Ik leunde achterover en liet “Just for Fun” op me afkomen. Een zang- en dansspektakel van The Dancing Vibration zou me verassen. Bepaalde scènes zouden een diepe indruk op me maken en me zelfs aan het denken zetten.
Laten we beginnen met de act die op me netvlies gebrand is. Die zondag in Thalia (ik ging naar de tweede voorstelling) voor de pauze vertelt de presentatrice dat ze zullen tonen hoe ‘het’ vroeger aan toe ging en nu. Wat we te zien kregen was zowel komisch als educatief. Een dansact met oud Hindoestaanse muziek laat een jongeman zien die het hart van een jong beminnelijk meisje probeert te winnen. Hij danst rent en flirt met het meisje. Zo romantisch.
Gelijk daarna een act waarbij een good looking guy op een stoel zit en twee vrouwen proberen zijn hart te winnen. Hij zit, observeert de meisjes en doet in feite aan een vleeskeuring. De volgende acts lieten min of meer hetzelfde beeld zien. Mannen van vroeger aanbeden vrouwen en gingen door het stof, nu is het het omgekeerde. Een act om erover na te denken en die ons laat zien hoe de maatschappij technologisch vooruit gaat, maar spiritueel en in normen en waarden achteruit gaat.
Die ene act bleef hangen. Maar ‘Just for fun’ was werkelijk fun. Flitsende dansers en zangers lieten je geen moment vervelen.
Minpunten
Het zal wel op kletsen lijken want overall was het een show waarbij je dacht dat de entree te goedkoop was voor wat je voorgeschoteld kreeg. Maar er zijn toch enkele kleine minpunten. Ten eerste ging het om een show met een Hindoestaanse signatuur. Daaraan is er niets mis. Maar een niet-Hindoestaan zou alleen genieten van de optredens, maar geen woord verstaan van wat er gezegd wordt. Misschien zou een begeleidend schrijven op papier uitsluitsel bieden. Just a thought.
