De in Nederland woonachtige Surinaamse kunstenares Carmen Fazal-Alikhan is terug. Na een periode van ongeveer tien jaar worden haar werken weer tentoongesteld. Het reizen tussen Nederland, Brazilië en Suriname heeft haar een bepaalde periode verhinderd om te schilderen.
Sprankelen van binnenuit
Het niet kunnen schilderen, knaagde aan de artiest. ‘Ik kan niet zonder schilderen, het is een manier om mij te uiten, me goed te voelen en helemaal mezelf te kunnen zijn.” Dat schilderen haar passie is, is duidelijk. Haar ogen sprankelen en als ze erover praat, praat ze met haar hele lichaam. Ze schildert vanuit dat ‘gevoel diep van binnen’. “Tijdens één van de laatste hittegolven in Nederland dacht ik alleen maar aan koelte en water. En ik ben gaan schilderen. Als ik schilder doe ik dat heel woest. Dus ik zweette als een gek. Maar ik gebruikte dan ook koele kleuren, koude kleuren. En zo ontstond een doek met een waterval. Toen ik klaar was na zo woest bezig te zijn geweest, wilde ik rust. Ik dacht toen alleen aan rust. En begon ik aan een figuur in een meditatieve toestand. Zo ontstaan mijn werken.”
‘Spiritual Erotic Art’Jaren geleden had Fazal-Alikhan aardig wat stof doen opwaaien met haar expositie. De kunstenares was verliefd en had een creatieve uitbarsting. Ze schreef gedichten en maakte beeldjes naast haar doeken en was de eerste vrouw die zichzelf op een erotisch getinte manier uitte. “Het waren, grof gezegd, alleen maar ‘poenies’ en ‘tollies’”, zegt ze lachend. “Men vond het gedurfd, maar dat is mijn kracht. Ik ben gewoon mezelf en uit me dan. Men noemde het spiritual erotic art.” Ook het feit dat ze als een vrouw op deze wijze schilderde, vond men destijds bijzonder. Toen bekend werd dat Fazal-Alikhan weer zou exposeren, was men aardig benieuwd met wat ze nu weer zou komen. In deze expositie zijn er maar enkele doeken waarin het menselijk lichaam naar voren komt. Ze heeft diverse torso’s geschilderd, waar door kleurgebruik en techniek de zachtheid van het vrouwelijke lichaam, evenals de hardheid van het mannelijke lichaam, goed naar voren komen. Ook hier komt de erotiek enigszins naar voren, maar het is wat kuiser, eigenlijk romantischer, dan de getoonde werken van tien jaar geleden.
Niet te koop
Fazal-Alikhan probeert emoties en gevoelens vast te leggen in haar doeken. Vooral haar portretten zijn daar een goed voorbeeld van. Tussen de verschillende werken hangt een aantal portretten van kinderen, elk met een andere emotie. Opvallend is één getiteld ‘Jael’, een beetje verstopt en niet te koop. Als we er naar vragen, wordt duidelijk waarom. “Het is mijn kleinzoon. Ik wilde de onschuld, de puurheid vastleggen.” De kunstenares heeft meerdere doeken die niet voor de verkoop zijn. Ze wil die graag zelf houden, omdat die veel voor haar betekenen. “Eerder waren journalisten verbaasd toen ze dat hoorden. Dat ik niet schilderde om te verkopen, maar voor mezelf. Soms gaat zo een doek over een mijlpaal die ik zelf bereikt heb, dat is me dan dierbaar, dat ga ik dan niet wegdoen.” Op de expo hangen er stukken waarvan de meesten te koop zijn. Tijdens de opening zijn al enkele doeken verkocht, over andere wordt nog onderhandeld. De expositie duurt tot en met 15 november.
