De president van de Republiek Suriname zou in zijn hoedanigheid verantwoordelijk zijn voor een falen van de economische diplomatie die men wilde inzetten als compensatie voor de weggevallen geldstroom vanuit de Noordzee. Door ambassadeursposten te willen gebruiken als cadeaus met salaris en privileges (gratis buitenlands verblijf met vergoeding van kosten) is de werking van de economische diplomatie zwaar ondergraven. Voor een deel zijn familie en vrienden belast als ambassadeurs, van wie duidelijk was dat ze niet serieus genomen zouden worden. Bij een falende ambassadepost wordt de staatskas onnodig belast, wordt het aanwezige diplomatieke kader miskend, de diplomatieke banden en de daarin betrokken landen niet serieus genomen en deze hier en daar zelfs beledigd. De president is constitutioneel verantwoordelijk voor het buitenlands beleid, zijn slagen maar ook zijn falen. De conclusie is dat het tot nu toe zwaar heeft gefaald, omdat er geen waarneembare resultaten zichtbaar zijn van de economische diplomatie. Aangezien de president verantwoordelijk is en gezien de invulling met concubines, dochters en vrienden mag gesteld worden dat de president Sinterklaas heeft gespeeld met het uitdelen van de ambassadeursposten. Iedereen die hem staande hield en hem tot president maakte, iets dat persoonlijk zwaar woog getuige de reacties na de uitverkiezing, heeft hij als gulle gever royaal beloond. Daarbij werd geen rekening gehouden met het wel en wee van het volk, maar dacht men alleen aan zichzelf. Door voorspelbaar incompetente personen te plaatsen in landen die de economische wereldorde op hun kop aan het zetten zijn, is het Surinaamse volk benadeeld en is het sein gegeven dat er geen ontwikkelingsvisie bestaat bij degene die de Staat Suriname in en buiten rechte vertegenwoordigt. Suriname is voor de buitenwacht niet serieus te nemen wat de ontwikkelingssamenwerking betreft en dat is te wijten aan het buitenlands beleid wat het aanstellen van ambassadeurs betreft. Er is een vrienden- en familieclub van gemaakt. Er zou eens berekend moeten worden hoeveel de Surinaamse burger die op de president heeft gestemd, is benadeeld door deze laksheid.
Het plaatsen van niet functionerende Surinamers kan aangemerkt worden als een gift aan loyale vrienden. Zo wordt je beloond als je iemand van een bepaald statuur door dik en dun ondersteunt. Ettelijke keren is melding gemaakt van het ‘absenteïsme’ op de belangrijke en potentiële Indonesische post. Verslaggevers zijn door directe belanghebbenden psychisch onder druk gezet en zelfs beledigd in de rechtszaal toen men hardop de logica van de bezetting van de uiterst strategische Indiase post trachtte te achterhalen. Mutatis mutandi geldt hetzelfde voor de benoeming van ook de strategische Den Haag-post. Een diepgaande analyse zal uitmaken dat deze regering tot op zekere hoogte de diplomatieke dienst tot een familiebedrijf heeft willen maken. De economische diplomatie kan gewerkt hebben, maar dan niet gericht om de macro-economie van het volk maar op de micro-economie van het bepaalde individu. Als voorbeeld kan worden genoemd de cassavefabriek.
Ambassades hebben geld gekost, maar hebben niet gewerkt in het belang van de belastingbetaler. Daarom zal er een neiging zijn van de burger in Suriname om geen belasting te betalen en het bewijs is de groeiende informele economie. ‘The right man on the right place’ is een slagzin die de president heel vaak liet vallen in de formatiedagen en zijn eerste dagen als president. Al heel snel bleek dat die slagzin voor deze president een niet haalbare zaak te zijn. Daarvoor stond men kennelijk moreel bij teveel mensen in het krijt, van radioprogrammamakers tot advocaten. En iedereen had samen de 7 magere jaren meegemaakt, men had samen gepienaard. Iedereen kwam nu cashen en men wist aan wie hij een onvoorstelbare uitverkiezing tot president te danken had. Voor de persoonlijke steun en loyaliteit heeft kennelijk niemand spijt.
Het wanbeleid in de diplomatie waar mensen gewoon de ruimte hebben gehad om de hele periode ziek te melden, heeft zeker mensenlevens in Suriname gekost als we alles goed op een rijtje zetten. De vraag rijst of de zogenaamde diplomaten die zich aandienden voor zeer strategische wereldposten (waar teams van multidisciplinair (economisch-juridisch-technologisch) kader de landen moesten uitpluizen) wel persoonlijk / professioneel geluk hebben verworven. Het valt te ontkennen, omdat men de Surinaamse mannen, vrouwen, kinderen, mensen met een beperking en chronisch zieken in de steek heeft gelaten. De zogenaamde diplomaten die niet presteren, zullen het ambassadeurschap niet op hun cv kunnen gebruiken, omdat vroeg of laat toch zal blijken dat men onethisch misbruik heeft gemaakt van de zwakke momenten. Het vanaf 2010 tot 2013 onbenut laten van paradijzen van zuid-zuid-relaties (India, Indonesië) is een doodzonde dat gerelateerd is aan het leed van de Surinamer. Het zal zich wreken, niet in hoofdzaak in politiek, maar ook in ander opzicht. De wijze waarop de president het buitenlands beleid heeft ontvouwd vooral wat de missies betreft kan gerust als een farce worden betiteld. Na een aantal jaren is het allemaal maar te betreuren.
