Verhaal
In het kort komt het erop neer dat Joel (Arsinio Naarden), een schoolgaande jongen, door zijn vrienden kennis leert maken met het criminele pad. Hun eerste roofovervallen worden een succes. Wanneer Joel hoort dat zijn tante (Jerrel Vierklau) Euro 20.000 uit Nederland krijgt om haar huis op te knappen, stuurt hij zijn vrienden erop af. Ze beroven de tante. Na de roof spreekt de tante een vloek uit over de rovers. Het verhaal gaat lekker rovend verder totdat Joel plotseling ziek wordt en later niet meer in staat is te lopen. Hij biecht de roof op. Maar het is te laat. Ook zijn vrienden wacht een tragisch einde. Dit verhaal is prachtig neergezet door Chuck (Romano Hardy). In feite draait de film voor 50% om hem heen. Maar ook Flexy (Melissa Fernandes) heeft een verfijnde rol neergezet. ‘Tante’ is echter vanaf het begin grappig. Nadat Chuck haar beroofd had, vroeg ze de rovers of ze nog verkrachten. Een afgedonderd pak slaag kreeg ze. De zaal bleef ongecontroleerd lachen. De vader van Joel (Max Moesan) heeft de serieuze rol. Maar zijn droge humor is aanstekelijk.
Kritiek
Hoewel US$ 100.000 naar Surinaamse maatstaven geen kleinigheid is, kan je de film toch categoriseren als low budget. Het geluid en beeld lopen op enkele momenten niet synchroon. Op enkele momenten lijkt het alsof de cameraman even niet wist hoe te focussen. Het kan ook opzet zijn. Een ander opvallend punt was het gebruik van de woorden ‘wan optie de’. Het woord optie, dat zoveel betekent als ‘plan om iets kwaad te doen’, wordt vaak gebruikt. Overal krijgt One-Ten een 7. Een leerrijke film die je een prima kijk geeft in de denkwijze van criminelen. U kunt met uw kids ernaar toe, een popcorn pakken achteroverleunen en bij het zien van tante (Jerrel Vierklau) omvallen van het lachen. Maar dit alles wordt goedgemaakt door de acteurs. Ze zijn stuk voor stuk goed. En de komische momenten laten je tranen.
