Het effect op de mensen die slachtoffer worden van een inbraak wordt vaak onderschat. Er is meer aandacht voor slachtoffers van geweldpleging en verkeersongevallen. Deze zaken worden breed uitgemeten in de pers. Het zijn de zogenaamde ‘hard cases’ die er voor zorgen dat kranten goed verkopen of programma’ s goed bekeken worden.
“Hij lachte zo raar naar ons”
Warsha woont samen met haar moeder van 78. Op een dag, rond half 5, gaan ze samen van huis om naar de dokter te gaan. Terwijl ze wegrijden, valt het hen op dat er een man op de hoek van de straat staat. Ze kennen hem niet, maar hij lacht een beetje raar naar ze, bedenkt ze later. Als ze terugkomen van het doktersbezoek, krijgen ze onderweg een telefoontje van de buurvrouw. “Er was bij ons ingebroken…”
Dievenijzer doorgezaagd
Toen ze bij het huis aankwamen, kregen ze de schrik van hun leven. Ze zagen dat het dievenijzer was doorgezaagd en het gereedschap lag er zelfs nog. “Alles lag overhoop. Ze hadden mijn keukenkasten leeggehaald, mijn potten en pannen hadden ze op de grond gesmeten, de kledingkasten in de slaapkamers waren allemaal leeggehaald en in de woonkamer gegooid, laden waren opengetrokken en de sieraden die ik dagelijks droeg, gewoon wat kettinkjes die ik op mijn commode bewaarde, waren weg. Ik had pas nieuwe slaapjurken gekocht voor mijn moeder en zelfs die hebben ze meegenomen!! Ook haar slippers hebben ze gepakt.”
Privé-gesprek 115
Daarna ging het drama verder. Sharmila wilde de politie inschakelen en belde 115. “Dat duurde 40 minuten! Veertig minuten lang hoorde ik een antwoordapparaat waarna het gesprek direct werd verbroken. Ik was bang het huis in te gaan, want je weet maar nooit, misschien zitten ze er nog.” Ze hebben uiteindelijk twee uur lang buiten staan wachten. “Toen we contact kregen met een agent, via 115, hoorde ik midden in het gesprek dat zijn mobiele telefoon overging. Hij zei dat ik moest aanhouden. Vervolgens ging die agent doodleuk een privégesprek voeren, terwijl ik aan de lijn aan het wachten was!! Je kunt je niet voorstellen hoe ik me voelde. Is dit hoe de politie omgaat met een noodlijn, het was de centrale meldkamer?! De hoorn werd geeneens afgedekt, ik kon alles horen!! Hij zou ergens heengaan en zei dat drie keer tegen de persoon aan de lijn en ook dat hij iets te eten zou gaan halen. Ik zat in de shit en zo ging hij met mijn gevoelens om.”
De politie op laten halen
De buren waren oplettend en belden de politie. “Het zijn twee Boslandcreoolse jongens die er pas woonden en ik kende ze niet eens. Zij hebben gebeld en vertelden dat de politie niet wilde komen, omdat er geen wagens waren. Maar die politiepost is op loopafstand. Uiteindelijk heb ik een andere buurjongen gestuurd om te kijken waar ze bleven. Met zijn auto. Ik heb gevraagd of hij die agenten desnoods wilde meenemen als ze nog steeds geen vervoer hadden en hij zei dat ze zelfs dat vertikten. Pas enkele dagen later, toen ik zelf had gebeld om navraag te doen, want ook de afspraken om mij te bellen werden niet nagekomen, hoorde ik van een agent dat de post onderbemand was. Maar hoe ver is Uitvlugt van Kwatta? Dan hadden ze toch even iemand anders kunnen sturen?!”
Niet alle agenten over een kam scheren
Ondanks dat ze zich niet serieus genomen voelt en haar moeder, door het gedrag van de agenten bij het voorval, het vertrouwen in de politie evenals haar gevoel van veiligheid kwijt is, blijft ze wonderbaarlijk positief. “Misschien ben ik degene die pech heeft. Over de aanpak van deze agenten waar ik mee te maken heb gehad, heb ik echt geen woord over. Maar ik wil niet alles over een kam scheren. Ik geloof best dat ze hard werken, maar wat als ik belde terwijl er iemand in mijn huis was?! En het gaat niet om de spulletjes. Het gaat echt om die inbreuk op je privacy en het veilige gevoel dat weg is. Als ik wegga om te werken, zie ik de angst in de ogen van mijn moeder. Ze wil niet meer alleen thuis blijven en vraag meerdere malen of alle deuren goed op slot zijn.”
“Personal space”
“Mijn moeder slaapt slecht. En ik was na een week nog steeds bezig met het opruimen. Ik ben alle kleren en lakens gaan het wassen. Ze hadden op alles getrapt en ook wil ik het gevoel wegwassen van een vreemde die aan je spullen heeft gezeten. Dat iemand in je persoonlijke ruimte, je personal space, is geweest. En weet je wat ook nog zo erg is. Ze hebben de honden van de buren vergiftigd. Één ging gelijk dood, de andere een dag later. Allemaal zodat ze ongestoord hun gang konden gaan.”. Ze zit nog steeds met de gevolgen van de inbraak, maar voelt zich alweer vergeten door de agenten die met haar zaak bezig zijn. “Ik bel nu ook maar niet meer. Het heeft toch geen zin meer denk ik.”
“Duizenden slachtoffers huisinbraak”
“Zolang er bloed vloeit, heeft men er aandacht voor lijkt het wel.” Maar er zijn jaarlijks dus duizenden mensen die slachtoffer worden van een huisinbraak. Volgens de Dienst Voorlichting van de politie ging het in 2011 om 3.932 gevallen en in 2012 om 3.731, een lichtende daling, maar nog wel schrikbarend hoog. Het betreft nog steeds duizenden mensen die zich gekrent voelen door de inbraak in hun ‘personal space’, hun persoonlijke ruimte, en zich niet meer veilig voelen. En dit zijn alleen de gevallen waar geen geweld is gebruikt. Volgens de Dienst Voorlichting is het jammer dat er niet altijd goed opgetreden word door agenten. Inspecteur Ramkelawan legt uit dat er wel mogelijkheden zijn voor de bevolking om hun beklag te doen. “Elk ressort heeft één of twee hulpofficieren. Als men niet tevreden is omtrent het werk van bepaalde agenten, dan kan men terecht bij deze hulpofficieren. Indien dat ook niet werkt, dan kan men zelfs hoger op, maar we gaan er vanuit dat een gesprek, dat te allen tijde aangevraagd kan worden, met de hulpofficier afdoende moet zijn en deze zal dan maatregelen treffen.” Volgens de inspecteur is er wel degelijk aandacht voor en worden de cijfers ook nauwlettend in de gaten gehouden. “Als we merken dat er in een bepaalde buurt een stijging is, dan passen we onze surveillances daarop aan. Maar ook de criminelen passen hun werkomgeving dan weer aan. Dat houden we ook nauwlettend in de gaten!”
