Er zijn diverse problemen gaande in Suriname die breed worden uitgemeten in de pers. Er wordt gestaakt op crèches, er zijn problemen met de naschoolse opvang, er zijn problemen met de voeding van diezelfde naschoolse opvang en als klap op de vuurpijl bestaat de kans dat er gestaakt gaat worden door het schoolvervoer.
De staat neemt haar verantwoordelijkheid?
Het betreft hierbij problemen die kinderen treffen in de leeftijd van 6 tot 12 jaar. Het besef lijkt er niet te zijn dat deze kinderen de toekomst zijn van ons land. Het besef lijkt er niet te zijn dat hetgeen zij nu meemaken in hun leven bepalend is voor hoe zij in hun latere leven zullen functioneren. Het beeld dat zij nu meekrijgen, is dat de volwassenen zich niet altijd om hen bekommeren. Dat de regering het ook niet van belang vindt dat zij worden voorzien van de beste zorg en het beste onderwijs, gezien het feit dat een aantal van de problemen ontstaan zijn door nalatigheid van de staat. Gisteren kon de hele bevolking een speech lezen in de kranten met als onderwerp de viering en herdenking van 20 november, de dag waarop Suriname zich aansloot bij het VN-verdrag voor de Rechten van het Kind. Daarin werden de successen genoemd die zijn behaald. Alle wetten die waren aangenomen, werden opgesomd en men werd ook opgeroepen de eigen verantwoordelijkheid te nemen, want de regering neemt namelijk ook haar verantwoordelijkheid. Het is mooi dat de theorie er eindelijk is, maar wat gebeurt er met de praktijk?
Extra kosten verhalen op stakende crèches
Hoe kan het dan dat er gestaakt wordt bij de Staatscrèches? Dat er 4 dames beschuldigd worden van seksueel misbruik is vervelend. Dat er een kind de dupe is geworden van misbruik is nog erger. Maar dat er meteen een hele groep de dupe wordt hiervan is te belachelijk voor woorden. De stakende medewerkers van de crèche zouden eigenlijk op hun beurt aangeklaagd moeten worden voor het benadelen van kinderen. En dat terwijl het de dag van de Rechten van het Kind is!!! Eigenlijk zouden de ouders de kosten moeten verhalen, niet op de Staat maar op die dames die zich zeer onprofessioneel gedragen en eigenlijk stellen dat zijzelf boven het belang van het kind staan, en dat terwijl de kans groot is dat het allemaal moeders zijn. Wat gebeurt er met de kinderen?
Kinderen als pressiemiddel?
Het is jammer dat de regering die haar verantwoordelijkheid zegt te nemen geen harde sancties heeft genomen hiertegen. Waar er verdenking is van misbruik, dient er onderzoek te worden gepleegd en de zaken dienen verder te gaan zoals altijd. De overige dames dienden verder te gaan met het werk. Waarom moeten er nog meer kinderen benadeeld worden? Als er dan ook nog eens naar voren komt dat er op de achtergrond ook wat onvrede heerst omtrent salarissen dan komt de vraag naar boven: hoe gemeend is het met deze actie ten behoeve van de 4 dames. Ze, die stakers, doen een ding wel goed en dat is het ijzer smeden als het heet is. Maar het moment van het ijzer smeden, getuigt een klein beetje van kortzichtigheid, gebrek aan professionaliteit en het niet hebben van een helikopterview. Terwijl men mag verwachten dat dames in die betreffende functies een bepaalde opleiding al dan niet een training genoten hebben. Daarin is hopelijk nooit naar voren gekomen dat kinderen dienen te worden gebruikt als pressiemiddel!
Onze meningen krioelen als ratten in een ton
Terwijl onze kinderen dus deels de opvang wordt ontnomen, wordt er aan de andere kant als ze wel die opvang krijgen weer niet goed voor ze gezorgd. Het idee is goed om kinderen extra te begeleiden na de school, zodat ze niet op straat rondhangen. Ze kunnen op speelse wijze nog verder leren en zijn met leeftijdsgenoten. Maar dan komen we weer bij het stukje uitvoering. Wederom zijn we weer als ratjes in een te kleine kooi bezig om over, op en door elkaar te kruipen. We krioelen met onze meningen en uiteindelijk krijgen onze kinderen gebakken lucht. Uiteindelijk gebeurt er niets behalve dat er wederom gevraagd wordt om begrip van de gemeenschap. Begrip want het betreft iets nieuws waar nog de kinderziektes uit gefilterd moeten worden. Maar het betreft hier onze regering!
Onze regering is niet gekocht in de uitverkoop
Hoe kunnen wij als bevolking constant gevraagd worden begrip te hebben voor slechte uitvoering van ideeën die goed zijn maar slecht zijn uitgewerkt?! Hoe lang moeten we wachten voor we nog waar voor ons geld krijgen. Als het zo was dat we onze regering in een tweedehands winkel hadden gekocht of in de uitverkoop dan zouden we nog kunnen zeggen ‘ja, het heeft zijn gebreken’ maar we betalen het volle pond! Waar is ons garantiebewijs? Is er een ‘niet goed geld terug policy’? Het punt is dat de regering woorden moet omzetten in daden. Op de site van de DNA zijn bijvoorbeeld alle nummers te vinden van de assembleeleden, op de site van de regering vindt men alle nummers van de ministeries. Daarmee zegt men dat zij dus gewoon bereikbaar zijn voor het volk. Men zou eens voor de gein moeten proberen contact op te nemen. Negen van de tien keer zal men te horen krijgen dat de betreffende personen ‘in het veld zijn’ of dat ze ‘in bespreking zijn’.
‘Da wat bespreken ze zo dan?!’
Het in bespreking zijn is iets wat regelmatig wordt aangegeven als reden voor het niet bereikbaar zijn van onze volksvertegenwoordigers. Wat bespreken ze dan? Wat wordt er zo besproken als er elk plan dat ten uitvoer gebracht wordt, pas op dat moment naar boven komt? Wordt er überhaupt wel besproken over het wel en wee van het volk of is het een welles nietjes spelletje of een excuus om lekker gezellig samen te eten en te drinken? Men zou bijna denken dat het inderdaad zo gebeurt en dat daarom alle uit te voeren plannen zo snel mogelijk worden doorgevoerd. Zo van ‘we zien wel wat er gebeurt, maar dan hebben ze wel wat, dan zien ze dan we in ieder geval bezig zijn geweest’.
Waardeloze actie schoolvervoerders
Het bespreken zorgt alleen voor vertraging. Actie blijft uit en daarom moeten diverse instanties wachten op betalingen. Zo ook het schoolvervoer. Zij zijn inmiddels ook alweer maanden niet uitbetaald. Maar is het dan gerechtvaardigd om onze onschuldige schoolkinderen van huis op te halen en ze vervolgens niet meer af te halen van school?! Is dat niet ronduit asociaal?! Ja! Het getuigt van onverschilligheid, van desinteresse omtrent het wel en wee van onze jeugd. Is dit hoe wij omgaan met onze kinderen?! Kunnen wij omwille van geld ineens besluiten onze jeugd maar op straat te laten rondhangen? Wat als ze ten prooi vallen aan verkrachters of misbruikers terwijl ze wachten op de schoolbus die maar niet komt?! Is dat geld dan zo belangrijk? We lijken nog steeds de prijs te willen betalen voor de suiker maar nu offeren we schaamteloos de kinderen op. Ook hier zouden de ouders de extra genaakte kosten moeten verhalen op die stakende schoolvervoerders!
Het gaat om de kinderen
Het gaat om de kinderen. Laten we dan nu maar mevrouw Amafo prijzen voor haar mooie woorden in de krant. Laten we hopen dat er iets gedaan wordt met de wanprestatie van de dames bij de crèche, en daar bedoelen we de stakers mee! Laten we hopen dat er iets wordt gedaan tegen die schoolvervoerders die kinderen zomaar op straat achter laten. Laten we hopen dat we volgend jaar op 20 november een mooie dag hebben voor de rechten van het kind, waarbij we echte stappen hebben gezet in het serieus tot uitvoer brengen van onze plannen, ongeacht politieke kleur! Het algemeen belang en onze toekomst staat op het spel als wij langer zo doorgaan met onze kinderen te gebruiken in onze machtspelletjes! We moeten onze kinderen en onze toekomst echt serieuzer nemen.
