Suriname is het land waar, volgens de eigen bevolking, nog vele taboes heersen. Kunnen we het wel echt taboes noemen of zijn we gewoon flink schijnheilig? Het is namelijk zo dat wij een enorm bloeiende seksindustrie hebben, in diverse vormen. We zijn enorm creatief in het verbergen van onze buitenissigheden. In de ‘urban legend’ van de Chinese Sing Sing die voor haar winkel stond, met haar rug naar de straat, en haar rok optilde om te luchten maar niet doorhad dat iedereen haar blote billen kon zien, werd geschrokken gezegd ‘SingSing, tap’joe koto’. Zoals zij ‘per ongeluk’ met haar billen bloot ging, zo doen wij dat ook, iedere keer als we ‘stiekem’ weer dingen doen waarvan we weten dat ze immoreel zijn.
Discretie
In het centrum van de stad stond er jaren geleden een hotel. Gericht op het kort verblijf. De eigenaar heeft het inmiddels omgebouwd tot iets anders en wil anoniem blijven. “Je ziet nu op tv die reclame van dat short stay motel. Dat is niet echt slim. Je wilt toch een bepaalde discretie en dat heb je zo niet.” Hij heeft goed geld verdiend ondanks dat hij wat duurder was dan de meesten in die tijd. Door de prijs kwamen er wel wat ‘nettere’ mensen. “Ja, het was soms wel bijzonde wat ik daar voorbij zag komen. Het waren niet alleen man-vrouw koppels maar ook man-man of vrouw-vrouw. Soms was het best vervelend omdat er dan een vrouw of man buiten stond te wachten. Deze had het vermoeden dat zijn of haar partner dan binnen was. “De mensen binnen konden rekenen op zijn discretie. Ja, natuurlijk beschermde ik ze. De mensen binnen, dat waren mijn klanten en daar verdiende ik geld aan.” Hij wil geen namen noemen maar geeft aan dat zelfs parlementariërs tot zijn klandizie behoorden.
Woonwijken
Tegenwoordig zijn er veel meer van dat soort etablissementen dan toen. Ze zijn verspreid door de hele stad. Soms zijn het gewoon hotels zoals elk ander die bekend zijn bij de doelgroep. Wat we steeds vaker zien, zijn de grote loodsen die midden in de woonwijken staan. Vaak sjiekere woonwijken. Tussen de grote villa’s staat er ineens wat men zou kunnen zien voor een gezamenlijke garage. In het noordelijke deel van de stad staan er twee grote loodsen tegenover elkaar. De een is low budget, de ander wat duurder. Alles gebeurt achter grote garagedeuren die omhoog rollen als er een auto voor staat. Zodra de auto binnenstaat, rolt het luik weer omlaag. Er zijn lampjes die de beschikbaarheid aangeven. Rood is bezet, groen is vrij. Het is een goed uitgedacht systeem, dat eigenlijk heel simpel is. Vol verbazing observeren wij het gebouw.
Spitsuur
Als we naar een andere locatie rijden, die wat groter is, wordt onze verbazing nog groter. We zijn ergens bij de Ringweg in de buurt. Hier staan er twaalf garagedeuren naast elkaar. Alle lampjes zijn rood, op twee na. Terwijl we daar zitten, is het een komen en gaan van vooral dure auto’s. We houden de tijd bij en binnen tien minuten zijn er vijf nieuwe auto’s bij gereden. Er blijkt nog een achterkant te zijn waar ook nog eens twaalf ‘garages’ zitten. Het is er donker in de buurt en we horen ineens dat er een generator aan het loeien is. De stroom is uitgevallen in de buurt. Maar bij het motel branden alle lichten. Business gaat door as usual, ongeacht de service van de EBS.
Geldfabriek
We worden die avond rondgeleid door Gino, hij is onze gids in het nachtleven. “Je kan een kamer huren voor 2 uurtjes. De prijs ligt tussen de SRD 35 en SRD 45. En mensen blijven nooit twee uurtjes dus dan moet je nagaan hoeveel geld er gemaakt wordt…” Hij heeft zelf ook weleens gebruikt gemakt van zo een motel. “Het is best schoon. Er ligt binnen een menu, daar kan je kiezen uit allerlei speeltjes zoals dildo’s maar ook erectiepillen, condooms en drank natuurlijk. Er is een tv met diverse kanalen maar er is er maar een die het doet, het pornokanaal.” Hij heeft weleens gezien wat er gebeurde nadat hij zijn kamer verliet. “Er waren vrij snel twee Boslandcreoolse dames die in een rap tempo de kamer gingen schoonmaken. Hup, lakens weg, kussenslopen weg, zwabberen, etc.. Binnen no time moeten de kamers weer gebruiksklaar zijn”. Het lijkt wel een lopende band, een fabriek waar er grof geld verdient word. Gino moet erom lachen: “Ey, wij Surinamers zijn eigenlijk echt krasi no ka.”
Smoezelig
Bij enkele van de motels blijven we net zo lang wachten tot er een auto vertrekt. We rijden snel dichterbij om naar binnen te gluren. Het ziet er wat smoezelig uit. Bij de een is het een grote hal waar men door een rolluik binnen komt die alleen door zwarte doeken in compartimenten is verdeeld. Je kan elkaar dus niet zien… maar wel horen. Bij de anderen, met meerdere garagedeuren, krijgen we ook de kans naar binnen te gluren. Ook daar zien we dezelfde zwarte doeken. Het is er dus discreet maar men heeft niet zoveel privacy. “Nee, het is best gehorig. Ik heb weleens een vrouw horen gillen. Het leek van pijn maar toen ik goed luisterde was het genot. Je hoorde haar duidelijk gillen van genot.”
Respect voor ouders
Tijdens onze nachtelijke wandeltocht stoppen we bij een BBQ-kraam in de buurt van zo een motel. We vragen de eigenaar voor de gein of hij wat weet over die short stay motels in de buurt. Lachend zegt hij dat hij niet altijd weet wie er vandaan komt als er auto’s bij hem stoppen. “Maar ik ben er zelf ook weleens geweest, hoor. Durf ik best te zeggen. Kijk, in Suriname wonen veel mensen nog thuis bij hun ouders. Daar heb je geen privacy en tja, uit respect voor je ouders, dan ga je naar zo een short stay motel. Ik denk niet dat het gebruikt wordt voor iets anders dan dat. Iedereen heeft zo zijn of haar behoeftes toch?” De BBQ-man vertelt ons dat er tientallen van zulke motels zijn. “Het is echt een money making business. Je zit gewoon te wachten op je geld. En ik denk echt niet dat er hoeren zijn, ik denk dat de meesten echt daar zijn omdat ze nog thuis wonen. En daarnaast, we hebben echt meer dan genoeg hoerententen in Suriname.”
Middagdrukte
We komen ook nog een jong stel tegen. We raken ermee in gesprek. Hij weet ons vrij veel te vertellen, tot haar verbazing. Hij vertelt ons over een ander motel in de stad. “ Ik ben met iemand mee geweest die er ook onderzoek naar deed. Het drukste moment was echt rond het middaguur. Als mensen gingen schaften. Je weet dan wel dat dat de mensen zijn die het stiekem doen.” Zij kijkt haar vriend schuin aan. “Dus die mannen gingen in de middag met andere vrouwen want hun vrouw zou er dan niks achter zoeken zeker, omdat ze toch aan het werk zijn zogenaamd, noh.”
Met de billen bloot
Er is een motel dat openlijk adverteert met ‘plezierkamers’, vlakbij het huis van de president. We ontmoeten Sara. Ze is er weleens geweest, met haar vriendin. “Ja, leuk toch. Gewoon voor de fun. Wij hoeven niet te schuilen of zo maar soms is het gewoon leuk iets stouts te doen. En ze hebben hier de meest geweldige speeltjes. Voor discretie hoef je echt ook niet deze kant te komen waar we nu zijn. Het is algemeen bekend dat dit motel er is en wat je er kan doen. Duh, als je een stel ziet dat deze kant op rijdt of racet, dan weet je waar ze heen gaan en wat ze gaan doen, toch?”
We zijn verbaasd over haar openheid maar kunnen het wel waarderen. Beter dan de vele auto’s die we hebben gezien waarbij mensen het hoofd bogen uit schaamte. Of snel probeerden weg te rijden. Het is maar seks, iedereen doet het. Suriname is geen kinderloos land, integendeel. Gezien de enorme hoeveelheden sekshotels, short stay motels en ontmoetingsplaatsen (Cultuurtuin…) zijn we net konijnen. We zijn ‘krasi no ka’ zoals Gino zei. Dat stiekeme gedoe kan stoppen. Sing Sing hoeft zich niet te schamen. Sing Sing joe kang opo joe koto … terwijl we richting huis vertrekken komen er drie auto’s aangereden, de garagedeuren rollen omhoog, de auto’s rijden naar binnen en wij verdwijnen in de nacht.
