Lopend door Paramaribo valt een ding op: het grote aantal auto’s. Als men beter gaat opletten valt er nog iets anders op: het grote aantal dure auto’s. Gaat men nog gedetailleerder kijken, zal men zien dat er een groot aantal is met nieuwe kentekenplaten. Ook zijn er veel huizen in aanbouw, onze ministers lopen in dure pakken, rijden in mooie auto’s. Er is wel degelijk geld… alleen word het verkeerd besteed!
Bedelmentaliteit
Elk jaar weer worden er donaties gedaan vanuit diverse landen, vooral Nederland. Elk jaar worden er schoolboeken gedoneerd, tafels en stoelen. Om de haverklap zijn er bedrijven die maskeren dat ze onze natuur vernielen door weer een busje te schenken aan een instelling. ‘Kijk, hoe goed we voor de gemeenschap zijn!’. En niemand staat er bij stil dat de donatie die word gedaan door zo een gigantisch bedrijf niks is als het vergeleken word met de totale omzet van zo een bedrijf. Het lijkt erop dat mensen en sociale instellingen er op rekenen dat die donaties komen. We hebben als het ware een bedelmentaliteit ontwikkeld door de jaren heen. We houden onze hand op voor het buitenland en geven eigenlijk onze regering vrij spel met ons gemeenschapsgeld.
Zijn we dat station niet gepasseerd?!
We houden onszelf en de rest van de wereld in de waan dat we een Derde Wereld Land zijn. Zijn we dat nog wel? Hebben we niet het punt bereikt dat we het zelf moeten kunnen? Is het echt nodig dat een stichting als Vrienden Van Suriname dit jaar alweer voor de derde keer en container met goederen onze kant op stuurt. Goederen zoals verbandmiddelen, leesboeken, ziekenhuisbedden, kleding. Kortom de basisbenodigdheden voor een moderne samenleving. Het is niet zo gek dat velen in het buitenland nog denken dat wij een land zijn in Afrika aangezien we nog steeds dezelfde hulp krijgen als landen die nog steeds te maken hebben met hongersnood, droogte en oorlog.
Persconferenties
Terwijl onze Ministeries voor elke wissewasje een persconferenties organiseren zodat er weer een momentopname gemaakt kan worden van een uur waarbij er een handtekening gezet wordt onder een papieren overeenkomst die na enkele weken alweer in de vergetelheid is geraakt, zijn er zaken die dringend aandacht behoeven. Moeten onze ministers niet druk bezig zijn de voorzieningen te regelen die nu op de schouders rusten van particulieren? Waarom moet de directrice van een sociale instelling verheugd zijn met het feit dat er een groep burgermeesters uit Nederland komt die pennen gaat uitdelen terwijl we een ministerie van Sociale Zaken hebben? Maar die zaken zijn niet in ons eigen vizier, blijkbaar wel in dat van buitenlandse mensen die proberen te helpen. Wij, niemand anders, hebben onze regering laks laten worden in het oplossen van problemen. We hebben ze de kans gegeven zich drukker te maken om uiterlijk vertoon omdat wij toch zelf wel weer op zoek gaan naar donateurs die het werk opknappen terwijl zij elkaar proberen af te troeven in gewichtig spelen.
Je gaat uit huis en…
Het is net alsof een kind veel bombarie maakt en schreeuwt ‘ik ga weg, ik ga uit huis, ik ga zelfstandig wonen want ik ben groot!’ en vervolgens constant bij de ouders aanklopt voor financiële steun. En als die ouders niet meer willen gaat het langs bij ooms en tantes om de hand op te houden. Het geld gebruikt het om kleren te kopen, en een auto maar het verblijft in een leeg huisje. Met het verstrijken van de jaren komt er een partner en komen er ook kinderen. En het kind loopt nog steeds rond te bedelen en geeft het geld inmiddels uit aan het verfraaien van de tuin, het bouwen van een zwembad daarin, het kopen van mooie kleren voor hemzelf en zijn vriendinnen terwijl zijn vrouw en kinderen maar bij de buren gaan aankloppen voor kleren en schoolspullen daarmee papa vrij spel gevend zijn onverantwoordelijke levensstijl voort te zetten en de zorg van zijn kinderen over te laten aan de gunsten van derden…….
