toen ze thuiskwam, alleen. “Er was ingebroken en al mijn spullen waren overhoop gehaald! De kast waar mijn man zijn spullen in bewaart, alle koffers die vol zaten met kleren, omdat we midden in een verbouwing zitten, alles..” In eerste instantie durfde ze haar huis niet in. “ We wonen in het district Para, in een doodlopende weg, laatste huis. Alle buren waren ook gaan werken en er waren dus nog steeds weinig mensen in de straat.”
Tweede keer
Ze belde eerst haar man en schoonvader, toen pas de politie. “Ze waren er binnen tien minuten. En toen ging ik verder naar binnen om te kijken wat ik miste. Gelukkig laat ik nooit mijn sieraden thuis liggen, maar ze hebben wel een armband meegenomen die er lag, dat was Braziliaans goud.” Dat ze haar sieraden niet meer thuis laat liggen, komt door de vorige inbraak in haar huis in juni 2013. Ze is er flink ondersteboven van, omdat het nu weer gebeurt en nog wel op haar verjaardag, maar nog meer omdat ze spullen van haar dochter hebben gepakt.
“SRD 100 van mijn dochter van tien…”
“Mijn dochter Melissa is tien jaar oud en ze spaarde haar geld. Ze had dus honderd SRD gespaard in een portemonnee en die is nu weg. Ook hebben ze haar sieradendoosje meegenomen. Ik vraag me af waarom?! Er zaten gewoon kralenoorbellen in!” Het is niet het enige rare wat de dieven hebben meegenomen. “Ja, ik weet niet wat ze ermee moeten, maar ze hebben ook een mandje met elastiekjes meegenomen.” Uiteindelijk zijn er weer agenten langs geweest bij Jacintha om vingerafdrukken te zoeken. “Ze hebben helaas niks kunnen vinden.”
Vertrouwen in God
De samenleving zucht al langer onder dit soort voorvallen en men ziet graag strengere straffen of een striktere toepassing van de geldende strafmaatregelen. Ondanks dat er in dit geval niet veel waardevolle spullen zijn meegenomen, blijft het een vieze gedachte dat mensen zich ongevraagd toegang hebben verschaft tot persoonlijke ruimtes en daarbij een kind deren. “Ik moet gewoon verder gaan. Ik ga elke week naar bijbelles en eerst durfde ik niet, maar ik heb dat op die avond gewoon gedaan. Ik vertrouw gewoon op God.”
