Regelmatig circuleren verhalen in Suriname die het nieuws halen dat slangen, bijen en andere giftige dieren voor een dodelijke afloop zorgen wanneer men in contact met ze komt. Wanneer men gebeten of gestoken wordt door een giftig dier, wordt medische hulp gezocht bij de plaatselijke arts in de hoop dat deze je kan helpen. Daarnaast worden er ook andere middelen ingezet. Zeker in de landelijke en binnenlandse gebieden wordt er met culturele ogen gekeken naar de onfortuinlijke gebeurtenissen die men overkomt. Een van de middelen die daarbij worden ingezet, zijn zogenaamde slangenstenen. In Dagblad Suriname is er al vaker over geschreven.
Tegenstanders vanuit de medische wereld zijn aan het woord gekomen die waarschuwen dat het gevaarlijk is om de stenen te gebruiken.
Echter zijn er voorstanders, ook uit de medische wereld, die rapporteren dat de steen wel degelijk werkt. Zo iemand is dokter Soeshiel Oemar.
Hij is jarenlang werkzaam geweest in het district Saramacca en kan over de culturele benadering van de steen meespreken. Volgens hem wordt de steen meegebracht vanuit India. Van daaruit reist het verhaal mee met de steen, dat het gif erdoor wordt geabsorbeerd omdat het bestaat uit gestolde lava. De koolstofverbindingen waaruit de lava bestaat, zorgt ervoor dat het gif eruit gezogen wordt. De koolstofverbindingen lijken op die van houtskool, een middel wat ook gebruikt wordt voor verschillende steken en beten. De slangensteen zou echter effectiever zijn en zorgen voor een betere genezing.
‘Soms werden mensen uit het ziekenhuis weggehaald om behandeld te worden met de slangensteen’, zo vertelt dokter Oemar. Hij heeft het alleen van horen zeggen dat de steen werkt, maar zelf heeft hij het niet zien werken.
Wel zijn er exemplaren naar Amerika gestuurd om te analyseren wat de werkzaamheid van de slangensteen is en hoe deze werkt. Duidelijke resultaten zijn nooit gegeven.
Dokter Oemar zou zelf eerst de reguliere medische weg bewandelen wanneer hij gebeten wordt door een gifslang. ‘In het ziekenhuis houden ze het gifslangenprotocol uit Nederland aan.’ Daarin is onder andere opgenomen dat gebeten ledemaat niet afgesnoerd mogen worden. ‘De patiënt dient gekalmeerd te worden en zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gebracht te worden. Als er geen ziekenhuis in de buurt is dan is de beste optie om de patiënt naar een medische post te brengen.’ De meeste beten zijn niet dodelijk wanneer de gebetene een gezonde persoon is. Er zijn verschillende soorten giften met elk een andere werking. Een daarvan is dat de zenuwen worden aangetast. De patiënt krijgt dan verlammingsverschijnselen, waarbij uiteindelijk de ademhaling tot stilstand komt. Bij de tweede vorm is dat de spieren worden aangetast, waarbij uiteindelijk het hart stopt met kloppen. Tot slot ontstaat bij de derde vorm overal bloedingen, die ervoor zorgen dat de patiënt komt te overlijden.
Wanneer de patiënt in het ziekenhuis aankomt, zal men altijd proberen om een tegengif of antiserum te geven. Dit is niet altijd mogelijk en in dat geval zullen alleen de symptomen behandeld worden. Wanneer dit goed gedaan wordt en het gaat om een gezonde persoon, kan de patiënt alsnog herstellen van de beet.
