Tijdens de jaarlijkse Bigi Sma Dei te Colakreek konden bezoekers onder andere hun bloeddruk en bloedsuikerspiegel laten nakijken bij een meetpunt van Zon Thuiszorg. Directeur Kenneth Gemert was hierbij aanwezig. “Zon Thuiszorg maakt zich sterk voor goede zorg in Suriname, met name ouderenzorg. Dat is onze taak. De regering regeert het land met andere belangrijke doelen, wij zijn verzorgers en wij willen dat onze senioren goede zorg en voorzieningen hebben, dat zijn onze doelen.”
“Mini-mini-minimale zorg”Volgens Gemert komt het tekort aan goede zorg doordat “veel zorgverleners het land toentertijd hebben verlaten”. Volgens hem is Suriname ook achter gaan lopen door de slechte financiële staat waar ons land lange tijd in verkeerde, waardoor er geen investeringen konden worden gedaan in de zorgsector. “Wij pakken de draad weer op. Wij proberen de regering en alle maatschappelijke organisaties te mobiliseren om onszelf, wij Surinamers, goede zorg te geven, zodat wij de kwaliteit van ons leven hoog houden en een goed leven hebben. Er zij mini-mini-minimale voorzieningen voor ouderen!”
“Eenmaal boven de 60, waar moet je naar toe?!”Gemert heeft een ambitieus plan ingediend bij vicepresident Ameerali voor tien zorgposten in het land, elk district tenminste één. “We hebben het tot in de puntjes berekend. En elke zorgpost kost 1 miljoen dollar. Dat is inclusief exploitatie en opleiding van verpleegsters. Daarbij zitten er ook diverse voorzieningen in die we hebben onderverdeeld in drie clusters: wijkverpleging, een salon en nazorg. Deze zijn weer onderverdeeld in deelclusters. Wijkverpleging bestaat weer uit bijvoorbeeld kraamzorg en palliatieve zorg. Onder de clustersalon vallen de tandarts, maar ook de kapper en een schoonheidsspecialiste. Bij nazorg vangen we mensen op die uit het ziekenhuis zijn ontslagen en wij begeleiden ze dan verder.” Daarnaast maakt de organisatie zich sterk voor een centrale keuken die in de betreffende wijk ook toegankelijk moet zijn voor de mensen uit de buurt. “Er moet verder ook dagopvang zijn en een recreatieruimte. Seniorenburgers moeten een paar dagen in de week hun leeftijdsgenoten kunnen ontmoeten. Want als je eenmaal boven de 60 bent en gepensioneerd, waar moet je naar toe?!”
Naast een zorgpost wil Gemert ook nog zorgwoningen bij de zorgpost. “Er moeten 3 of 4 zorgwoningen komen met een capaciteit van 25 tot 50 ouderen per zorgwoning. Deze woningen zijn ook voorzien van een team en daarnaast willen wij boven op die zorgwoningen ook woonruimte voor verplegend personeel, zusterswoningen. Wij creëren zo werk en trainen de mensen, want we willen kwaliteit bieden. Wij moeten ons land besturen, wij moeten het beste van ons land maken, want niemand gaat het voor ons doen! Het gaat hierbij niet om zozeer medische zorg. Wij hebben het over ‘zorg’, over die zuster die lief is voor je vader of moeder, mensen moeten dat niet onderschatten. Wij zijn verschrikkelijk populair want iedereen wil dat het geregeld wordt, want op een dag hebben we het allemaal nodig. Het is niet dat wij zo geweldig zijn, maar we zijn heel erg gemotiveerd”
Zorg uit het hart
Gemert twijfelt niet aan de haalbaarheid van zijn plan. “Kijk, als de overheid zorgt voor die 1 miljoen per district dan draait het al. Ze hoeven verder niet om te kijken want het is zelfvoorzienend. Denk ook eens aan al die vrouwen die werk willen. Ze kunnen aan de slag, zijn niet afhankelijk van hun mannen. Het is geen werk waar je jarenlang voor naar school hoeft, je wordt getraind en daarnaast moet het hier zitten!” Daarbij wijst hij naar zijn hart.
“Niemand steunt ons”
“We hebben inmiddels een zevende post opgezet, in Moengo pas nog. Hoe dat ons is gelukt, Gado wang sabi! Maar er is al die tijd niemand geweest die ons steunde. Iedereen liep met een grote bocht om ons heen. ‘Ai boi, a sani sang yu e du bung!’, zeggen ze. Maar niemand van die rijke mensen die niet weten wat ze met hun geld moeten doen, heeft ons geholpen. Niemand helpt je! Wij doen wat we kunnen doen.” Gemert heeft met zijn organisatie 8 maanden geploeterd om de zorgpost te Moengo tot stand te brengen. “We hoorden de verhalen dat meneer Brunswijk altijd met geld strooit. Dat hij komt bij elke grote gebeurtenis in Moengo. We hadden dus echt hoop. I sab’ dat nooit a mang kong?!”
“ .. wil dat je een Marron moet zijn .. ”
Gemert is zeer verontwaardigd omdat er vanuit Sociale Zaken is gezegd dat het logo van het ministerie op al de stukken van Zon Thuiszorg vermeld moest worden, maar de toegezegde overheidsgelden nog steeds uitblijven. “We werken met ze samen dus dat logo staat op al onze stukken. En via Sociale Zaken hebben we ook van deze regering een miljoen toegezegd gekregen. Maar we krijgen het niet! Want deze minister wil dat je een Marron moet zijn voordat ze je gaat helpen. Als je geen Marron bent, gunt ze het je niet.” Gemert laat het er niet bij zitten en zegt niet bang te zijn, omdat het hem gaat om de zorg van de hulpbehoevenden. “Vraag ze! Waarom ze niet in Moengo zijn geweest, waarom ze het geld nog niet gegeven hebben! Het mag niet zo zijn in deze moderne tijd dat mensen pinaren. Zeker nu Suriname geld heeft, ook al is het niet veel! Ze is minister en moet het beleid uitvoeren, waarom doet ze het niet?! Amafo moet aan ons komen vertellen waarom die 1 miljoen die de regering heeft gereserveerd voor die verwaarloosde mensen, niet aan deze mensen is besteed!”
