‘Vaders worden gevormd in het gezin waarin zij als kind opgroeien’
Loopt of rijdt men door de straten van Paramaribo dan is de kans groot dat men bij veel supermarkten mannen zal zien staan die bier drinken. Soms al om tien uur in de ochtend op een doordeweekse dag. Als men goed kijkt, dan zal het ook opvallen dat in de ochtenduren het vooral vrouwen zijn die zich haasten naar het werk. Nog opvallender is dat er haast nooit mannen met een kind of kinderwagen over straat te zien zijn. Daarmee wordt niet gezegd dat er geen mannen zijn die werken.
Als vrouw in bikini het erf harkt..
Het lijkt er echter wel op dat als het gaat om het dragen van verantwoordelijkheid in het leven, het grootste deel van de taak bij de vrouwen ligt. Mannen lijken zichzelf een vrijbrief te hebben gegeven en hebben zich ontheven van bepaalde taken, lijkt het wel. Het is bijvoorbeeld geen probleem als een man in zijn ondergoed het erf harkt, of met alleen een baddoek om bij de poort staat te kletsen. Als het een vrouw was geweest, zou men schande spreken. Het lijkt erop dat we wat betreft emancipatie van de vrouw met twee maten lijken te meten, waarbij we alle taken in huis naar haar schuiven evenals de opvoeding van kinderen en ook nog eens verwachten dat ze gaan werken en zelfstanding zijn en zich gedragen als een non. Een pittige taak voor een mens alleen, zeker als er bijna tot geen ondersteuning wordt gegeven van de wederhelft. Toch lijkt het erop dat onze jeugd geen lering trekt uit het verleden. Meisjes zijn nog steeds vrij toegankelijk voor mannelijke leeftijdsgenoten die hetzelfde gedrag vertonen. Resultaat is dat wij wereldwijd gezien een van de landen zijn met het hoogste aantal tienerzwangerschappen. Hoeveel tienervaders hebben we?!
Vrijstelling?
Die vrijstelling die mannen hebben, lijkt deels ook wel te worden ondersteund door onze wetgeving. In tegenstelling tot het buitenland, waar de wet mannen verplicht kan stellen zorg te dragen voor hun kinderen. Daar is bijvoorbeeld het betalen van alimentatie een verplichting en het verzaken daarvan een strafbaar feit! Wetgeving en justitie zijn er dus op afgestemd om mannen hun verantwoordelijkheid te laten nemen. Bij ons is dat iets anders, helaas. Vaders betalen bijvoorbeeld geen alimentatie. Dat wordt geaccepteerd, meer omdat het voor elkaar krijgen via de juridische weg te duur is voor een alleenstaande moeder. En daar hebben we er veel van. Het lijkt al jarenlang mode te zijn om na het verwekken van een kind gewoon door te trekken en het zaad op de volgende plek te lozen. Als deze vader het kind ook niet eens erkent, bestaat er dus geen burgerrechtelijke relatie en heeft de moeder geen poot om op te staan! Als de vader het kind wel erkent, zal hij alimentatie betalen en krijgt dan bijvoorbeeld een bedrag opgelegd van misschien een SRD 250…… .De moeder heeft dus nog steeds geen poot om op te staan!
Beroep: vuller van het straatbeeld!
Het verantwoordelijkheidsgevoel van de Surinaamse man is niet op peil. Als er een gemiddeld cijfer zou zijn, zou dat zodanig laag zijn dat de hoge cijfers van de mannen die wel hun verantwoordelijkheid nemen, nihil zouden lijken. Dus als er 2 een 9 krijgen maar 8 een 4 dan scoren we als gemeenschap slecht. Laten we daarbij voorop stellen dat het hosselen op straat geen teken is van het nemen van verantwoordelijkheid, maar simpelweg redden wat er te redden valt. Het is ook geen teken van ‘je best doen’. De vraag hierbij is ook waarom een vrouw ervoor zou kiezen te gaan met een man, een kind van hem te krijgen terwijl hij als beroep ‘vogelkooi vasthouden’ heeft of ‘vuller van het straatbeeld’? Waarom kiest een vrouw ervoor een kind te krijgen van een man die al een gezin heeft? Dat een man uitloopt getuigt niet bepaald van betrouwbaarheid en verantwoordelijkheidsgevoel…
Invulling geven aan vaderschapsrol
Voor Carl Breeveld was het gedrag van de Surinaamse man reden genoeg om het een van de gestelde doelen van zijn partij DOE te maken: het vergroten van het verantwoordelijkheidsgevoel van de Surinaamse man. Met nieuwe verkiezingen op komst vroegen we hem terug te kijken. Is hij (deels) geslaagd in het gestelde doel of zijn er nog bergen werk te verzetten? ‘Er is nog altijd werk te verzetten op dit punt!’, aldus Breeveld. ‘Vooral als er nog sprake is van huiselijk geweld en vooral vrouwen daar het slachtoffer van zijn. Wanneer er nog altijd kinderen in onze samenleving vaderloos rondgaan, niet omdat hun vader is overleden, want dat kan ook gebeuren natuurlijk, maar omdat de taak niet serieus genomen wordt en de vader geen invulling geeft aan de vaderschapsrol. Zolang er nog mannen zijn die niet begrijpen dat ze verantwoordelijkheid dragen, niet alleen voor henzelf maar voor hun hele gezin, is er nog werk te doen!’
Ook taak van de gemeenschap
De politicus is echter wel tevreden over het werk dat al is gedaan. ‘We zijn wel al een stuk opgeschoten! We bemerken de bewustwording als we kijken naar de kraamklinieken, daar zijn vaders steeds meer aanwezig bij de bevalling van vrouwen. Ook als we kijken naar praktijksituaties zoals sport, en muziek of cultuuruitingen, dan zien we dat steeds meer vaders betrokken zijn en hun rol vervullen. Maar het moet meer en groter en verder, dat is wat we willen.’ Breeveld geeft aan dat er nog wel wat werk te verrichten is en dat het niet alleen een taak is van zijn partij maar van de hele gemeenschap. ‘Uiteindelijk worden vaders gevormd in het gezin waarin zij als kind opgroeien! Als die basis goed is gelegd in dat gezin, dan mogen we verwachten, in zijn algemeenheid, dat die jongeman of dat kind dat daar gevormd is, later in zijn leven dat ook werkelijkheid zal laten worden in de manier waarop hij zijn leven en gezin vorm geeft!’
Krishan Vinodsingh
