“Zo doen we dat hier in Suriname”
Het is een typisch Surinaams verschijnsel. Men gaat naar de markt om fruit en groente te kopen en het kan alleen gekocht worden wat als een hoopje op de kraam staat uitgestald. In andere landen zoals in West-Europa en daar buiten is dit heel anders. Daar kan men fruit en groente kopen door het af te laten wegen. Op een weegschaal wordt het fruit afgewogen en betaalt men aan de hand van het gewicht. Zo kan fruit zoals meloen een veel scherpere prijs krijgen. Als men nu naar de markt gaat dan liggen daar meloenen voor bijvoorbeeld SRD 15 per stuk. Een meloen die maar een klein beetje groter is, wordt geprijsd voor SRD 20 wat in een keer een stuk duurder is. Maar wie deze prijs bepaalt, blijft giswerk. Wat ook vaak giswerk is de prijs die men betaalt voor hoopjes fruit. Op een kraam liggen met name de manja’s en citrusvruchten, maar ook andere, in mooie stapels opgesteld. Het is de bedoeling dat men de hele stapel moet kopen. Soms is het mogelijk om de helft van de hoop te kopen, maar men komt dan duurder uit dan de hele stapel te kopen. Dit kan erg vervelend zijn voor onder andere oudere mensen, die maar een beetje eten. De rest moeten ze dan weggooien.
Dit alles zou veel goedkoper en minder verspilling opleveren wanneer men fruit en groente kon kopen aan de hand van het gewicht. Men betaalt aan de hand van hoeveel ons of kilo er op de weegschaal ligt. Een weegschaal is geen grote investering en het duurt niet lang om af te wegen. Op de vraag aan de Centrale Markt bij een aantal marktkooplieden, waarom er niet een prijs wordt bepaald aan de hand van het gewicht is het antwoord: “zo doen we dat hier in Suriname”. “In Holland hebben ze wel weegschalen, maar wij willen dat hier niet doen.” Echter wordt het niet duidelijk waarom het fruit niet afgewogen kan worden.
Een ander verschijnsel in Westerse landen, is een fruit mix. Door enkele fruitsoorten bij elkaar te stoppen, krijgt men een gevarieerde fruitmand. Zoiets kan bijvoorbeeld zijn, een banaan met twee appels en daarbij een sinaasappel en passievrucht. Deze zitten bij elkaar samen in een plastic bakje. Wanneer men van elke fruitsoort een hoopje zou moeten kopen, zoals in Suriname, dan zou men in Nederland bezwijken onder het gewicht van de hoeveelheden. Een mix van enkele stuks fruit, geeft variatie, waardoor men ook niet uitgegeten raakt op een vrucht. Het effect is dat men zo meer eet. Een Nederlans spreekwoord is dan ook, ‘variatie van spijs doet eten’. Wat zoveel betekent als, wanneer men steeds andere dingen nuttigt, dan blijft men ook maar dooreten. En hier wordt de winkelier blij van, want die verkoopt dan meer.
Wanneer het idee wordt geopperd om een fruitmix en eventueel hier een hoopje van te maken, dan kijken vele kraamhouders verschrikt vanwege het idee.
